இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம் - 4

(இதிகாசங்கள் என்றும் புராணங்கள் என்றும்  மக்களிடையே உலவ விடுகிறார்கள். இவற்றிற்குத் தெய்வீக முத்திரைகள் குத்துகின்றனர் இவற்றைப் படித்தால், இவற்றின்படி ஒழுகினால் நல்லது நடக்கும் - நற்கதி கிடைக்கும் என்றெல்லாம் இன்றுவரை கூடப் பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள். உண்மையில் அவை என்ன? இவற்றின் தன்மை என்ன? ஒழுக்கத்திற்கு இடம் இருக்கிறதா? பகுத்தறிவுக்கு வழி இருக்கிறது? ஒன்றும் இல்லை. வால்மீகி இராமாயணம் பற்றி சைவப் பெரும் புலவரான பண்டித இ.மு.சுப்பிரமணிய பிள்ளை  (சந்திரகேகரப் பாவலர்) குடிஅரசில் எழுதிய பகுதிகள் (நூலாகவும் வெளிவந்துள்ளன). இங்கே வாரம் இருமுறை வெளியிடப்படுகிறது. படியுங்கள் - பகுத்தறிந்து பாருங்கள் - தெளிவு பிறக்கும்.)

பால காண்டம்

அய்ந்தாம் அத்தியாயம்

விசுவாமித்திர முனிவனும் அரசகுமார ரும் வழிநடந்து கங்கைக்கரையை யடைந்து அங்கிருந்த முனிவர்களால் நல்வரவேற்கப் பெற்று அவர்களோடு ஓரிரவைக் கழித்து, தோணியேறி ஆற்றைக்கடந்து தென்கரையைச் சேர்ந்து மெல்ல மெல்ல நடந்து போனார்கள்.  அங்கே மனித வாழ்வற்ற ஓர் கொடிய காடு குறுக்கிட்டது.  அதுகண்டு இராமன் அக்காடு ஏன் அவ்வாறிருந்ததென முனிவனைக் கேட் டான்.  அதற்கு மறுமொழியாக விசுவாமித்திரன் விருத்தி ராசுரனைக் கொன்றதால் இந்திரனுக்கு நேர்ந்த பெரும் பழியை இவ்விடம் நீக்கியதால் மிகவும் செழிப்பான நாடாக இருந்தது.  தாடகை என்னும் இயக்கப்பெண் இவ்விடத்தில் வந்து இங்கு வாழ்பவர்களையெல்லாம் துன்புறுத்துகிறாள்.  அதனாலேயே இவ்விடம் இவ்வாறு பாழாயிற்று.  அவள் இங்கேதான் வாழ்கின்றாள்.  அவள் புத்திமானான சுந்தனுக்கு மனைவியானாள்.  அவள் நினைத்தபடியே ரூபங் கொள்ள வல்லவளும் ஆயிரம் யானை பலமுள்ளவளுமாய்ப் பிறந்தாள்.  அவளுக்கு மாரீசன் என்னும் இராக்கதப் பிள்ளை பிறந்தான்.  மாரீசன் இந்திரனை நிகர்த்த வலிமையுள்ளவன்.  அவனும் மனிதர் களைத் துன்பப் படுத்துகிறான் என்று கூறினன்.

தாடகை யின் வரலாற்றை விவரமாகக் கூறும்படி இராமன் கேட்க மறுபடியும் முனிவன் சுகேது என்ற பெயரையுடைய ஒரு பெரிய இயக்கன் இருந்தான்.  அவன் நல்லொழுக்க முள்ளவன், அவனுக்கு குழந்தையில்லாமல் பெருந்தவம் புரிந்து நான்முகனுடைய வரத்தால் இப்பெண் தாடகை பிறந்தனள்.  அவளைச் சுந்தனென்பவன் மணந்தான்.  அவர்களுக்கு மாரீசன் பிறந்தான்.  சுந்தன் அகத்திய முனிவரால் சபிக்கப் பெற்றிறந்தான்.  அவரைக் கொல்வ தற்காகத் தாடகை மாரீசனை யழைத்துக் கொண்டு வந்தாள்.  அவள் ஓடி வருவது கண்டு அகத்தியர் மிகச் சினந்து அவள் மனிதனைத் தின்பவளாய் விகார ரூப முடையவளாய் இந்த உரு ஒழிந்து கோரமான உரு உடையவளாக வேண்டும் என்று வெவ்வுரை கூறினார்.  உடனே அவள் அவ்வாறே ஆகி இந்த காட்டைப் பாழ் செய்கின்றாள்.  இயக்கர்களுக்கு இயல்பில் பலமில்லை யானாலும் வரத்தால் பலம் பெற்ற இக்கொடியவளாகிய தாடகையை நீயே கொல்லவேண்டும்.  பெண்ணைக் கொல்ல வேண்டுமென்று நீ அருவருப்புக் கொள்ள வேண்டாம்.  முன்பொருகாலம் விரோசநனென்பவனு டைய மகளாகிய மந்தரை கெட்டவளாயிருந்ததால் அவளை இந்திரன் கொன்றான்.  மற்றொரு காலத்தில் பிருகுவுக்கு மனைவியும் சுக்கிரனுக்கு தாயுமான ஒரு பெண்ணை அவள் உலகில் இந்திரனை இல்லாமற் செய்துவிட வேண்டுமென்று எண்ணினதால் திருமாலே கொன்றார்.  இப்படியே நல்லோரனேகர் தீநெறி யொழு கும் பெண்களைக் கொன்றிருக்கின்றனர்.  ஆதலின் நீ இவளைக் கட்டாயம் கொன்று விட வேண்டும்" என்று கூறினார்.  இராமனும் அக்கொலையைச் செய்ய வுடன் பட்டனன்.  உடனே அவன் வில்லை நாணேற்றி ஆரவாரஞ் செய்தனன்.  அவ்வாரவாரத்தைக் கேட்ட தாடகை அங்கே வந்தனள்.  இராமன் தம்பியைப் பார்த்து இலக்குவ!  இவளைப் பார்த்தாயா, இவளைக் கண்டு அஞ்சா நெஞ்சினரும் கலங்குவர். வெல்ல முடியாதவளா யுள்ள இவளை இப்போது காதையும், நுனி மூக்கையும் அறுத்துத் துரத்தி விடுகிறேன் பார்.  இவள் பெண்ணா யிருந்ததால் இவளைக் கொல்ல எனக்கு மனம் வரவில்லை.  ஆதலால் இவளைக் கைகால்களை முறித்து பலமில்லாமற் செய்ய நினைக்கிறேன் என்றனன்.  தாடகை கல்லெறிந்து சண்டை செய்தாள்.  இராமன் அவள் கைகளை அறுத்துத்தள்ளினன்.  அப்போது இலக்குவன் அவளது காதுகளையும் மூக்கு நுனியையும் அறுத்து விட்டனன்.  பின் இராமன் ஓர் அம்பெய்து அவளைக் கொன்றனன்.  (இவ்வரலாறு வால்மீகி - பாலகாண்டம் இருபத்தாறாம் சருக்கத்திலுள்ளது)

அன்றிரவு அவர்கள் அங்கே தங்கி மறுநாள் அங்கி ருந்து புறப்பட்டு விசுவாமித்திரனுடைய ஆசிரமத்தை அடைந்தனர்.  அங்கே போனவுடன் இராமன் அவ்வா சிரம வரலாற்றை வினவ விசுவாமித்திரன் கூறுகிறான்.  திருமால் இவ்விடத்தில் தவம் செய்து கொண்டிருந்தார்.  அப்போது விரோசனனுடைய மகன் பலி என்னும் அரசன் இந்திரனை வென்று மூவுலகங்களும் போற்ற ஆண்டனன்.  அச்சக்ரவர்த்தி ஒரு பெரிய யாகம் செய்யத் தொடங்கினன்.  தன்னிடம் வந்து யாசிக்கிறவர்களுக் கெல்லாம் அவரவர்கள் கேட்டது கேட்டபடி கொடுத் தான்.  இச்செய்தியை தேவர்களோடு இந்திரன் திருமா லிடம் கூறி, மகாபலியைக் கொல்லவேண்டினன்.  திருமால் அதற்கிசைந்து தாம் பிறக்கும் படி தம்மிடம் வரம் பெற்றிருந்த காசியப முனிவனுக்கும் அதிதிக்கும் பிள்ளையாகப் பிறந்து குள்ள உருவத்தோடு பலியிடம் சென்று மானத்தை விட்டு மூவடியிரந்து பெற்றுக் கொண்டு, பலிச்சக்ரவர்த்தியை யடக்கினார்.  அவ்வா மனர் தங்கிய ஆசிரமம் இது.  இதில் நான் வாழ்கிறே னென்றனன்.  (இவ்வரலாறு வால்மீகி பாலகாண்டம் இருபத்தொன்பதாவது சருக்கத்திலுள்ளது)

கோசிக முனி யாகம் தொடங்கினன்.  அய்ந்து நாட்கள் சென்றன.  ஆறாம் நாள் சுபாகுவும் மாரீசனும் யாகத்தைக் கெடுக்க வந்தனர்.  அவர்களில் மாரீசனை ஒரு கணையால் கடலிலே தள்ளும்படி செய்தான் இராமன்.  மற்றொரு கணையால் சுபாகு மாண்டனன்.  யாகம் இனிது நிறைவேறிற்று.  பின் முனிவன் இராம இலக்குவரை யழைத்துக் கொண்டு மிதிலையை நோக்கி நடந்தனன்.

மேலே காணப்படும் வரலாற்றை சிறிது ஆராய்வோம்.  தாடகை ஒரு பெண்.  இவளுடைய மகனே மாரீசன்.  அவன் இராவணனுக்கு மாமன் முறை.  இராவணன் பிறந்து வரம்பெற்று இலங்கையில் அரசாளத் தொடங்கிய போது கிழவனாகிய மாரீசன் அவனை அடைந்து அவனுடைய ஆதரவைப் பெற்று முனிவர்கள் செய்த யாகங்களை சுபாகு என்பவனோடு கூடி அழித்து வந்தான்.  ஆதலின் இராவணன் வயதளவாவது அவனுக்கு ஆகியிருக்கவேண்டும்.  இராவணன் முக் கோடி ஆண்டு வாழ்நாள் வரம் பெற்றவன்.  அவன் தாடகை பிறந்த பதினான்காவது ஆண்டில் இறக்கிறா னெனத் தெரிவதால் அப்போது இராவணன் பிறந்து கிட்டத்தட்ட மூன்று கோடி ஆண்டுகள் ஆயின, ஆதலின் மாரீசனுக்கும் அப்போது மூன்றுகோடி ஆண்டு களுக்கு அதிகமாகவே ஆகியிருக்க வேண்டும்.  அவனு டைய தாயாகிய தாடகையைப் பற்றிச் சொல்லவும் வேண்டுமோ?

இராவணன் தான் பெற்ற வரத்தின் மகிமையால் அவ்வளவு காலம் வாழ்ந்து வந்தனன்.  மாரீசன் யாரிடம் இவ்வளவு காலம் வாழ வரம் பெற்றானோ தெரிய வில்லை.  இதற்கும் மேலாக அவன் தாய் தாடகை யாரிடம் நீண்ட வாழ் நாள் பெற்றனளோ?  மாரீசனும் தாடகையும் இவ்வளவு காலம் வாழ வரம்பெற்ற வரலா றொன்றும் காணப்படவில்லை.  ஆதலின் இவர்களுடைய இல்வாழ்க்கையும் அழிவும் அறிவுக்கு உடன் படுமா றில்லை.  இருந்தாலும் இவை புலவர்களால் எழுதி வைக்கப்பெற்றுள்ளன.  இதன் காரணத்தைப் பின்னர் ஆராய்வோம்.

தாடகையின் தந்தையாகிய சுகேது மிகவும் நல்லவன் என்று வால்மீகி முனிவர் கூறுகிறார்.  கம்பரும் அவ்வாறே சுகேது வென்றுளனோர் தூய்மையான் என்று கூறுகிறார்.  இவன் தவங்கிடந்து பெற்ற பெண்ணே தாடகை.  இவளைப் புத்திமானான சுந்தனுக்கு வாழ்க்கைத் துணைவியாக சுகேது தருகிறான்.  சுந்தன் ஒரு இயக்கத் தலைவன்.  இயக்கர்கள் பொதுவாக பலமற்றவர்கள்.  சுந்தனைச் சிறந்த அறிவாளியென வால்மீகி கூறுகிறார்.  இவன் அகத்திய முனிவர் சாபத்தால் இறக்கிறானென் பதால் அவருடைய சாபம் பெறுவதற்கு அவருக்கு அவன் பெருந் தீங்கு செய்திருக்க வேண்டும்.  ஆனால் வால்மீகி அதுபற்றி ஒன்றும் கூறுகின்றிலர்.  அவர் சபித்தார் இவன் இறந்தான் என்று மட்டுமே கூறுகிறார்.

சுந்தன் சிறந்த புத்திமானானதால், முனிவர் சாபத்தைப் பெறுமாறு அவருக்கு அவன் என்ன கெடுதியைச் செய்திருக்கக்கூடும்?  மேலும், அவனோ இயற்கையில் பலமில்லாதவன்.  நல்லொழுக்கமுடையவனாகிய சுகேது வின் மாப்பிள்ளை.  கம்பரோ சுந்தனுடைய குணத்தை மாற்றி அவனைக் காய்சினத்தரக்கன் என்கிறார்.  மேலும், இவன் அகத்தியரால் இறப்பதற்கு ஒரு காரணமும் கூறுகிறார்.  அதாவது, சுந்தன் அகத்தியர் வாழ்விட மடைந்து அங்கிருந்த மரங்களையெல்லாம் பறித்து வீசினான்; அதனால் சினமிகக் கொண்டு முனிவர் தழலெழ விழித்தனர் சாம்பராயினன் என்பதே.  இவ் வரலாற்றால் அகத்தியர் அற்பக் குணமுடையவராகக் காட்டப்படுகிறார்.  புத்திமானான சுந்தன் என்று முதலில் கூறிய வால்மீகி, அதற்கு மாறாக அவனை அறிவில்லாத வனாகக் கூறாமல் காட்டுகிறார்.  ஒரு காரணமும் கூறாது அவனை அகத்தியர் கொல்வதாகக் கூறி, அகத்தியருக்கு ஒரு பெருங் குணக்கேட்டை யேற்றுகிறார்.  அகத்தியரோ தமிழ் முனிவர்.  இவரே சிவ பெருமான் திருவருளைப் பெற்றுத் தமிழுக்கு முதன்முதல் இலக்கணம் இயற்றியவர்.  ஒல்காப் பெரும்புகழ் தொல்காப்பியர் முதலிய சிறந்த தமிழ்ப் புலவர்களுக்கு ஆசிரியர்! இந்தத் தமிழ் முனி யைக் குணக்கேடராக அறிவுடையவருக்குக் காட்டவே, ஆரியராகிய வால்மீகி இவ்வாறு எழுதினார் போலும்.  கம்பர் வால்மீகி கூறாத காரணத்தைக் கூறுகிறார்.  அதுவும் வியப்பாகவே இருக்கிறது.  மரங்களை முறித்தெறிந்த தற்காக ஒருவனை விழித்துச் சாம்பராக்குவதென்றால், அவர் தம் பெருந்தன்மையும் பெருந்தவமும் இருந்த வாறென்னே!  ஈதெல்லாம் பெருந்தமிழ்ப் புலவராகிய அகத்தியனார் பாலிருந்த அழுக்காற்றால், ஆரியர் கட்டிய கதையென்றே தள்ளுதல் வேண்டும்.

தாடகைக்கு ஒரே மகன்; அவன் மாரீசன்.  சுபாகு என்பவன் வேறோர் அரக்கன்.  அவன் மாரீசனோடு கூடி, இராவணன் ஆணையால் வேள்விகளைக் கெடுத்து வந்தான்.  இவனைக் கம்பர் தாடகையின் மகன் என்றார்.  இது வால்மீகிக் கூற்றுக்கு முற்றிலும் மாறுபட்டிருக்கிறது.  சுந்தன் இறந்தது தெரிந்து, தாடகை ஓடி வருகிறாள்.  அகத்தியரைக் கொல்ல மாரீசனும் உடன் வருகிறான்.  அதுகண்டு அகத்தியர், இயல்பில் பலமில்லா இயக்க னாகிய அவனை, மிகுந்த பலமுள்ள அரக்கனாகுமாறு சபிக்கிறார்.  அவ்வாறே இயல்பில் ஆயிரம் யானைப் பல முடைய தாடகையை மிகுந்த பலமுள்ள அரக்கியாகு மாறு சபிக்கிறார்.  எதிரிக்குப் பலமழியுமாறு சபிப்பதே அறிவுடையார் செய்கை.  மிகுபலம் வாய்க்குமாறு அகத்தியர் சபித்தாரென்பது, அறிவுடையார் ஒப்பு மாறில்லை.  இது வேண்டுமென்றே அவர் மீது அறியாமை யையேற்றச் செய்ததாகும்.  மேலும், மரங்களை முறித்தெறிந்த ஒருவனைச் சாம்பராக்கிக் கொன்ற முனிவர், தம்மையே கொல்ல வந்தவர்களைக் கொல்லாது விடுகிறார் என்பதும் வியப்பே.  அகத்தியர் சாபத்தால் மிக்க பலம் பெற்ற தாடகை, அகத்தியர் வாழ்ந்த வனத்தில் அதுமுதல் வாழ்ந்து, அதனைப் பாழாக்கி வந்தாளென வால்மீகி கூறுகிறார்.  இதனால் தம் தலையில் தாமே மண்ணை வாரிப் போட்டுக் கொண்ட அகத்தியர் அவ்விடம் விட்டு வேறிடம் புகுந்தவராதல் வேண்டும்.  என்னே ஆரியக்கூத்து!  இன்னா செய்தாரை ஒறுத்தல், அவர் நாண நன்னயஞ் செய்துவிடல் என்ற சீரிய கொள்கையுடைய தமிழ் மக்களிற்றலைசிறந்த முனிவ ராகிய அகத்தியனாரா இவ்வாறு நடந்திருப்பார்?  பெரும் புளுகே இது.  நிற்க,

மூன்று கோடி ஆண்டுகளுக்கு மேலாகவே வாழ்ந்திருந்த மிக்க கிழவியாகிய தாடகையைப் பதினாறு வயது வாலிபனாகிய இராமன் வென்றான்.  முதலில் கைகளை வெட்டினன் இராமனென்றும், இலக்குவன் அவளுடைய காதுகளையும், மூக்கையும் வெட்டின னென்றும் பின்னர் இராமன் அவளைக் கொன்றன னென்றும் கூறுகின்றார் வால்மீகி.  இவ்விரு வீரரின் வீரந்தான் யாதோ?  என்ன விந்தை?  மிகப் பழுத்த கிழவி யாகிய தாடகையை இரண்டு வாலிபர் கூடிக் கொல்வது மிகப் பெரிய வீரமன்றோ?  அதிலும் அவள் பெண்பால்.  இதனாலேயே பெரும் புலவராகிய கம்பரும் தமது அபிப்பிராயத்தைக் கூனிவாக்காக அயோத்தியா காண்டத்திலே பின் வருமாறு கூறுகின்றார்.

 ஆடவர் நகையுற ஆண்மை மாசுறத்
தாடகை யெனும்பெயர்த் தைய லாள்படக்

கோடிய வரிசிலை இராமன்.

இலக்குவனது இழிந்த செயலைக் கம்பர் கூறுகின்றனர்.  மேலும் விசுவாமித்திர முனிவன் இராமனை நோக்கிப் பெண்ணாயிற்றென்று பாராதே,  முன்னர் இந்திரனொரு பெண்ணைக் கொன்றான்,

---------------------------------------- தொடரும்.... "விடுதலை”13-06-2014

Read more: http://viduthalai.in/page-3/82089.html#ixzz34ZWYJ8oG