இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம் - 45

இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம்

அயோத்தியா காண்டம்

பதினொன்றாம் அத்தியாயம் தொடர்ச்சி

தனது மனமுருகுமாறு பேசிய சுமந்திரனுடைய பொய்மொழியைக் கேட்ட தசரதன், அழகிற் சிறந்த இராமனுடைய முகமண்டலத்தை நான் பார்க்காவிட்டால் கட்டாயம் இறந்தேபோவேன். என்னை இராமனிடம் கொண்டுபோய்விடு என்று கதறிப் பின் தான் முனிமகனைக் கொன்ற கதையைக் கூறி, கோசலை! என்னைத் தொடு. இராமன் ஒரு தடவை என்னைத் தொட்டாலும் போதும், ஒரு தடவை என் கண்ணிற் பட்டாலும் போதும், நான் பிழைத்திருப்பேன். அவனை நான் இறக்கும்போது பார்க்க முடியவில்லையே? இராமனைப் பார்க்காததாலுண்டாகும் சோகம் என் உயிரை வற்றச் செய்கிறது. அவனுடைய பேரழகு வாய்ந்த மதுரமான வாசனை வீசும் முகத்தை அவன் திரும்பிவரும்போது பார்ப்பவர்களே புண்ணியவான்கள் என்று கதறுகிறான். பின் உயிர் விடுகிறான். இதனால் நாம் முன் கட்டுரைகளில் விவரித்தப்படி தசரதன் இராமனிடம் கொண்டிருந்த ஆண்காதல் மிகத் தெளிவாகிறது. தசரதன் பிள்ளைகளாகிய பரதன் இலக்குவன், சத்துருக்கன் இவர்களிடம் காணாத ஒருவிதப் புது இன்பத்தை இராமனைத் தொடுவதனாலும் முத்தமிடுவதனாலும் கண்டனுபவித்தவனாவான். இவ்வித இன்பத்தை இழந்து அதை நினைத்து நினைத்து ஏங்கி ஏங்கி மனமுடைந்து உயிரையும் தசரதன் விடுகிறான்.

தசரதன் வேட்டையாடி உயிர்க்கொலை செய்வதில் மிகவும் விருப்பமுடையவனென்பது அவனுடைய பேச்சிலிருந்தே தெரியவருகிறது. இராமனும் அத்தகைய னென்பது முன் கட்டுரைகளில் விவரிக்கப்பட்டது. தசரதன் தன் அம்பால் சாகக்கிடந்த முனி மகனைக் கண்டபோது அவன், மன்னா! நான் சூத்திரப் பெண்ணுக்கு வைசியனுக்கும் பிறந்தவன். ஆகையால் என்னைக் கொன்றதால் உனக்குப் பிரம்மஹத்தி வந்து சேராது என்று கூறுகின்றதாக வால்மீகி கூறுகிறார். இதைப் போலும் அநியாம் வேறுண்டோ? ஈதெல்லாம் ஆரியருடைய பித்தலாட்டங்கள். ஆரியர்களுடைய நீதிகள் ஆணுக்கு வேறு பெண்ணுக்கு வேறு, ஒரு குலத்துக்கு வேறு, மறு குலத்திற்கு வேறு, தமிழ் மக்களுடைய நீதிகளோ அனைவருக்கும் ஒன்று போலிருக்கும். இதனைத் திருக்குறளில் காணலாம். இதனாலேயே அறிஞர் சுந்தரம் பிள்ளையும், வள்ளுவர் செய் திருக்குறளை மறுவற நன்கு உணர்ந்தோர்கள் உள்ளுவரோ மனுவாதி ஒரு குலத்துக்கொரு நீதி என்றுரைத்திருக்கின்றனர்.

இவ்விடத்து மொழிபெயர்ப்பாளர் திருவாளர் சீனிவாசய்யங்கார் குறிப்பு கவனிக்கத்தக்கது. அது வருமாறு (பக்கம் 262) தசரதனால் கொல்லப்பட்டவன் வைசியப் பிதாவுக்கும் சூத்திர மாதாவுக்கும் பிறந்தவன். ஆகையால் சங்கர ஜாதியைச் சேர்ந்தவன். அவனுடைய முன்னோர்கள் தவத்தால் உத்தம லோகங்களை அடைந்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது. அவன் வேதங்களை அத்யயனஞ் செய்ததாகவும், அக்கினி ஹோத்திரங் களைச் செய்ததாகவும் சொல்லப்படுகிறது. அக்காலத்தில் இந்த உரிமைகள் பிராமண சத்திரிய வைசியனல்லாமல் சூத்திர ஸ்திரீயிடத்தில் பிறந்தவனுக்கு அந்த உரிமையுண்டா? சூத்திர ஸ்திரீக்குத் தவம் செய்யும் உரிமையுண்டா? வானப்பிரஸ்த ஆச்ரமத்தை அவர்கள் அனுஷ்டித்ததாகக் காண்கிறோம். ஆனால் இராமன் இராஜ்யபாலனஞ்செய்யும் பொழுது ஒரு பிராமண னுடைய புத்திரன் அகாலத்தில் மரணமடைய அதற்கு அரசனுடைய அநீதியே காரணமென்று அந்தப் பிதா அரண்மனை வாசலில் வந்து முறையிட்டார். இராமன் தன் இராஜ்யத்தில் அதர்மத்தைச் செய்கிறவன். யாரென்று தேடித் தண்டகாரண்யத்தில் சம்பூகனென்ற சூத்திரன் தவஞ்செய்யக்கண்டு அவனைக் கொன்றார். உடனே அந்தப் பிராமணச் சிறுவன் பிழைத்தானென்று உத்தரகாண்டத்தில் 73, 76 சருக்கங்களில் காண்கிறோம் இவ்விரண்டும் எப்படிப் பொருந்தும்?

இதுவே நமது அய்யங்காருடைய குறிப்பு. இதனால் தசரதன் காலத்தில் சங்கர வகுப்பானொருவனே தவம் செய்து நல்ல பதவி பெற்றிருக்க அவனிலும் உயர்ந்த சூத்திரனொருவன் இராமன் காலத்தில் தவம் செய்தது பெரும் குற்றமாகக் கருதப்பட்டிருக்கிறது. இதனால் நாளடைவில் பார்ப்பனருடைய ஆதிக்கம் வலுக்க வலுக்க சூத்திரர் முதலியோர் தாழ்த்தப்பட்டிருக் கிறார்கள் என்பது தெரிகிறது. ஆரியருள்ளும் பார்ப்பனர் முதலிய ஜாதிகள் அவரவர்கள் தொழில்களாலேயே நாளடைவில் அச்சாதிகளைத் தனித் தனியாகப் பிரித்துவிட்டனர்.

பின்னர் ஏற்றத்தாழ்ச்சிகளும் உண்டாயின. பின்னர் ஏற்றம் பெற்றோர் தாழ்ந்தோரை நசுக்கித் தாம் வாழப் பார்ப்பாராயினர். இராமாயணத்தை முதன் முதலாக எழுதிய வால்மீகி முனிவரே முதலில் வேடனாக இருந்தவர். பின்னர் அவருடைய தவப்பெருமையால் பார்ப்பனராயினர். ஆனால் அவர், அந்நிலையில் உயர்ந்தவனாகி முனிவன் வாயினால் முனிவனாகிய தன்னைக் கொன்ற திலிருந்து தசரதனுக்குப் பிரமஹத்தி வருவதில்லை என்று கூறியதாக எழுதியிருப்பது அவரது சுயநலத் தையே குறிக்கும். பின்னர் சூத்திரனாகிய ஒருவன் தவம் செய்தது உலகத்துக்கே பெரும் கேடு தருவதாக்கும் என இராமன் நம்பி அம்முனைவனைக் கொன்றானென எழுதியிருப்பதும் அவரது சுயநலமே. ஆதலின் சுயநலக்காரர் சிலர் சேர்ந்துகொண்டு பிறரைத் தாழ்த்தி அவர்கள் கேட்டால் தம் நலம் பேணுமாறு துணிந்தன ரென்பது இதனால் தெற்றென விளங்குகின்றது. தசரதன் காலத்தில் வைசியனொருவன் சூத்திரப் பெண்ணைக் கலியாணம் செய்து கொண்டு ஒரு மகனைப் பெற்றான். அம்மகனும் தவம் செய்து பெருமை பெற்றான். வைசிய முனிவன் தந்தை சாபம் தசரதனையும் சூழ்ந்து பலித்தது என்று காணப்படும் உண்மைக்கு மாறாக, இராமன் காலத்தில் ஒரு சூத்திரன் தவம் செய்தமையால் ஒரு பார்ப்பனச் சிறுவன் செத்தா னென்னபது அறிவுடையோர் ஒப்புமாறில்லை. இதனால் இச்செய்திகளெல்லாம் மேல்வகுப்பினர் பிறறைத் தாழ்த்துமாறு எழுதிவைத்த சூழ்ச்சிகளேயன்றி வேறில்லை.

-------------------------- தொடரும் ------------"விடுதலை” 28-11-2014

Read more: http://viduthalai.in/page-3/91982.html#ixzz3KNo53Ah5