இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம் - 44

இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம்

அயோத்தியா காண்டம்

பதினொன்றாம் அத்தியாயம் தொடர்ச்சி

நான் அம்பைப் பிடுங்க. என்னைப் பார்த்துப் பயந்து உடனே உயிரை விட்டான். நான் அவனுடைய தாய் தந்தையரிடம் போய் நடந்ததைக் கூறி மன்னிக்க வேண்டி னேன். அவர்கள், நீ தெரிந்து செய்திருந்தால் உன் குலமே அழிந்துவிடும். எங்களை எங்கள் மகனிடம் கொண்டு போய்விடு என்றார்கள். நான் அவர்களை அவ்விடம் கொண்டுபோய் சேர்க்க அவர்கள், மகனே, நீ வேதத்தை அத்தியயனம் செய்வதை இனி நாங்கள் கேட் போமா? என்று பலவாறு புலம்பிக் கிரியைகளைச் செய்தனர். அப்போது இறந்த முனிவன் ஒளியுருவையடைந்தான். தேவேந்திரன் வந்து அவனை விமானத்திலேற்றிப் போனான். பின் தாய் தந்தையர் நீ அறியாத்தனத்தால் அவனைக் கொன்றதால் உன்னைச் சாம்பலாக எரிக்காமலிருக்கின்றோம். ஆகையால் நீயும் எங்களைப்போலப் புத்திர சோகத்தால் மரணமடை வாய் என்று சபித்து எரியிற் புகுந்து விண்ணுலகடைந்தனர். அந்த மகானுடைய சொற்படி நான் இன்று புத்திரசோகத்தால் இறக்கப்போகிறேன். அநியாயமாக இராமனைத் துரத்தி னேன். கோசலே! என்னைத் தொடு. இராமன் ஒரு தடவை என்னைத் தொட்டாலும் போதும்; ஒருமுறை என் கண்ணில் பட்டாலும் போதும்; நான் பிழைத்திருப்பேன். அவனை நானிறக்கும் போது பார்க்கமுடியவில்லையே. இராமனைப் பார்க்காததால் உண்டாகும் சோகம் என் உயிரை வற்றச் செய்கிறது. அவனுடைய பேரழகு வாய்ந்த மதுரமான வாசனை வீசும் முகத்தை அவன் திரும்பி வரும்போது பார்ப்பவர்களே புண்ணியம் செய்தவர்கள் என்றிப்படிக் கதறினான். பின் பாதி இரவு கழிந்தபின் துக்கந் தாங்காமல் உயிரை விட்டான்.

கோசலையும், சுமித்திரையும் அவன் பக்கத்திலேயே படுத்துத் துயின்றிருந்தனர். விடிந்ததும் மற்றைப் பெண் களெல்லாம் எழுந்து அரசன் செத்துக் கிடப்பதைப் பார்த்து அலறினர். அவர்கள் அலறுவதைக் கேட்டுக் கோசலையும் சுமித்திரையும் எழுந்து அரசனிறந்ததுணர்ந்து கதறினர். கைகேயி முதலிய பெண்களும் வந்து அரற்றினர். கோசலை தசரதனைக் கட்டிக்கொண்டு, அடி கைகேயி! என் மகனை இருந்தும் இறந்தவனைப்போல் செய்து விட்டாய்! கண வனையும் கொன்றுவிட்டாய். இனி நான் உயிர் வாழேன். கணவரோடு உடன்கட்டையேறுகிறேன் என்றாள். மந்திரிகள் தசரதனுடைய பிணத்தை எண்ணெ யிலிட்டுப் போற்றினர். உறவினர் சிலர் கொளுத்தி விடுவோமென்று கூறினும், அவர்கள் பிள்ளைகள் வரும்வரை அச் செயலை நிறுத்திவைப்போமென்றனர். மறுநாள் காலை யில் அமைச்சர், அந்தணர், குடிகளனைவரும் சபை கூடினர். அவர்கள் வசிட்டனை நோக்கி அரசனில்லா மையால் விளையும் கேடுகளைக் கூறி அரசனுடைய மக்களில் யாரையாவது உடனே அரசாக்குமாறு வேண்டினர். வசிட்டன், மன்னன் அரசைப் பரதனுக்குக் கொடுத்துவிட்டான். ஆதலின் சித்தார்த்தன் முதலிய வீரர்கள் உடனே புறப்பட்டுச் சென்று பரதனைக் கண்டு நான் அவசரமாக அழைத்த தாகப் பரதனை அழைத்து வரட்டும். இராமன் காட்டையடைந்ததையும், தசரதன் மாண்டதையும் அவனிடம் கூற வேண்டாம் என்றனன். சித்தார்த்தன் முதலியோர் புறப்பட்டுப்போய்ப் பரதனை யடைந்தனர். இவ்வரலாற்றை ஆராய்வோம்.

இராமன் சொல்லியனுப்பியதைக் கேட்டவுடன் மூச்சற்று விழுந்த தசரதனைக் கோசலை பார்த்து அநியாயக் காரனென்றும், பாசாங்குக்காரனென்றும், வஞ்சகனென்றும் கூறுவதைக் கவனித்தால், தீய பெண்களுக்கொருவழி காட்டியாக இருக்கிறாளென்பது திண்ணம், அவளைப் போலும் பெண்களைக் கொண்ட வனுக்குக் கூற்றுவனும் வேறு வேண்டுமோ? பின்னரும் அவள், தன்னையும் தன் மகனையும் தசரதன் கெடுத்துவிட்டதாகப் பலவாறு அவதூறாகப் பேசுகிறாள். அவள் அப்போது பேசிய பேச்சுகள் மிகவும் கொடியவை. அதைக் கேட்டவுடன் தசரதன் நடுங்கி மனமுடைந்து மூச்சற்றான். பின் அவளை நோக்கிக் கைகுவித்து வேண்டுகிறான். இவ்வளவுதூரம் தன் கணவனையே நடுநடுங்கச் செய்த கோசலையைப் பெண் என்பதா? பேய் என்பதா? பேய்கூட இவ்வளவு கொடுமையாக நடந்து கொள்ளாதே. கோசலை, சுவை மிகுந்த மாமிசங்களை உண்டவளான சீதை காட்டில் என்ன செய்வாள்? என்று புலம்புகிறாள். சீதை காட்டில் முழுப்பன்றிகளையும் மான்களையும் தின்பது இவளுக்குத் தெரியாது. இதனால் சீதை முதலியோர் நாடோறும் புலாலுண்போரென்பது உறுதியாகின்றது.

கோசலை, கணவன், மகன் அல்லது தந்தை இவர்களுடைய ஆளுகையிலேயே பெண்கள் இருக்க வேண்டியவர்கள், பெண்கள் பிறருக்கு அடங்கியிராமல் ஒருக்காலும் தம்மனப்படி நடக்க முடியாதென்று விதியுள்ளதன்றோ? என்று கூறுகிறாள். இதனால் ஆசிரியர் தம் பெண்மக்களை மிகவும் தாழ்த்தியே வந்தனரெனத் தெரியவருகிறது. தற்காலத் திலும் ஆசிரியர் பெண்கள் முத்தியடையாரென நம்புகின்றனர். நூல்களெழுதுகின்றனர். நடையிலும் அவ்வாறே செய்கின்றனர். ஆரியப் பெண்களில் திருநீறு அணியும் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தோர் தம் கணவரைப் போலத் திருநீறணிவதில்லை. திருநீறணியும் குடும்பத்தினர் கணவனைப் பறிகொடுத்த விதவைகளுக்கு நம்மைப் போல் திருநீறணிய உரிமை தருகின்றனர். இதனால் அவர்கள் விதவைகளைத் தமக்குச் சரியான நிலை யுடையரெனக் கருதுகின்றனரென்பது விளங்குகிறது. பெண் மக்களை உரிமையற்றவர்களாக ஆக்கிக் கல்வியற்றவராகப் போகும்படி செய்த இவ்வாரியர் வழக்கமே தமிழ்மக்களிடையும் பரவுவதாயிற்று. பண்டைத் தமிழ் மக்கள் ஆண்களுக்கும் பெண் களுக்கும் வேறுபாடு காட்டாத நிலையினர்.

தசரதன் சாகும்போது கோசலையும் சுமித்திரையும் அவன் பக்கத்திலேயே படுத்துத் தூங்கியிருந்தனர். மற்றைய பெண்கள் எழுந்து மிகவும் கூச்சலிட்டுப் புலம்பியபோதுதான் விழிக்கின்றனர். சாகும் நிலைமையில் அவனிடம் அவர்கள் நடந்து கொண்ட முறை யினால் அவனிடம் அவர்களுக்கிருந்த அன்பின் அளவு விளங்குகிறது. கணவன் உயிர் போய்க்கொண்டிருக்கும் போது, மனைவியருக்கு உறக்கம் வருமா? கண வனிறந்ததையுணர்ந்த கோசலை கைகேயியையே திட்டுகிறாள். பின் உடன்கட்டை யேறுவதாகக் கூறுகிறாள். ஆனால், கடைசியில் அப்பேச்சு வெறும் பேச்சாகவே போகிறது.

சுமந்திரன் மிகவும் தீயவனென்பதும், ஏமாற்றுக் காரனென்பதும், தீயவனாகிய தசரதனுடைய சூழ்ச்சி களுக்கு உடந்தையாயிருக்கிறானென்பதும் முன் கட்டுரைகளிற் கண்டோம். அது இக்கட்டுரையிலும் வலியுறுகிறது. அவனிடம் இராமன் மட்டுமே செய்தி சொல்லி யனுப்பியிருக்க, அவன் இலக்குவன் கூறியதாகவும் சில கொடிய பொய் மொழிகளைக் கூறுகிறான். முன் ஒன்பதாம் கட்டுரையில் இராமன் மட்டுமே செய்தி கூறியனுப்புகிறான் என்பதைத் தெளிவாகக் கண்டோம். இதனால் அவன் மிகவும் பொய்யன் என்பது விளங்குகிறது. இராமனால் பொய்புகலத் தூண்டப்பட்டபோது அதை கண்டிக்காமல் இணங்கி இருந்தவன்தானே இவன். இவ்விடத்து மொழிபெயர்ப்பாளர் சீனிவாசய்யங்கார் ஒரு குறிப்பு எழுதியிருக்கிறார். அது கவனிக்கத்தகுந்தது. அது வருமாறு, (பக்கம் 244) சுமந்திரனிடத்தில் இராமனும் இலட்சுமணனும் சீதையும் என்ன சமாச்சாரம் சொல்லியனுப்பினார்களென்று முதலில் வால்மீகி வருணித்ததற்கும் பிறகு, அவர் அதை அரசனிடத்தில் தெரிவிப்பதற்கும் சில பேதங்கள் காணப்படுகின்றன. இலட்சுமணனுடைய வார்த்தைகள் முதலில் காணப் படவில்லை என்பதைக் கவனிக்கவும். இக்குறிப்பைக் கவனித்தால் ஒன்று வால்மீகி முனிவர் முன்னுக்குப்பின் முரணாக எழுதி அதனால் திறமையற்றவன் என்ற பெயரடைய வேண்டும், அல்லது சுமந்திரன் உண்மையில் கொடிய பொய்யனாக வேண்டும். இவ்விரண்டில் வால்மீகியிடத்தில் அறியா மையைக் கற்பிப்பதிலும் சமந்திரனிடம் பொய்மை யையும் வஞ்சகமும் உண்டு எனும் உண்மையறிவதே முறை. ஏனெனில், அவர் அத்தகையன் என்பது முன்னரே நிலைநாட்டப் பெற்றது.

இராமனும் சீதையும் மகிழ்ச்சியோடும் படகேறிச் சென்றிருக்கச் சுமந்திரன் அவர்கள் அழுதுகொண்டு சென்றார்களென்று கூறுகிறான். பின் சீதை கைகேயியைப்பற்றி ஒரு வினோதமான வார்த்தை கூறினாளெனக் கூறுகிறான். இது அபாண்ட மான புளுகே. பின் அதைக்கூறினால் கோசலைக்குப் பிரியமா யிருந்தாலும் அரசனும் கைகேயியும் உயிரை விட்டாலும் விடுவார்கள் என்று சிந்தித்து அதை மறைக்கிறான். இதனால் இப்பேச்சு கைகேயியினுடைய துர்நடத் தையைப் பற்றியே இருக்குமென நினைக்க வேண்டிய திருக்கிறது. இப்பேச்சு சீதை கூறாத பொய்மொழியே. இதைச் சுமந்திரன் வேண்டுமென்று கட்டிக்கூறத் தொடங்குகிறான். இவ்வளவு தீமையாளனாகிய சுமந்திரனை மந்திரியாகக் கொண்டிருந்த தசரதன் தன்மை மிக அழகியதே! நல்ல வாய்ப்பாக அவ்வித அபாண்டப் புளுகை கூறாது நிறுத்தினானே சுமந்திரன்! அதுவே, மிகப் பெருமையுடைத்து.

---------------------- தொடரும்--”விடுதலை” 25-11-2014

Read more: http://viduthalai.in/page-3/91816.html#ixzz3K699l5he