இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம் - 43

அயோத்தியா காண்டம் 

 

அயோத்தியா காண்டம்

பதினொன்றாம் அத்தியாயம்

 இராமன் கங்கையின் தென் கரையையடைந்து நடந்து போவதை அவன் தலை மறையும்வரை குகன் சுமந்திர னோடு பார்த்திருந்துவிட்டுச் சுமந்திரனையழைத்துக் கொண்டு தன் ஊரையடைந்தான். பின் அவன் தூதர் களையனுப்பி இராமன் பரத்துவாசனோடிருந்ததையும், அவனிடம் வழிகேட்டுத் தெரிந்துகொண்டு சித்திரகூடம் வரையிற் போனதையும் அறிந்துகொண்டு சுமந்திரனிடம் கூறினான். அதன்பின் அங்கிருந்து புறப்பட்டுச் சுமந்திரன் மூன்றாம் நாள் மாலையில் மனக்கவலையோடு தேருடன் அயோத்தியையடைந்தான். அவன் தசரதனை அணுகி இராமன் சொல்லியனுப்பியதைக் கூறினான். அதைக்கேட்ட தசரதன் மூச்சற்றுக் கீழே விழுந்தான். அவனைக் கோச லையும் சுமித்திரையும் வாரியெடுத்துக் கட்டிலில் கிடத்தினர். கோசலை அவனை நோக்கி, அரசே! சுமந்திரனிடம் ஏன் பேசவில்லை?

இந்த அநியாயத்தைச் செய்துவிட்டு இப்போது ஏன் வெட்கப்படுகிறீர் என்னைத் திருப்திசெய்யத் தாங்களும் துக்கப்படுவதுபோல் காட்டிக் கொண்டால் எனது துக்கம் தணியுமா? ஆகையால், இந்தப் பாசாங்கு வேண்டாம். 

துக்கப்படாமலிருந்தால் யாராவது நிந்திப்பார்களேயென்று பயந்து உலகப் பழிப்புக்கஞ்சி வருந்துகிறீரோ? அது வேண்டாம். இங்கே கைகேயி இருக்கிறாளென்று அஞ்சி இராமனைப் பற்றிய செய்தியைக் கேட்காமலிருக்கிறீரோ? அவள் இங்கே இல்லை! ஆதலின் தைரியமாய்ப் பேசும் என்று கூறி மூச்சற்று வீழ்ந்தாள்.

மூச்சுத் தெளிந்த மன்னன் சுமந்திரனையழைத்து வினாவினன். இராமன் என்னிடம் சொல்லியனுப்பியதைக் கூறுகிறேன்.

அரசனையும், கைகேயியையும், பரதனையும் மரியாதையாக நடத்த வேண்டுமென்று கோசலையிடம் சொல்லச் சொன்னான். பரதனிடத்தில் கோசலையை மரியாதையாக நடத்தும்படி சொல்லச் சொன்னான். இதைச்சொல்லும் போது இராமன் துக்கத்தால் கண்கள் சிவக்க மளமளவென்று கண்ணீர் வடித்தான். இலக்குவன் இராமனைப்போல மனத்திலிருக்கும் எண்ணங்களை மறைக்க முடியாதவன். அவன் தசரதர் மிகவும் அநியாயம் செய்து தங்களைத் துன்பத்துக் காளாக்கிவிட்டதாகவும், அநியாயக்காரராகிய தசரதரைத் தன் தந்தையாகத் தான் மதிக்கவில்லையென்றும், விவேகமற்று நீதிதிறம்புபவரைத் தள்ள வேண்டுமென்றும், இராமனைக்காட்டுக்கனுப்பி மறம்புரிந்த தசரதர் எவ்வாறு அரசராக இருக்க முடியு மென்றும் கோபத்தோடு கூறச்சொன்னான். சீதையோ மனத்தில் நிறைந்த கவலையால் பெரு மூச்சு விட்டுக் கொண்டு பிசாசம் பிடித்தவளைப்போல ஒன்றும் தோன் றாமல் திகைத்து நின்றாள். துக்கமிகுதியால் கண்ணீர் வடித்துக்கொண்டு ஒன்றும் பேசவில்லை. அழுதுகொண்டு என்னையும் தேரையும் பார்த்துக் கொண்டே நின்றாள். நான் புறப்பட்டேன். ஆனால் இராமன் மறுபடிபும் என்னை அழைப்பானே என்று எண்ணி அவனுடைய நண்பனான குகனுடன் மூன்று நாளிருந்தேன். ஊரில் எல்லோரும் இராமனை நினைத்து வருந்துகின்றார்கள் என்று கூறினான். அதைக்கேட்ட தசரதன், அறியாமல் மோசம் போனேனே, அழகிற் சிறந்த இராமனுடைய முகமண்டலத்தை நான் பார்க்காவிட்டால் கட்டாயம் இறந்தே போவேன். என் அதிகாரம் செல்லுவது உண்மையானால், இப்போதே என்னைத் தேரிலேற்றி இராமனிடம் கொண்டுபோய் விடு என்று அழுது கீழே வீழ்ந்தான். கோசலையும் தேரைத் திருப்பித் தன்னை இராமனிடம் சேர்க்க வேண்டினாள். சுமந்திரன் அவளை நோக்கி, சீதையும் இராமனும் கவலை யற்று வாழ்கின்றார்கள். கைகேயியைப் பற்றிச் சீதை ஒரு விநோதமான வார்த்தை சொன்னாள் என்றாள். உடனே அவன் என்ன காரியம் செய்தேன். சீதை கைகேயியைப் பற்றி வெகு கடுமையாகப் பேசிய சொற்களை இப்போது கூறினால் கோசலைக்குப் பிரியமாயிருக்குமென்று சொல்ல ஆரம்பித்து விட்டேனே. அதைக்கேட்டால் கிழவராகிய அரசரும் அவருடைய மனைவியும் உயிரை விட்டாலும் விடுவார்களே. இதை எப்படியாவது மறைக்க வேண்டுமென எண்ணி அது எனக்கு நினைவுக்கு வரவில்லை. கவலைப்பட வேண்டாம் என்று தேற்றினான்.

கோசலை தசரதனைப் பார்த்து, நீர் மிகவும் அபகீர்த் தியை விளைவிக்கும் செயலைச் செய்துவிட்டீர். இதுவரை யில் புதுமையான அன்னங்களையும் மாமிசங்களையும் உண்ட சீதை காட்டில் யாது செய்வாள்? அய்யோ? இராமனைக் காண்பேனோ? திரும்பி வந்தபோது பரதனாளும் நாட்டை அவன் கொடுத்தாலும் இராமன் ஏற்கமாட்டான். தம்பி ஆண்டதை அண்ணன் ஆளுவானா? வீரனாகிய இராமன் தந்தையாதலால் உம்மைக் கொல்லாது விடுத்தான். மீன் தன் குஞ்சுகளைத் தின்பது போல் உமது மூத்த மகனைக் கொன்றுவிட்டீரே, என்ன அநியாயம்? பெண்களுக்குக் கதி கணவனே. அவனில்லாவிட்டால் மகன்; அவனுமில்லாவிடில் தந்தை முதலிய சுற்றத்தார். பெண்கள் பிறர்க்கு அடங்கியிராமல் ஒருக்காலும் தம்மனப்படி நடக்கமுடியாதென்று விதியுளதன்றோ? இப்போது நீரோ என் சக்களத்தி வசப்பட்டிருக்கிறீர். ஆதலால், உம்மை இழந்தது போலாயிற்று. என் மகனோ துரத்தப்பட்டான். உறவினரோ அருகிலிலர். ஆகையால் எவ்விதத்திலும் என்னைக் கெடுத்துவிட்டீர். இத்தீச்செயலைச் செய்து நீர் அடைந்த பயனென்ன? உமது ஆசை நாயகியான கைகேயியும் பரதனும் வாழ்ந்தால் போதுமா? பிறர் எப்படியானால் உமக்கென்ன? என்று கொடிய சொற்களைக் கூறினான்.

இதைக்கேட்டு மனமுடைந்த தசரதன் மூச்சற்றான். தெளிந்தபின் கோசலை பக்கத்திலிருப்பதைப் பார்த்து மறுபடியும் மூச்சற்றான். அப்போது அவனுக்குத்தான் முன் செய்த அறக்கொடுஞ் செயலொன்று நினைவுக்கு வந்தது.  அதனால் அஞ்சி நடுங்கி, வெட்கத்தால் தலைகுனிந்து வணக்கமாகக் கைகூப்பி, உடைந்த என் மனத்தை இன்னும் புண்ணாக்காதே; உன்னைப் பணிகிறேன். என்னை மன்னி என்றான். கோசலை, இச்சொற்களைக் கூறி என்னை மறுபடியும் கொல்லவேண்டுமா? பிள்ளையைப் பிரிந்ததால் கடுமையாகப் பேசிவிட்டேன். மன்னியும். இது இராமனைப் பிரிந்த அய்ந்தாவது இரவு என்றாள். இரவு தொடங்கிற்று. தசரதன் தூங்கினான்; பின் கொஞ்ச நேரத்தில் விழித்துக் கொண்டான். அது இராமன் காடேகிய ஆறாவது நாள் இரவு தசரதன் விழித்து, கோசலே! அநியாயமாக இராமனைக் காட்டிற்கனுப்பி விட்டேன். நான் இளவரசாக இருந்தபோது ஒரு நாள் வேட்டையாட ஆசையோடு காடடைந்தேன். சரயு நதியில் இரவில் தண்ணீர் குடிக்கவரும் மிருகங்களைக் கொல்லலாமெனக் காத்திருந்தேன். யானை தண்ணீர் குடிப்பதுபோலச் சத்தம் கேட்டது. உடனே அம்பெய்தேன். அது தண்ணீர் குடிப்பதுபோலச் சத்தம் கேட்டது. உடனே அம்பெய்தேன். அது தண்ணீர் முகந்து கொண்டிருந்த ஒரு முனிவன்மேல் பட்டு அவன் கீழே விழுந்தான். உடனே அங்கே போய்ப் பார்க்க அம்முனி பூமியிற்கிடந்து புரண்டதைக் கண்டேன். அவன், நான் உனக்கென்ன கேடுசெய்தேன்? கிழவர்களாய்க் கண் தெரியாமலிருக்கும் என் தாய் தந்தையருக்குத் தண்ணீர் கொண்டுபோக வந்த என்னைக் கொன்றாயே! இதைப்போய் என் தந்தைக்குச் சொல். அவர் உன்னைச் சுட்டுச் சாம்பலாக்காதபடி அவரை வேண்டிக்கொள். எனக்குத் துன்பத்தை உண்டுபண்ணும் இந்த அம்பைப் பிடுங்கிவிடு என்றான். மறுபடியும், என் தாய் சூத்திரப்பெண்; என் தந்தை வைசியர். ஆதலின் பிரமஹத்தி வருமோ என்று வருந்தாதே என்றான்.

                      ---------------------- தொடரும் --”விடுதலை” 18-11-2014

Read more: http://viduthalai.in/page-3/91400.html#ixzz3JQlGI5cI