இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம் - 14

(இதிகாசங்கள் என்றும் புராணங்கள் என்றும்  மக்களிடையே உலவ விடுகிறார்கள். இவற்றிற்குத் தெய்வீக முத்திரைகள் குத்துகின்றனர் இவற்றைப் படித்தால், இவற்றின்படி ஒழுகினால் நல்லது நடக்கும் - நற்கதி கிடைக்கும் என்றெல்லாம் இன்றுவரை கூடப் பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள். உண்மையில் அவை என்ன? இவற்றின் தன்மை என்ன? ஒழுக்கத்திற்கு இடம் இருக்கிறதா? பகுத்தறிவுக்கு வழி இருக்கிறது? ஒன்றும் இல்லை. வால்மீகி இராமாயணம் பற்றி சைவப் பெரும் புலவரான பண்டித இ.மு.சுப்பிரமணிய பிள்ளை  (சந்திரகேகரப் பாவலர்) குடிஅரசில் எழுதிய பகுதிகள் (நூலாகவும் வெளிவந்துள்ளன). இங்கே வாரம் இருமுறை வெளியிடப்படுகிறது. படியுங்கள் - பகுத்தறிந்து பாருங்கள் - தெளிவு பிறக்கும்.)


பால காண்டம்

பன்னிரெண்டாம் அத்தியாயம் தொடர்ச்சி  

இதனால் விளைந்துள்ள தீமைகள் தமிழ் மக்களுக்குப் பல.  இனியேனும் அறிஞர் தவறாதிருக்குமாறே இம்மெய் ஆராய்ச்சி வெளிவருகிறது.  இனி மேற்செல்லுதும்.

திருமணம் முடிந்த மறுநாள் விஸ்வாமித்திரன் விடைபெற்றுக் கொண்டு, இமயமலையை யடைந்தான்.  தசரதன் அயோத்தியை நோக்கிப் புறப்பட்டான்.  சனகன் தன் குழந்தைகளுக்குப் பல பொருள்கள் தந்து, வழியனுப்பச் சிறிது தூரம் சென்று திரும்பினான்.  சிறிது தூரம் சென்றவுடன், தசரதனுக்கு முன்னால் விண்ணில் பறவைகள் பேரிரைச்சலிட்டன.  மண்ணில் மிருகங்கள் வலம் சுற்றிப் போயின.  மன்னன் அதுகண்டு திகைத்து நின்று, வசிட்டனிடம் அதன் பலனை வினவினன்.  வசிட்டன் அவனை நோக்கி, பறவைகள் கூச்சலிடுவதால் நமக்கு ஓர் ஆபத்து விளையுமென்றும் அறியலாம் என்று கூறினன்.  அப்போது மிகவும் கடுமையான தோற்றத்துடன் பரசுராமன் அங்கே தோன்றினான்.  முனிவர்கள் எல் லோரும் அவனைக் கண்டு, அவன் முன்னரே அரசரைக் கொன்று சினம் தணிந்தபடியால், இப்போது கேடு செய்யான் என்று பேசிக் கொண்டு அவனை வரவேற்று இன்சொற் கூறினர்.  பரசுராமனும் அவர்கள் பூஜையை ஏற்றுத் தசரதனுடைய மகனான இராமனைப் பார்த்து, இராமா!

நீ வில்லை முறித்த செய்தி கேட்டு, உன் வலிமையில் அய்யங் கொண்டு இங்கே வந்தேன்.  உனக்கு உண்மை யான பலமிருந்தால், நான் கொண்டு வந்திருக்கும் இந்த வில்லை வளைத்து நாணேற்று; நாணேற்றி விட்டா யாயின், நான் உன்னோடு கைச்சண்டை செய்கிறேன் என்று கூறினான்.

அப்போது தசரதன் மிக அஞ்சி, ஆயுதத்தைக் கையிலெடுப்ப தில்லையென்று இந்திரனிடம் வாக் குரைத்துப் பிராமணராயிருந்த நீர் இராமனைக் கொல்லு வீராகில், நாங்களெல்லோரும் இறந்து விடுவோம்; காத்தருள வேண்டும் என்று வேண்டி நின்றனன்.  பரசுராமனோ அச்சொல்லைச் செவிக் கொள்ளாமலே இராமனை நோக்கி மேலும் சிவன் வில், திருமால் வில்களின் வரலாறு கூறி, நான் வைத்திருக்கும் இத்திருமால் வில்லை வளைத்து இந்த அம்பைத்தொடு; உன் வல்லமையை அறிந்து நான் உன்னோடு கைச்சண்டையிடுகிறேன் என்று சொன்னான்.

இராமன் அவனை நோக்கி, உன் தந்தையைக் கார்த்தவீரியார்ச் சுனனென்னும் ஒருவன் கொல்ல, அதற்காக நீ அரசர்களையெல்லாம் கருவறுத்தது நன்று.  தந்தைக்குக் கேடு செய்வோரை வேரோடு அழித்தல் பிள்ளைகளின் கடமையே.  ஆனால், நீ என்னை இப்போது மிகவும் அவமரியாதையாகப் பேசினாய்.  அதனால் என்னுடைய வல்லமையைக் காட்டுகிறேன் பார் என்று அவ்வில்லை வாங்கி வளைத்து, அம்பைத் தொடுத்துக் கோபத்துடன் பின்னரும், இந்த அம்பு உன் உயிரை வாங்கவல்லதா யிருந்தாலும், நீ பிராமணனாகவும் விஸ்வாமித்திரனுக்கு வேண்டியவனாகவும் இருந்ததனாலேயே உன்னை விட்டேன்; ஆனால், இந்த அம்பு வீண் போகாது.  அதனால் நீ நடப்பதற்கு ஏதுவான உன் காலிலுள்ள சக்தியையாவது உன் தவ வலிமையையாவது அடிக்கப் போகிறேன்;

உனக்கு எது சம்மதம்? என்று கேட்டான்.  பரசுராமனோ, திருமால் சம்பந்தமான தன் வலிமையை இழந்து திகைத்துத் தன் காலை விடுத்துத் தவவலிமையை அழிக்கச் சொன்னான்.  இராமனும் அவ்வாறே செய்தான்.  பரசுராமன் மகேந்திர மலையை அடைந்தான்.  தசரதன் தானும் தன் பிள்ளைகளும் பிழைத்தது மறுபிறப்பென்று எண்ணிக்கொண்டு, எல்லோருடனும் அயோத்தியை யடைந்தான். சில நாள் கழிந்த பின் தசரதன் பரதனை அழைத்து, உன் மாமனான யுதாசித்து உன்னை அழைத்துப் போக இங்கே வந்திருக்கிறான் என்று கூறினான்.  அது கேட்ட பரதன் தன்னோடு சத்துருக் கனை அழைத்துக் கேகய தேசத்தை யடைந்தான்.  பின்னர் இராமன் குடிகளுக்கு வேண்டிய நன்மைகளைச் செய்து கொண்டு, அவர்களுக்கு மிகவும் வேண்டிய வனாக நடந்து, அவர்களுடைய பிரீதியைத் தேடிக் கொண்டிருந்தான்.  குடிகளும் இராமனிடம் மிகவும் பிரியத்தைப் பூண்டார்கள்.  இவ்வரலாற்றை ஆராய் வோம்.

மேலே கண்ட வரலாற்றில் சனகன் தசரதனுக்குப் பின் வந்து வழியனுப்பிய செய்தியைக் கம்பர் கூறவில்லை.  பின் அரசன் கண்ட சகுனத்தைப் பற்றி வால்மீகி கூறுகிறார்.  அவற்றில் பறவைகள் சத்தமிட்டது கேட்டி னையும், மிருகங்கள் சுற்றினபோது நன்மையையும் தருவனவாம்.  இவ்வுண்மைக்கு மாறாகக் கம்பர் கூறுகிறார்.  அச்செய்யுள் வருமாறு : -

ஏகுமள வையின் வந்தன வலமும் மயிலிடமும்
காகம் முதலிய முந்திய தடை செய்வன கண்டான்
நாகமன னிடையுங்குள திடையூறென நடவான்
மாகம் மணி தேரொடு நின்றான் நெறிவந்தான்

இதனால் மயில் வலமும் காகம் முதலிய பறவைகள் இடமும் சென்று தடை செய்தன; அதனால் இடையூறு வருமென தசரதன் உணர்ந்தான் என்பதை அறியலாம்.  ஆகையினாலே வருமிடையூறு வருமென உணர்ந்தான் தசரதன் என்று கூறிய கம்பர் அடுத்த பாட்டாக,

நின்றே நெறியுணர் வானொரு
நினைவா ளணையழையா
நன்றோ பழுதுளதோ நடுவுரை
நீநய மென்னக்
குன்றே புரைதோ ளானெதிர்
புள்ளின்குறி தேர்வான்
இன்றே வருமிடை யூறது
நன்றாய்விடு மென்றான்

இன்றேவருமிடையூறது நன்றாய்விடு மென்றான் என்று கூறியிருக்கிறார்.  தான் கண்ட சகுனமாகிய மயிலின் வலப்போக்கும் காகத்தின் இடப்போக்கும் தடைகளே.  அவை வரும் இடையூற்றை உணர்த்துவன என்று தீர்மானமாக உணர்ந்த தசரதன், புட்குறியாளனை அழைத்துத் தான் செய்த தீர்மானம் சரியா, பிழையா என உணர்ந்து கொள்ளும்படி உள்ளதைக் கூறுமாறு கேட்கின்றனன்.  இதற்கு மறுமொழியாக அப்புட் குறியாளன், இடையூறு வரும்; ஆனால் அது நீங்கி விடும் என்று புகன்றனன்.

இதில் கம்பர் முதற்பாட்டில் கூறியபடி வலமானதும், காகம் இடமானதும் தடையாய் இருக்க, வரும் இடையூறு நீங்கிவிடும் என்பதைப் புட்குறியாளன் எக்குறி கொண்டியம்பினனோ தெரியவில்லை.  ஆத லின், அது நன்றாய் விடும்  என்று கூறுவதற்கு ஆதார மில்லை.  இதனால் வால்மீகி கூறுவதை நன்றாக உணரா மலே கம்பர் கூறியவராவார். பதின்மூன்றாம் அத்தியாயம் ல்மீகியோ,  பறவைகள் விண்ணில் கூச்ச லிட்டன என்று கூறுகிறார்.  அதையே கம்பர், மயில் வலமும், காகம் இடமும் சென்று தடை செய்தன என்று கூறுகிறார்.  இவை இரண்டும் தூய சகுனங்களே என்பது தடை செய்வன என்றதனாலும், இங்கு இடையூறு உளது என்றதனாலும் தெளிவாக அறியலாம்.  ஆதலின் இவற்றின் நீக்கமாக நன்மைக் கறிகுறியான சகுனமொன்றும் கம்பர் கூறாது விடுத்தமை தெளிவாம்.  மேலும் சகுனப் பயனைக் கூறியது வசிட்ட முனிவனென்று வால்மீகி கூற, கம்பரோ புட்குறியாளனை அழைத்து வினாவ, அவன் கூறின னென்று கூறுகிறார்.  பரசுராமன் வந்தவுடனே அவனை முனிவர்கள் வரவேற்றதைக் கூறாது விடுத்ததோடு, அவர்கள் நினைத்தவற்றைத் தசரதன் வாயிலாய் உணர்த்துகிறார் கம்பர்.  மேலும், பரசுராமன் இராமனிடம் வில் வலியைத் தன்வில் வளைத்தலாலே சோதித்துப் பின் அவனோடு கைச்சண்டையிடுவதாகக் கூறுவதைக் கம்பர் கூறாது விடுத்தார்.

கார்த்தவீரியார்ச்சுனனென்ற மன்னன், பரசுராம ருடைய தந்தையைக் கொன்றான்.  அதற்காகப் பரசுராமன் இருபத்தோரு தலைமுறையாக அரசர்களைக் கருவறுத்தான்.  இது மிகவும் தீயதொரு செய்கை.  இத்தீய செய்கையை அறிவும் ஒழுக்கமுமுடையோர் ஒவ்வொரு வரும் வெறுப்பார் என்பது திண்ணம்.  இஃதிவ்வாறாக, இராமன் அச்செயல் தந்தையின் பொருட்டுக் கடமை யாகச் செய்தமையின் அது மிக நன்றென்று உடன் பட்டதாக வால்மீகி கூறுகிறார்.  ஆனால், கம்பரோ அச் செயலில் இராமன் வெறுப்புக் காட்டியதாகவே கூறுகிறார்.  அச் செய்யுள் வருமாறு :-

பூதலத் தரசை யெல்லாம்
பொன்றுவித்தனையென்றாலும்
வேதவித் தாய மேலோன்
மைந்தன் நீ விரதம் பூண்டாய்
ஆதலிற் கொல்லல் ஆகாது
அம்பிது பிழைப்ப தன்றால்
யாதிதற் கிலக்க மாவ
தியம்புதி விரைவி னென்றான்

இதன் கருத்து, நீ கொலைபாதகனாயினும் நான் உன்னைக் கொல்லப் போவதில்லை யென்பது.  பரசுரா மனைக் கொல்லாதிருப்பதற்கு இராமன் கூறியதாகக் கம்பர் கூறும் காரணத்தில், வேத வித்தாய மேலோன் மைந்தன் நீ என்பது பொருந்தாது.  விஸ்வாமித்திரனுக்கு நெருங்கிய உறவினன் பரசுராமன்.  ஆதலின், விஸ்வாமித் திரனுக்காக உன்னைக் கொல்லாது விடுகிறேனென்று இராமன் கூறியதாக வால்மீகி கூறியதே பொருத்த மானதாம்.  ஏனெனில், விஸ்வாமித்திரனுடைய மாண வனாம் இராமன்.

இந்த அம்புக்கு இலக்கமாவதியாது கூறு என்று மட்டும் இராமன் கேட்டதாகவும், அதற்கு மறுமொழியாகப் பரசுராமன், என் தவ வலியைக் கெடு என்று புகன்ற தாகவும் கம்பர் கூறுகிறார்.  இதனால் இராமனுடைய தீய குணம் புலனாகவில்லை.  வால்மீகியே இராமனைத் தீயவனாகக் காட்டுகிறார்.  எப்படியெனில், இராமன் பரசுராமனை நோக்கி, உன் காலை முறித்து உன்னை நொண்டியாக்கவா?  அல்லது உன் தவ வலியைக் கெடுக் கவா?  என்று கேட்டனனாம்.  இதனால் இராமன் எவ் வளவு தீய மனமுடையவன் என்பது புலனாகிறது.  இவனைத் தெய்வம் போல கூறி மயக்குமாறு இவனு டைய தீய செயல்களையெல்லாம் கம்பர் மறைத்தார்.

பரதனுடைய தாய் மாமனான யுதாசித்து, மிதிலை யிலேயே வந்து சேர்ந்தமையை வால்மீகி கூறுகிறார்.  அதைக் கம்பர் கூறுகின்றிலர்.  மேலும், உன் மாமா யுதாசித்து உன்னை அழைத்துப் போக வந்திருக்கிறான் என்று பரதனிடம் தசரதன் கூறியதாக வால்மீகி கூற, இவ்விவரத்தைக் கம்பர் கூறாது, உன் பாட்டன் பார்க்க விரும்புகிறான்; அதனால் நீ கேகயம் போ  என்று தசரதன் கூறியதாகக் கூறுகிறார்.  கடைசியாக மட்டும் கம்பர் யுதாசித்தைப் பரதனுக்குத் துணை சென்ற ஒரு தானைத் தலைவனைப் போல மயங்கிக் காட்டுகிறார்.  

அச்செய்யுள் வருமாறு:

உளைவிரி புரவித்தே ருதாசித் தெனும்
வளைமுரல் தானையான் மருங்கு போதப் போய்
இளையவன் தன்னொடு மேழு நாளிடை
நளிர்புனற் கேகய நாடு நண்ணினான்.

இவ்விடத்தில் கம்பர் யுதாசித்தைப் பற்றி விவரமறியாமல் மயங்கியிருக்க வேண்டும்;

அல்லது வால்மீகத்தில் கூறியிருக்கும் விவகாரம் இடைச் செருகலாயிருக்க வேண்டும்.

ஆனால் இடைச் செருகல் என்பதற்குத் தகுந்த ஆதாரமில்லை.  ஆதலின் கம்பர் மேலதே தவறு.

                 ---------------- தொடரும்...." 22-07-2014

Read more: http://viduthalai.in/page-3/84496.html#ixzz38D1uPUtp