பெரியாரின் மேடைப் பேச்சு! - தாலியைக் கழற்றி வீசிய மணமகள் !!

பெரியாரின் மேடைப் பேச்சு!

தமிழ்நாட்டின் பொதுவாழ்வில் மேடைப்பேச்சை ஒரு கலையாகவே மாற்றிய பெருமை தந்தை பெரியாரையே சாரும்.

மேடைப் பேச்சுக்குப் பெரியார் கூறும் இலக்கணம் முக்கியமானது. கோடைக் காலங்களில் தந்தை பெரியார் ஈரோட்டில் மாணவர்களுக்குப் பேச்சுப் பயிற்சி அளிக்கும் பயிற்சி முகாம்களை நடத்துவார். அதில் பயிற்சி பெற்றவர்கள் எல்லாம் தமிழ்நாட்டில் பிற்காலத்தில் தலைசிறந்த சொற்பொழிவாளர்கள் என்று பெயர் எடுத்தவர்கள்.

அப்படி பயிற்சி அளிக்கப்பட்டவர்களை பிரச்சாரத் துக்கும் அனுப்பி வைப்பார். பேச்சு எப்படி இருக்க வேண்டும்? பெரியார் கூறுகிறார்:

அடுக்கடுக்காகப் பேச வேண்டுமென்றும், அலங்காரமாகப் பேச வேண்டுமென்றும், மோனை எதுகையாகப் பேச வேண்டுமென்றும் சிலர் இன்னும் ஆசைப்படுகிறார்கள். இதற்காக பல கருத்துக்களையும் பல பயனற்ற சொற்களையும் கொண்டு வந்து குவித்தும் எடுத்துக்கொண்ட பொருளுக்கு முக்கியத்துவம் இல்லாமல் செய்து பாழாக்குகின்றனர்.

இந்த நோய் இன்று மாணவருக்கு அதிகம் உண்டு. என்றாலும் இது பேச்சுக்கு வந்த பெருநோய் என்றே நான் சொல்லுவேன் என்று சேலம் செவ்வாய்ப் பேட்டையில் சொற்பொழிவுப் பயிற்சிக் கழகத் துவக்க விழாவிற்குத் தலைமையேற்று உரையாற்றுகையில் குறிப்பிட்டதாகும் 1949இல். (23.10.1949 - விடுதலை 6.11.1949)

பேச்சுப் பயன், கேட்பவர்களுக்கு பலன் ஏற்படுத்துவ தாக இருக்க வேண்டும் என்பார் தந்தை பெரியார்.

தந்தை பெரியாரின் மேடைப் பேச்சில் எதுகை மோனைகளைக் காண முடியாது. ஆனால் அது மக்களுக்குப் புரியும் அவர்களின் மொழியாகவே இருக்கும். இதுபற்றி முன்னால் முதல் அமைச்சரும், தந்தை பெரியார் அவர்களிடத்தில் பலவகைகளில் பயிற்சி பெற்றவருமான கலைஞர் அவர்கள் குறிப்பிட் டுள்ளார், எங்களுடைய அழகு தமிழைவிட தந்தை பெரியாரின் கொச்சைத் தமிழ்தான் வென்றது என்று குறிப்பிட்டுள்ளதும் இங்கு எடுத்துக்காட்டத் தகுந்த தாகும்.

மயிலாடுதுறைப் பொதுக்கூட்டம் (8.9.1956) ஒன்றில் பெரியார் நான்கரை மணி நேரம் பேசினார் என்றால் நம்ப முடிகிறதா?

அவ்வளவு நேரம் பேசினாலும் மக்கள் கேட்டார்கள் என்றால், அந்தப் பேச்சில் இயல்பு இருந்தது; செயற்கை இல்லை; மக்களுக்குத் தேவையானவையும் இருந்தன என்பதுதான் இதற்குக் காரணம்.

சுயமரியாதைத் திருமண மேடையை தந்தை பெரியார் பயன்படுத்திய விதமே அலாதி. ஒரு ஆணுக்கும் ஒரு பெண்ணுக்கும் சம்பந்தப்பட்ட ஒரு நிகழ்ச்சி அது என்றாலும் அந்த மேடையை மூடநம்பிக்கை ஒழிப்பு, பெண்ணுரிமை, பண்பாட்டுப் படையெடுப்பு, சிக்கனம், மக்கள் பேறு உள்ளடக்கிய ஒட்டுமொத்த சமுதாயத் துக்கே தேவையான - சமுதாய மாற்றத்துக்கு அவசிய மான பல்பொருள் கொள்கலனாகவே இருந்தது.

அந்த மேடையை பெரியார் ஏன் அப்படி பயன் படுத்தினார்? அதற்கு அவரே காரணமும் கூறுகிறார்:

நான் பொதுக்கூட்டம் போட்டால் வராதவர்கள், நான் மாநாடு போட்டால் கேட்க விரும்பாதவர்கள் இந்தத் திருமணத்திற்கு உற்றார் உறவினர்கள் என்கிற முறையில் வந்துள்ளீர்கள். இந்தச் சந்தர்ப்பத்தை நான் பயன்படுத்திக் கொள்வதே புத்திசாலித்தனமாகும் என்று குறிப்பிட்டு பல மணிநேரம் சிந்தனையும் சிரிப்பும் சேர்ந்து குதூகலிக்கும் உரையை நிகழ்த்துவார் பெரியார்.

செய்யாறுக்குப் பக்கத்தில் வாழ்குடை என்னும் ஊரில் பெரியார் தொண்டர் வி.எஸ்.கிருஷ்ணசாமி என்பவர் போலீஸ்காரர். அவர் திருமணம் பெரியார் தலைமையில் நடந்தது. மணமகன் தாலியும் கட்டினார். பெரியாரே தாலியையும் எடுத்துக் கொடுத்தார்.

அதற்குப் பின் தாலி என்பது அடிமையின் சின்னம்; ஓர் ஆணின் உடைமை என்பதற்கு அடையாளம். பெண்ணுக் குத் திருமணம் ஆகிவிட்டது என்பதற்கு அடையாளம்தான் தாலி என்று காரணம் சொல்லப்படுமேயானால், அதே கேள்வி ஆண்கள் மீதும் இருக்க வேண்டாமா என்று வினா எழுப்பினார்.

இதைக் கேட்ட மணமகள் கழுத்தில் கட்டப்பட்ட தாலியைக் கழற்றி மேடை மீது வீசினார். எல்லோருக்கும் அதிர்ச்சி! ஆனாலும் அது நடந்தது. ஒரு பேச்சுக்கு என்ன வலிமை என்பது தந்தை பெரியார் அவர்களின் சொற்பொழிவு மூலம் அறியலாம்.

1929ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற ஒரு நிகழ்ச்சி. மறைந்த முத்தமிழ்க் காவலர் கி.ஆ.பெ.விசுவநாதம் அவர்கள் கூறிய சுவையான தகவல் ஒன்றுண்டு. இதோ கி.ஆ.பெ. பேசுகிறார்:

1929இல் நானும் பெரியாரும் திருநெல்வேலியில் ஒரு சொற்பொழிவுக்காகச் சென்றிருந்தோம்.

எங்களுக்காக ஏற்பாடு செய்திருந்த இல்லத்தை நாங்கள் அடைந்ததும், எதிர்ப்பாளர்கள் அன்றைய கூட்டத்தை நடக்கவிடாமல் செய்வதற்காக அச்சடித்து இருந்த எதிர்ப்பு நோட்டீசுகள் சிலவற்றைக் கண்டோம். அதில் பெரியார் புராணங்களையெல்லாம் பொய் என்று சொன்னவர். நாத்திகர்-பெரியார். அவரை நெல்லையில் பேசவிடக் கூடாது என்றிருந்தது.

கூட்டம் மாலை 6 மணிக்கு என்பது எங்களுக்குத் தெரியும். மணி 6 ஆகி 6.30-ம் ஆயிற்று. எங்களை அழைத் தவர்களும் அங்கே வரவில்லை. ஆகவே நான் பெரியாரிடம், நாம் பேசாமல் திரும்பிப் போய்விடுவது நல்லது என்றேன். அவரும் சரி என்று ரயில் நிலையத்திற்குப் போக ஏற்பாடு செய்யும்படி சொன்னார். நான் போய் எட்டணாவுக்குப் பேசி ஒரு குதிரை வண்டியைக் கூட்டி வந்தேன்.

வண்டியில் முதலில் என்னை ஏறச் சொல்லிவிட்டு, வண்டியில் பின் ஏறி அமர்ந்து பெரியார் வண்டிக்காரரிடம் கூட்டம் நடக்கும் இடத்தின் வழியாக ரயிலடிக்குப் போகும் படிச் சொன்னார். அந்த இடம் வந்ததும் பெரியார் பார்த் தார். சுமார் அய்நூறு, அறுநூறு பேர்கள் அங்கு எங்கள் பேச்சைக் கேட்கக் கூடியிருந்தனர். மேடையில் மேசை, நாற்காலிகள் எல்லாம் இல்லை. எங்களை வரவழைத்த ஆட்களும் இல்லை.

உடனே பெரியார் வண்டியை நிறுத்தும்படி சொல்லிக் கீழே இறங்கினார். தனியாகவே போய் மேடையில் ஏறினார். பொதுமக்களே! நான் உங்கள்முன் இப்போது பேச வரவில்லை. ஒரு உண்மையைச் சொல்லிப் போகவே வந்தேன். புராணங்களை பொய் என்று சொன்னதாக என்னை எதிர்த்து நோட்டீசு போட்டிருக்கிறார்கள். அது நான் சொல்லவில்லை.

சைவப் புராணங்களை எல்லாம் பொய் என்று கண்டுபிடித்துச் சொன்னவர்கள் வைணவப் பண்டிதர்கள். வைணவப் புராணங்களை யெல்லாம் பொய் என்று கண்டுபிடித்துச் சொன்னவர்கள் சைவப் பண்டிதர்கள். இந்த இரண்டு புராணங்களுமே பொய்யாக இருக்குமோ என்று நான் எண்ணியதுண்டு.

அந்தப் புராணங்களைப் பொய் என்று சொன்னவர்கள் சைவ-வைணவப் பண்டிதர் கள்தான். இதைச் சொல்லிப் போகத்தான் வந்தேன். என் மேல் பழி போடாதீர்கள் என்று சொன்னதும் ஓயாமல் கைதட்டி மக்கள் ஆரவாரம் செய்தார்கள். தொடர்ந்து ஒன்றரை மணி நேரம் பேசிக் கொண்டே இருந்தார். அனைவரும் அமைதியாக இருந்து கேட்டார்கள்.

அந்தக் காலத்தில், பெரியாரும் நானும் சேர்ந்து பிரச்சாரப் பணியில் ஈடுபட்டதில் நடந்த இம்மாதிரி நிகழ்ச்சிகள் பல என் நினைவை விட்டு அகலவில்லை என்று கி.ஆ.பெ. கூறுகிறார்: எதிர்ப்பான ஒரு சூழலிலும் கூட பெரியாரின் மேடைப் பேச்சு எத்தகைய இலாவகமாக இருந்து மக்களை ஈர்த்தது என்பதைக் கவனிக்க வேண்டும்.

தீண்டாமையைப் பற்றி பேசவந்த தந்தை பெரியார் அதனை எப்படி விமர்சிக்கிறார்?

மனிதனுக்கு மனிதன் தொடக்கூடாது; கண்ணில் படக்கூடாது; தெருவில் நடக்கக் கூடாது; கோயிலுக்குள் போகக் கூடாது; குளத்தில் தண்ணீர் எடுக்கக்கூடாது என்கின்றவை போன்ற கொள்கை தாண்டவமாடும் ஒரு நாட்டை, பூகம்பத்தால் அழிக்காமலோ, எரிமலையின் நெருப்புக் குழம்பால் எரிக்காமலோ, சமுத்திரம் பொங்கி மூழ்கச் செய்யாமலோ, பூமிப் பிளவில் அமிழச் செய் யாமலோ, சண்டமாருதத்தால் துகளாக்காமலோ விட்டி ருப்பதைப் பார்த்த பிறகும்கூட கடவுள் ஒருவர் இருக்கிறார் என்றும் அவர் நீதிமான் என்றும் சர்வ தயாபரர் என்றும் யாராவது சொல்ல வந்தால், அவர்களை என்னவென்று நினைப்பது என்பதை நீங்களே முடிவு செய்து கொள்ளுங்கள்.

இம்மாதிரி கொடுமைப்படுத்தி, தாழ்த்தப்பட்ட ஒரு மாபெரும் மக்கள் சமூகம் இன்னும் எத்தனை நாளைக் குத்தான் பொறுமையோடும் சாந்தத்தோடும் அஹிம்சா தர்மத்தோடும் இருக்க வேண்டும் என்று விரும்புகின் றீர்கள்? இம்மாதிரியான மக்கள் இன்னும் ஒரு நாட்டில் இருந்துகொண்டு உயிர்வாழ்வதை விட, அவர்கள் இம் முயற் சியில் உயிர் துறப்பதை உண்மையிலேயே தப்பு என்று யாராவது நினைக்கின்றீர்களா? என்று பேசினார்.

(நூல்: தமிழர் தலைவர்)

கோபம் கொப்பளித்தாலும் கேட்பவர்கள் மத்தியில் நியாய உணர்வைத் தூண்டுகிறார்  இல்லையா?

தஞ்சாவூரில் தந்தை பெரியார் பிறந்த நாளில் வயதைக் கணக்கிட்டு பல்வேறு பொருள்களை அன்பளிப்பாக அளித்தனர்.

அவற்றைப் பெற்றுக் கொண்டு தந்தை பெரியார் பேசுகிறார்.

நான் இந்த ஊருக்கு காங்கிரஸ்காரனாக வந்து பேசியிருக்கிறேன்; சுயமரியாதை இயக்கத் தலைவராக வந்து பேசி இருக்கிறேன்.

நீதிக்கட்சித் தலைவராக வந்து பேசி இருக்கிறேன்.

என்னுடைய கூட்டத்தில் பாம்பை விடுவார்கள் - பன்றியை விடுவார்கள் - கலாட்டா செய்வார்கள்.

இப்பொழுது அதே ஊரில் அதே இடத்தில் அதே ராமசாமியாகிய நான்தான் பேசுகிறேன். ஏராளமான பரிசுப் பொருள்களையும் கொடுத்துள்ளீர்கள். எனக்கு ஒரு சந்தேகம்.

நான் ஏதாவது கொள்கையில் பல்டி அடித்திருக் கிறேனா? அல்லது உங்களுக்குப் புத்தி வந்தது என்று காட்டிக் கொள்கிறீர்களா?

என்று கேட்டாரே பார்க்கலாம். அடுத்துச் சொன்னதுதான் முக்கியம். 

என்னைப் பொறுத்தவரை நான் கொள்கையில் தீவிரமாகத்தான் இருந்து வந்திருக்கிறேன். அதில் மாற்றமில்லை. அப்படியென்றால் உங்களுக்குப் புத்தி வந்திருக்கிறது என்று காட்டிக் கொள்ளத்தான் இந்தப் பரிசுகளைக் கொடுத்துள்ளீர்கள் என்று பேசினார்.

இப்படிப் பேசக்கூடிய தலைவரை உலகம் கண்டதில்லை. பரிசு கொடுத்தவர்களையே புதிய கோணத்தில் சிந்திக்க வைக்கும் திறனல்லவா இது!

குடிஅரசு இதழை 1925இல் தொடங்கியபோது அதன் முதல் தலையங்கத்தில் குறிப்பிட்டார். (2.5.1925).

நண்பரே யாயினும் ஆகுக! அவர்தம் சொல்லும், செயலும் தேச விடுதலைக்குக் கேடு சூழ்வதாயின் அஞ்சாது  கண்டித்து ஒதுக்கப்படும் என்றாரே - அதுதான் தந்தை பெரியார் அவர்களுக்கே உரித்தான தனித்தன்மை.

தந்தை பெரியார் அவர்களின் இத்தகைய பேச்சாற் றலை, அவரின் இனிய நண்பரான தமிழ்த்தென்றல் திரு.வி.க. கூறுகிறார்.

நாயக்கர் பேச்சில் கருத்துச் செலுத்தாத காலமுண்டு. அவர் பேச்சில் கருத்துச் செலுத்திய பின்னர், தமிழ்நாட்டுக் காளமேகமானார். நாயக்கர் பேச்சு மழையாகும், கன மழையாகும்; கல் மழையாகும். மழை மூன்று மணி நேரம் - நான்கு மணி நேரம் பொழியும் என்றார் தமிழ்த்தென்றல் திரு.வி.க.

பிரபல எழுத்தாளர் கல்கி கிருஷ்ணமூர்த்தி அவர்களே தந்தை பெரியார் சொற்பொழிவு பற்றி ஆனந்த விகடனில் ஒருமுறை எழுதினார்.

சாதாரணமாக இவருடைய பிரசங்கங்கள் மூன்று மணி நேரத்திற்குக் குறைவது கிடையாது. இந்த அம்சத்தில் தென்னாட்டு ராமசாமியார் வடநாட்டுப் பண்டித மாளவியாவை ஒத்தவர் ஆவார். ஆனால் இருவருக்கும் ஒரு பெரிய வித்தியாசம் உண்டு.

பண்டிதரின் பிரசங்கத்தை அரைமணி நேரத்திற்கு மேல் என்னால் உட்கார்ந்து கேட்க முடியாது.

ஆனால் ராமசாமியார் எவ்வளவுதான் நீட்டினாலும் அவருடைய பேச்சில் அலுப்புத் தோன்றுவது கிடையாது. தமிழ்நாட்டில் ராமசாமியாரின் பிரசங்கம் ஒன்றை மட்டும்தான் என்னால் மூன்று மணிநேரம் உட்கார்ந்து கேட்க முடியும் என்று தயங்காமல் கூறுவேன். அவர் உலக அனுபவம் என்னும் கலாசாலையில் முற்று முணர்ந்த பேராசிரியர் என்பதில் சந்தேகமில்லை.

எங்கி ருந்துதான் உவமானங்களும், கதைகளும், கற்பனை களும் கிடைக்கின்றனவோ நான் அறியேன் என்று கல்கி குறிப்பிட்டதையும் எடுத்துக் காட்டுவது பொருத்த மானது. அதனால்தான் அறிஞர் அண்ணா அவர்கள் தமிழ்நாட்டின் முதல் பேராசிரியர் தந்தை பெரியார் என்று குறிப்பிட்டார்.

இந்தப் பேராசிரியரின் வகுப்புகள் மாலை நேரம் தொடங்கும் என்றார். பேச்சு - பயன் உள்ளதாகவும் இருக்கும்; பலனை விளைவிப்பதாகவும் இருக்கும் என்பதற்குத் தந்தை பெரியாரின் மேடைப் பேச்சே இலக்கணமும் இலக்கியமும் ஆகும்.

வாழ்க பெரியார்!   வளர்க பகுத்தறிவு!!

--------------------------தந்தை பெரியார் நினைவு நாளையொட்டி 24.12.2013 அன்று மாலை கலி. பூங்குன்றன்,துணைத் தலைவர், திராவிடர் கழகம் அவர்களால் வானொலியில் நிகழ்த்தப்பட்ட உரை