காமப் பாதையில் கண்ணன் நாமம்-மார்கழி மாதத்தை பீடை மாதம் என்று ஒதுக்கி வைப்பது ஏனோ?

மார்கழி திங்கள் அல்லவா!

 

மார்கழி திங்கள் அல்லவா -
மதி கொஞ்சும் நாளல்லவா - இது

கண்ணன் வரும் பொழுதல்லவா! - என்ற திரைப்படப் பாடல் நினைவுக்கு வருமே!

இம்மாதம் வைணவர்கள் எல்லாம் துள்ளிக் குதித் தாடும் பக்திப் பூங்கா அல்லவா - கோவில்களில் எல்லாம் ஒலிபெருக்கி வைத்து, ஆண்டாள் பாசுரங்களை வாயில் நெய்யொழுகப் பாடி மகிழ்கிறார்களே!

நமது தமிழ் ஏடுகளுக்கு இவற்றைப் பக்கம் பக்கமாக வெளியிடாமல் வேறு வேலை என்ன?

அதுவும் இருக்கவே இருக்கிறார் கண்ணதாசன். அவர் சரக்குகளை அள்ளி விடுகிறார்கள்.

உலகத்தில் எல்லாமே இறைவனுடைய இயக்கம். ஆண் - பெண் உறவு இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. அந்தச் சுவை மிகப்படப் போயினும் தவறில்லை. அது ஞானியை இறைவனிடமும், நல்ல மனிதனை மனைவியிடமும் சேர்க்கிறது என்று விளக்கம் சொல்லுகிறார் கவிஞர் கண்ணதாசன்.

அது சரி, இருக்கட்டும்; இந்த ஆண் - பெண் உறவெல்லாம் சிற்றின்பம்; சேரவேண்டியதோ பேரின்பம் என்று ஆன்மிகப் பெரியவாள் சொன்னதெல்லாம், இந்த இடத்தில் மறந்தே போய்விட்டதோ! இதற்காக கண்ணதாசனை தேடுவது பரிதாபமே!

அவர் என்ன செய்வார்?

ஒரு கோப்பையில் என் குடியிருப்பு - ஒரு கோல மயில் என் துணையிருப்பு என்ற காம மாளிகையில் குடியிருந்தவராயிற்றே!

ஒரு வகையில் ஆண்டாள் பாசுரத்துடன், அவர் ஞானம் ஒத்துப் போகக்கூடியது என்பதால், கண்ண தாசனின் அர்த்தமுள்ள இந்து மதம் நூலிலிருந்து தி இந்து எடுத்தாண்டு இருக்கலாம்.

ஆண்டாள் எதை ஆண்டாள்? இதோ அந்தப் பெண்ணின் விரகதாப காமக்கடல்:

பன்னிரண்டு வைணவ ஆழ்வார்களில் ஒரே ஒரு பெண்ணாழ்வார்! அவர்தான் ஆண்டாள் அம்மை யார். கோதையென்றும், சூடிக் கொடுத்த சுடர்க் கொடி என்றும், நப்பின்னைபிராட்டி, பூமிப் பிராட்டி, பெரிய பிராட்டி என்றும் வியப்போடு அழைப்பர்.

அவர் ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரில் நந்தவனத்தில் துளசி மலரில், பூமிப் பிராட்டியராக, அமசையாய் அயோ நிஜையாய் திருவவதரித் தருளினாராம். அதாவது யோனிவழி பிறவாத, பூமியில் கண்டெடுத்த சுரும்பார் குழற்கோதையாவார்! அனாதையோவென அய்யுற வேண்டாம்! அவதாரமென மெய்யுணர் வீரே! அவரைக் கண்டெடுத்து, வளர்த்து, திருமாலுக்கே கைப்பிடித்து இட்டவர் விஷ்ணுசித்தர் எனப் புகழ் பெற்ற பெரியாழ்வாரே!

அலங்காரப்பித்து

ஆண்டாள் தன்னை அலங்கரித்துக் கொள்வதில் மிக்க திறமையும், ஆர்வமும் கொண்டவர்.

அவனுக்கு நேரொவ்வா திருக்கிறேனோ?

ஒத்திருக்கிறேனோ?

என்று காரை பூண்டு, கூறையுடுத்து, கைவளை குலுக்கி, கோவைச் செவ்வாய் திருத்தி, எப்படி ஒப்பனை! அவ்வொப்பனை யழகைக் கண்ணாடியிலே கண்டு கண்டு மகிழ்வாராம்!

திருமணப் பேச்சு அடிபடுவதற்கு முன்னமேயே, கட்டிலறைக் கனவுகள் காண்பதில் வல்லவர்! காதல் வேட்கையால் உந்தப்பட்டு பற்பல பாக்கள் பரவசமாய்ப் பாடியிருக்கிறார். உறுப்புகளின் அழகை வருணிப்பதில் ஆண்கள் கெட்டார்கள்.

அவ்வளவு நேர்த்தியாக, கவர்ச்சியாக, பாலுணர்ச்சி சுவையோடு பாடியதில் கம்பனே பிச்சை வாங்கவேண்டும் ஆண்டாளிடம்.

அப்படிப்பட்ட ஆண்டாள் அருளிச் செய்த நாச்சியார் திருமொழியிலோ:

அவரைப் பிராயம் தொடங்கி என்றும்

ஆதரித் தெழுந்த என்தட முலைகள்

உன்னித் தெழுந்த என்தட முலைகள்

சாயுடை வயிறும் என் தட முலைகள்

துவரைப் பிரானுக்கே! ஊனிடை

யாழி சங்கு உத்தமர்க்கே!

என்று உருகித் தவிப்பாராம்!

கிருஷ்ணன், துகிலைத் திருடிக் கொண்டு மரக் கிளையில் போட்டு, அமர்ந்து கோபியரின் கொங்கை யழகையும், இரகசிய உறுப்புகளையும், நீச்சலுடைகூட இல்லாத அப்படிப்பட்ட அம்மணக் குட்டிகளைக் கண்டு களிப்பதைப் பெண் ஆழ்வாராகிய ஆண்டாளே பாடுகிறார்:

தோழியும் நானும் தொழுதோம்

துகிலைப் பணித் தருளாயே!

இது என் புகுந்ததுஇங்கு அந்தோ!

நீ வேண்டிய தெல்லாம் தருவோம்!

பட்டைப் பணித்தருளாயே!

கோலச் சிற்றாடை பலவும்

கொண்டு நீயேறி யிராதே!

கோலம் கரிய பிரானே!

நீரிலே நின்று அயர்க்கின்றோம்!

நீதியல்லாதன செய்தாய்!

என்று கதறிக் கதறிக் கேட்டும் கண் கொட்டாமல் களித்து இன்புற்ற காட்சியைக் காணாத கண் என்ன கண்ணோ! வென ஏங்குவார்களேயென்று தான் கற்சிற்பங்களாக, வண்ண ஓவியமாக வடித்து வைத்து இன்றும் கோகுலாஷ்டமி கொண்டாடி களிக்கிறார்கள்.

ஏக்கத்தின் உருக்கம்

ஏக்கத்தின் உருக்கத்தால் பாடும்போது:

முத்தன்ன வெண்முறுவல்

செவ்வாயும் முலையும்

அழகழிந்தேன் நான்!

புணர்வதோராசையினால் என்

கொங்கை கிளர்ந்து

குமைத்துக்

குதூகலித்து ஆவியை ஆகுலம்

செய்யும் அங்குயிலே!

கண்ணீர்கள்

முலைக்குவட்டில் துளி

சோரச்சோர் வேனை காமத்தீயுள் புகுந்து

கதுவப்பட்டு இடைக்கங்குல்

ஏமத்தோர் தென்றலுக்கு

இங்கிலக்காய்

நானிருப்பேனே!

என்னாகத்திளங் கொங்கை

விரும்பித்தாம் நாள்தோறும்

பொன்னாகம் புல்குதற்கு

எனப் புரிவுடைமை

செப்புமினே!

கொங்கைமேல் குங்குமத்தின்

குழம்பழியப் புகுந்து

ஓர் நந்நாள்

தங்குமேல் என்னாவி

தங்குமென்று உரையீரே!

பாம்பறியும் பாம்பின்கால் என்பார்கள். அதற் கொப்ப நுட்பமான உட்பொருள்களையெல்லாம் அம் பலப்படுத்திப்பாட இப்படியெல்லாம் ஆணாழ்வார் களால் முடியுமா? அதற்காகவென்றே அத்தனைப் பேர்களுள் கொங்கைக் காமத்தைப் பாட, அதிருசி, தனிருசியுடன் பாட அவிதரித்தார் போலும் ஆண்டாளம்மையார்! மேலும், மேலும் கேட்க, படிக்க அவாவுறும் வகையில் தொடருகிறார்:

கொங்கைத் தலமிவை

நோக்கிக் காணீர்

கோவிந்தனுக்கல்லால்

வாயில் போகா!
 கொங்கைக்கும் செவ்வாயிற்கும் உறவு பற்றியது இது!

இருக்கட்டும், இதைக் கேளுங்கள்:

காமப் பாதையில் கண்ணன் நாமம்

குற்றமற்ற முலைதன்னைக் குமரன்

கோலப்பணைத் தோளோடு

அற்றகுற்றமவைதீர அணைய

அமுக்கிக் கட்டீரே!

எப்படி அணைத்தல், அமுக்கல் வர்ணனைகள்! போதாவோ? சரி கேளுங்கள்.

கொள்ளும் பயனொன் றில்லாத கொங்கை

தன்னைக் கிழங்கோடும்

அள்ளிப் பறித்திட்டு அவன் மார்பி

லெறிந்து என்னழலைத் தீர்வேனே!

அப்பாடி! காமவேட்கைத் தீயின் சுவாலையை எப்படித்தான் எழுதுவது? நிற்க,

கொம்மை முலைகள் இடர்தீரக்

கோவிந்தற்கு ஓர் குற்றேவல்

என்றவாறெல்லாம் தவித்து, பக்த கோடிகளை யும் ஒழுக ஒழுக உருக வைத்து எப்படி எப்படி யெல்லாம் காமத்தினூடே கண்ணன் நாமம் பாடி நம்மையும் வாழவிட்டார் பார்த்தீர்களா?

இந்த ஆபாச இந்துமாக்கடலைப் பொறுக்க முடி யாமல்தான் ஆச்சாரியார் (ராஜாஜி) ஆண்டாள் என்னும் ஸ்திரி இருந்ததேயில்லை. பெரியாழ்வார் என்னும் ஆழ்வார் சில பாசுரங்களைப் பாடி அப்பாசுரங்களை ஆண்டாள் என்னும் ஒரு பெயரால் வெளிப்படுத்தினார் (திரிவேணி இதழில்).

ஆச்சாரியாரே ஒரு வைணவர் ஆயிற்றே - அசிங்கத்தை எதையாவது போட்டு மூடவேண்டாமா?

வால்முனை (Tail Piece)

வைணவர்கள் கொண்டாடும் இந்தப் புனித மாதத்தை பீடை மாதம் என்று ஒதுக்கி வைப்பது ஏனோ?

Read more: http://viduthalai.in/page1/72700.html#ixzz2p6pp5wdu

          ------------------------"விடுதலை” 27-12-2013