இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம் - 10

(இதிகாசங்கள் என்றும் புராணங்கள் என்றும்  மக்களிடையே உலவ விடுகிறார்கள். இவற்றிற்குத் தெய்வீக முத்திரைகள் குத்துகின்றனர் இவற்றைப் படித்தால், இவற்றின்படி ஒழுகினால் நல்லது நடக்கும் - நற்கதி கிடைக்கும் என்றெல்லாம் இன்றுவரை கூடப் பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள். உண்மையில் அவை என்ன? இவற்றின் தன்மை என்ன? ஒழுக்கத்திற்கு இடம் இருக்கிறதா? பகுத்தறிவுக்கு வழி இருக்கிறது? ஒன்றும் இல்லை. வால்மீகி இராமாயணம் பற்றி சைவப் பெரும் புலவரான பண்டித இ.மு.சுப்பிரமணிய பிள்ளை  (சந்திரகேகரப் பாவலர்) குடிஅரசில் எழுதிய பகுதிகள் (நூலாகவும் வெளிவந்துள்ளன). இங்கே வாரம் இருமுறை வெளியிடப்படுகிறது. படியுங்கள் - பகுத்தறிந்து பாருங்கள் - தெளிவு பிறக்கும்.)

ஒன்பதாம் அத்தியாயம் தொடர்ச்சி

 ஸ்வாமித்திரன் பல தலங்களையும் சுற்றி வரு பவன்;   வசிட்ட முனிவன் இடத்தையும் அடைந் தானென வால்மீகி கூறுகிறார்.  கம்பரோ, அவன் வேட்டையாடச் சென்றவன் வசிட்ட முனி வனை யடைந்தானெனக் கூறுகிறார்.  வசிட்டன் அயோத் தியை அடுத்த வனத்திலேயே இருந்தவனாவன்.  அது அந்நிய நாட்டுக் காடாதலால், அங்கே வேட்டையைக் குறித்து விஸ்வாமித்திரன் சென்றானென்பது பொருந்தாத தாகும். வால்மீகி கூறும் வரலாறே பொருந்துவதாக உள்ளது.

விஸ்வாமித்திரன் தனது நூறு பிள்ளைகளும் மாண்டவுடன், மீந்த ஒரு மகனுக்குப் பட்டங்கட்டிச் சிவபெருமானை நோக்கித் தவம் செய்து, பின் வசிட்டனோடு சண்டையிட்டுத் தோற்றான் என்று வால்மீகி கூறுகிறார்.  கம்பரோ, இதற்கு மாறுபடக் கூறுகிறார்.  விஸ்வாமித்திரன் தன் மகனொருவனுக்குப் பட்டங் கட்டியதைக் கூற அவர் முற்றும் மறந்துவிட்டனர்.  மேலும், தன் பிள்ளைகள் நூறு பேரும் இறந்தவுடன், விஸ்வாமித்திரன் வசிட்டனோடு சண்டையிட்டான் என அவர் கூறுகிறார். 

அச்சண்டை மத்தியில் விஸ்வாமித் திரன் சிவபெருமானை நோக்கி வணங்கி வழுத்தவே, அவர் தோன்றி ஒரு படை தந்ததாகக் கம்பர் கூறுகிறார்.  வால்மீகி முனிவர் இவ்வாறு கூறாது, தன் பிள்ளைகள் இறந்தவுடன் விஸ்வாமித்திரன் இமயமலையை யடைந்து தவம் புரிந்து, சிவனருளால் எண்ணிறந்த படைகள் பெற்றுப் பின்னரே வந்து போர் தொடங்கினானென்பர்.  தோற்றவுடன் விஸ்வாமித்திரன் தவம்புரியத் தென் திசையை யடைந்தான் என்று வால்மீகி கூறுகிறார்.  ஆனால், கம்பரோ அவன் கிழக்குத் திசையை அடைந்ததாகக் கூறுகிறார்.  ஆதலின் கம்பர் முதற்கண்,

தேவ பாடையின் இக்கதை செய்தவர்
மூவ ரானவர் தம்முளு முந்திய
நாவி னாருரை யின்படி நான் தமிழ்ப் பாவினா லிது ணர்த்திய பண்பரோ

எனத் தாம் வால்மீகி கூறுகிறபடி இராம கதையைப் பாடுகிறேன் என உணர்த்தியதற்கு மாறாகவே இராமாய ணம் பாடுகிறாரெனத் தெரியவருகிறது.  கம்பருடைய கணக்கற்ற மாற்றங்களை அங்கங்கே குறித்து விளக்கி வந்திருப்பதை இவ்வாராய்ச்சி யுரையைத் தொடர்ந்து படித்து வரும் அன்பர்கள் நன்றாகக் கவனித்திருப்பார்கள்.  இனி காமதேனுவின் செயல்களை ஆராய்வோம்.

காமதேனு என்ற ஒரு பசு எண்ணிறந்த சேனை களுக்கு வேண்டிய பொருள்களையெல்லாம் தந்துதவிய தென்பது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது.  இப்பசுவை விஸ்வாமித்திரன் கேட்டபோது, வசிட்டன் கொடுக்க மறுத்து விடுகிறான்.  ஆனால், கம்பரோ இங்கு மாறு படுகிறார்.  அவர் கூறுவது :-

வற்கலை யுடையன் யானோ
வழங்கலென் வருவ தாகிற்
கொற்கள்வே லுழவ நீயே
கொண்டகல் கென்று கூற

என்பது.  அதாவது நான் கொடுப்பதென்ன?  அது வருவ தானால் நீயே கொண்டுபோ என்று முனிவன் கூறினான் என்பர்.

காமதேனு அரசனிடமிருந்து தப்பி ஓடிவந்து முனி வனையடைந்து வினவ, அவன் அஞ்சியவன்போலக் கூறுகிறான்.  உடனே பசு, முனிவனுடைய விடைபெற்றுப் பல வீரரை உண்டாக்கிற்று என்பது வால்மீகி வரலாறு.  கம்பரோ முனிவனாணை பெறாமலே பசு சண்டை தொடங்கிற்றென்கிறார்.  பசு முக்கலிட்டது; உடனே அதன் மடியிலிருந்து சிலரும், யோனியிலிருந்து சிலரும், குதத்திலிருந்து சிலரும், மயிர்க் கால்களிலிருந்து சிலரும் தோன்றினர் என்று வால்மீகி கூறுகிறார்.  இது நான்முகன் முகத்திலிருந்து பிராமணரும், நெஞ்சிலிருந்து க்ஷத்திரி யரும், இடையிலிருந்து வைசியரும், காலிலிருந்து சூத்திர ரும் தோன்றினரென்று கூறும் வரலாறு போலவே மிகவும் ஆபாசமாக இருக்கிறது.  ஆண்மகனாகிய நான்முகன் பிள்ளை பெற்றான் என்பதே இயல்புக்கு மாறு.  அதில் முகத்திலிருந்து சிலரையும் தோற்றுவித்தானென்பது அறிவுக்கு அடாததாகும்.  கவுதம முனிவன் சாபத்தால் இந்திரனுக்கு உடலெங்கும் பெண்குறிகள் அமைந்தன என்று கம்பர் கூறுகிறார் என முந்தைய கட்டுரையில் ஆராய்ந்தோம்.  இந் நான்முகனுக்கு யார் சாபத்தால் இவ்வாறு நெற்றியிலும், மார்பிலும், இடுப்பிலும், காலிலும் பெறும் பெண்குறிகள்அமைந்தனவோ தெரியவில்லை.  கரு எவ்விடம் தங்கிற்றோ?  வெவ்வேறு விதமான கருக்களை உண்டு பண்ணியவர்கள் தாம் யாவரோ?  இவ்வளவு ஆபாசமான கதையைக் கட்டிவிட்டுள்ளனர் ஆரியப் பார்ப்பனர்கள்.  இச்சாதி வரலாற்றை வேறொரு சமயம் விரிவாக ஆராய்வோம்.  இவ்விழிந்த வரலாறு போலவே உளது இக்காமதேனுவின் மடி, யோனி முதலிய உறுப்புகளிலிருந்து வெவ்வேறு வகையினர் தோன்றின ரென்பது!  மடியிலிருந்து சிலரும், யோனியிலிருந்து சிலரும், குதத் (மலவாயில்) திலிருந்து சிலரும் தோன்றின ரென மொழி பெயர்ப்பாளரான அநந்தாச்சாரியாரும் மன்மத நாததத்தரும் தெளிவாக எழுதினும், நடேச சாஸ்திரியார் யோனி, குதம் முதலிய உறுப்புகளை ஆபாசமானவையென மறைத்து, மடியிலிருந்து சிலரும், அதன் உடம்பிலிருந்து சிலரும் தோன்றினரெனப் பொதுப் படக்கூறினர்.  கம்பரோ, உறுப்புகள் இன்னின்னவற்றி லிருந்து இன்னின்னார் தோன்றினாரென்னாமல் பொது வாகப் பசுவினிடம் இன்னின்னார் தோன்றினாரென்பர்.  அது வருமாறு :-

பப்பர ரெவனர் சீனர் சோனகர் முதல பல்லோர்
கைப்படை யதனி னோடும் கபிலைமாட் டுதித்து

பப்பரர் முதலிய கூட்டத்தினர் கையிலே ஆயுதங் களோடும் தோன்றினரென வால்மீகியார் கூறவில்லை.  இனி தவம் செய்யச் சென்ற விஸ்வாமித்திரர் வரலாற்றை ஆராய்வோம்.


விஸ்வாமித்திரன் தன் மனைவியையும் அழைத்துக் கொண்டு, தென் திசையை யடைந்து, பயங்கரமான தவத் தைச் செய்தான்.  அப்போது அவனுக்கு ஹவிஸ்யந்தர், மதுஷ்யந்தர், திருடநேத்ரர், மகாரதர் என்ற பெயரை யுடைய பிள்ளைகள் உண்டானார்கள்.  இவ்வாறு தவம் செய்வதில் ஆயிரமாண்டுகள் கழிந்தபின், நான்முகன் தோன்றி அவனுக்கு, ராஜ ரிஷி என்ற பட்டம் தந்தான்.  அதனால், விஸ்வாமித்திரன் கோபமடைந்து வெட்கத்தால் தலைகுனிந்து மறுபடியும் தவம் புரிந்து கொண்டிருந்தான்.

அக்காலத்தில் அயோத்தியில் திரிசங்கு என்னும் மன்னன் ஆண்டிருந்தான்.  அவன் அய்ம்பொறிகளையும் வென்று நல்லவனாக இருந்தான்.  அவன் உடலோடு சுவர்க்கம் (தேவருலகம்) போக எண்ணினான்.  அதற்காக அவனொரு யாகம் செய்ய விரும்பிக் குல குருவாகிய வசிட்டனை வரவழைத்துச் சொன்னான்.  வசிட்டன், அந்தச் சங்கதி முடியா தென்று கூறிவிட்டான்.  மன்னன் பின், வசிட்டனுடைய பிள்ளைகளிடம் போனான்.  வசிட்ட முனிவனுடைய நூறு பிள்ளைகளும் சின மடைந்து, எங்கள் தந்தையாலேயே முடியாத இச் செயலை நாங்கள் எவ்வாறு செய்வோம்? என்றனர்.  திரிசங்கு, அப்படியாயின் என் கருத்து நிறைவேற நான் வேறு யாரிடமேனும் செல்கிறேன் என்றனன்.  அதைக் கேட்ட அவர்கள் மிகச் சினந்து, சண்டாளனாகப் போக எனச் சபித்தனர்.  மன்னன் சண்டாளத் தன்மையை அடைந்து, கருத்துக் கடின உருவமுடையவனாகித் தலைமயிர் குறைந்து கருத்த உடையையும், சுடுகாட்டு எலும்பு மாலையையும், சாம்பலையும் இரும்பு நகையையும் அணிந்தவனாக ஆகிவிட்டான்.  மந்திரி முதலியோர் அவனை விட்டு ஓடி விட்டார்கள்.  சண்டாள உருவடைந்த திரிசங்குவை விஸ்வாமித்திர முனி கண்டான்.  மனமிரங்கி, தேறுதல் கூறி, அவ்வாறான மைக்குக் காரணம் வினவினான்.  மன்னவன், சுவாமி!  ஆணையிட்டுச் சொல்லுகிறேன்.  நான் இதுவரை ஒரு பொய்யும் கூறியதில்லை; இனியும் கூறேன்.  பல யாகங்கள் செய்தேன்.  அறநெறி தவறாது அரசாள் வதோடு, குருவுக்கும் மிகப் பணிவுடன் நடந்து வருகிறேன் என்று கூறி, நடந்த வரலாற்றையும் புகன்றனன்.  அதுகேட்ட முனிவன், நான் அந்த யாகத்தை முடித்து உன்னை உடலோடு தேவருலகத்துக்கு அனுப்புவேன் என்று கூறித் தன் பிள்ளைகளை அழைத்து, யாகத்திற்கு வேண்டியவற்றைத் தயாரிக்கக் கட்டளையிட்டான்.

பல முனிவர்களும் வந்து கூடினர்.  வசிட்ட முனி வனுடைய பிள்ளைகளும் மகோதயனென்ற முனிவனும் மட்டும் சண்டாளனுக்கு க்ஷத்திரியன் செய்து வைக்கும் யாகத்தின் அவிசை எப்படித் தேவர்களும் முனிவர்களும் உண்பார்கள் என்று சொல்லி வராமலிருந்து விட்டனர்.  அதனையறிந்த கோசிகன், என்னை இகழ்ந்த அந்த நூறுபேரும் சாம்பலாகிவிட வேண்டும்.  இப்போதே அவர்கள் எமவாதனை அடைந்து, எழுநூறு பிறப்பில் பிணத்தைத் தின்ன வேண்டும்.  அருளற்று என்றும் நாயிறைச்சியுண்டு இழிகுலத்தோராய் விகாரமான பேச்சும் செய்கையும் உருவமுடையவர்களாய்த் திரிய வேண்டும்.  மகோதயன் என்பவன் என்னை இகழ்ந்த தால், வேடனாகிப் பல காலம் நரகத்திலழுந்த வேண்டும் என்று கடுங் கோபத்தோடு கூறினான்.

யாகம் வெகு காலம் நடைபெற்றது.  அதன் முடிவில் தேவர்கள் அவிர்ப்பாகத்தை வாங்க வரவில்லை.  அதனால், அகப்பையை உயரத் தூக்கிக் கொண்டு, கடுஞ்சினத்தோடு விஸ்வாமித்திரன் தனது தவ மகிமையால் சுவர்க்கம் போக மன்னனை ஏவினான்.  உடனே திரிசங்கு சுவர்க்கத்தை நோக்கிச் சென்றான்.  அதுகண்ட இந்திரன் முதலிய தேவர்கள் அவனைச் சண்டாளனானதால், கீழே போகும்படி சொன்னார்கள். அதனால், திரிசங்கு கீழே நோக்கித் தலைகீழாக விழுந் தான்.  அதுகண்ட முனிவன், அவனை உயரவே நிற்கும் படி ஏவி அங்கேயே ஒரு சுவர்க்கத்தைச் சிருஷ்டித்தான்.  அதுகண்டு பயந்து தேவர்கள் முனிவனையழைத்து, அந்தத் திரிசங்கு சுவர்க்கத்தையும் ஒப்புக் கொண்டார்கள்.  பின் யாகமும் முடிந்தது.  இவ்வாறு தன்னுடைய தவத்திற்கு இடையூறு வந்ததாலே கோசிக முனிவன் அவ்விடத்தை விட்டு மேற்குத் திசையை அடைந்தான்.  இவ்வரலாறு 57, 58, 59, 60 ஆம் சருக்கங்கள்.  இதனை ஆராய்வோம்.

Read more: http://viduthalai.in/page1/83657.html#ixzz371gLDXdK