இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம் - 31

இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம்

அயோத்தியா காண்டம்

எட்டாம் அத்தியாயம் தொடர்ச்சி

தை இராமனிடம் பேசும் பேச்சுகளிலிருந்து அவன் அவளை அய்யுற்றது போலக் காண்கிறது. அதனால் அவன் அவள் மனத்தை அறியப் பரதனைப்பற்றிக் கூறினான் என்றும் கொள் ளலாம். இவனுக்கு அய்யம் அடிக்கடி நிகழ்வதுண்டு போலும். இவ்வையமே சீதையைத் தீப்புகச்சொல்லு மாறும், பின்னர் வண்ணான் பேச்சைக் கேட்டுக் காட்டுக்கனுப்புமாறும் இராமனைத் தூண்டியதுமாகும்.

நீ என்னுடன் வனத்தில் வாழவேண்டுமென்று முன்னமே தெய்வத்தால் ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது என்று கூறுகிறான். இந்த இடத்தில் நமது மொழி பெயர்ப்பாளர் சீனிவாசய்யங்கார் எழுதியுள்ள குறிப்பு சிந்திக்கத்தக்கது. அது வருமாறு: (பக்கம் 133) இது இராமனுக்கு எப்படித் தெரியுமென்று விளங்கவில்லை. தெரிந்திருந்தால் சீதையை அழைத்துப் போக ஏன் தடை செய்ய வேண்டும்?

இராமனிடத்தில் பிச்சை வாங்கத் திரிசடன் என்ற ஓர் ஏழைப் பார்ப்பனன் வருகிறானென்கிற இடத்தில் பக்கம் 141-இல் நமது சீனிவாசய்யங்கார் எழுதியிருக்கும் குறிப்பும் கவனிக்கத் தக்கது. அது வருமாறு: தசரதர் நீதி தவறாமல் எல்லாக்குடிகளும் மகிழும்படி அரசாட்சி செய்து வரும்பொழுது, இப்படியிருப்பதற்குக் காரணம் தெரியவில்லை இராமன் ஏன் இந்தத் திரிசடனைக் கவனிக்கவில்லை இனிக்கம்பர் புரட்டைக் கவனிப்போம்.

சீதையைப் பார்க்க இராமன் வந்தபோது, குடை யின்றி, கவரியின்றி, முடியின்றி வருவதென்னே எனச் சீதை கவன்று வினாவினள் என வால்மீகி கூறியதைக் கம்பர், அவன் கோசலையைப் பார்க்க வந்தபோதே கூறுகிறார். கோசலை இராமனைக் கண்டவுடனே, வாக்குத் தவறாத உன் தந்தை உனக்கு முடிபுனைவார்! என மகிழ்ந்து கூறியதாக வால்மீகி கூறக்கம்பரோ, இடையூறுண்டோ நெடுமுடி புனைதற் கென்றாள் எனக்கூறுகிறார். இதனால் கோசலை இருந்த நிலை யையே கம்பர் மாற்றிக் கூறுகிறார்.

கம்பருடைய நோக்கமெல்லாம் இராமனையும் தசரதனையும் கோசலையையும் நல்லவர்களாகக் காட்ட வேண்டுமென்பதே. அதற்காகக் கதைப் போக்கையே மாற்றுகிறார். இராமன் கோசலையிடம் பரதன் முடி புனைவதையும் தான் காடேக வேண்டியதையும் ஏக காலத்திலே கூறினான் என வால்மீகி கூறக்கம்பர், முதலில் பரதன் நாடாள நேர்ந்ததென இராமன் கூறினானெனவும், பின்னரே மெதுவாகத் தான் காடேகுவதைக் கூறினானெனவும் கூறுகிறார். இத்துடன் அமையாது தமது அறிவு வன்மையால் கோசலை மிகவும் நல்லவள் என்பதைக் காட்டிக் கொண்டே போகிறார். இராமன் பரதன் நாடாளப் போகிறானென்றவுடன்,

முறைமையன்றென்ப தொன்றுண்டு மும்மையின்
நிறை குணத்தவன் நின்னினும் நல்லனால்
குறைவிலன் எனக்கூறினள் நால்வர்க்கும்
மறுவிலன் பினில் வேற்றுமை மாற்றினாள்
என்று பின்னரு மன்னவ னேவிய
தன்றென்னாமை மகனே உனக்கறன்
நன்று நும்பிக்கு நானிலம் நீ கொடுத்
தொன்றி வாழுதி ஊழிபல என்றாள்

என்ற கவிகளைக் கம்பர் பாடுகிறார். இவ்விதமாக உண்மையில் கோசலை கூறியிருப்பாளேல், அவள் மிகவும் தூயமனத்தினளென்பதற்கு அய்யமென்? வால்மீகி கூறும் காமியும் சுயநலமிக்கவளுமாகிய கோசலையை இவ்வாறு மிகத்தூயவளாகப் புரட்டிக் காட்டுகின்றாரே கம்பர், இவராலேயே தமிழ் மக்கள் அறிவு கெட்டது. ஆரியர் தமது வீரனாகிய இராமனைத் தெய்வம் போலக் காட்ட முயன்றதிலும், தமது பார்ப்பன மதத்தை நிலைநாட்ட முயன்றதிலும் அதிகமான பயனைத் தந்ததாகும் இக்கோடரிக்காம்பாகிய கம்பர் புரட்டு. இனிமேலும் தமிழ் மக்கள் இப்புரட்டில் மயங்காது உண்மையுணர்வாராக! அய்யோ, இக்கம்பரது அறிவும் கவித்திறமையும் இவ்வாறு தமது தமிழ்க்குலத்தை வேரறுக்க முயன்ற ஆரிய வீரன் கதையைப் பாடித்தமது இனத்தையே ஏமாற்றுவதில் பயனாயினவே; கோசலை நினைத்து வருந்தியதெல்லாம் தன் சக்களத்திகள் கொடுமைகளையே என வால்மீகி கூறக் கம்பர், அவற்றைப் பற்றி ஒரு சொல்லேனும் கூறினாரல்லர்.

கோசலை தன் மகன் மனப்படி இசைந்து அவனை வழியனுப்புமாறு பார்ப்பானை அழைத்துச் செய்த ஓமம் முதலிய செயல்களையெல்லாம் கம்பர் கூறாது, அவள் பரதன் நாடாளட்டும் இராமன் காடேகாவண்ணம் மன்னனிடம் வேண்டப் போகிறேனென்று அங்கே விரைந்தேகுவதாகக் கூறுகிறார். இராமன் சுமத்திரை அரண்மனையை அடைந்ததாக வால்மீகி கூறவே யில்லை. கம்பரோ, இராமன் கோசலையைத் தொழுது சுமத்திரை வீட்டை நோக்கிப் போனான் என்றதுடன், இராமன் செயல்களை நிறுத்திக் கொண்டு கோசலை செயல்களை விவரிக்கிறார். இப்போக்கு வால்மீகிக்கு முற்றிலும் மாறுபட்டதே.

கோசலை தசரதனை அடைந்து புலம்பினதாகவும், அங்கே வசிட்ட முனிவன் வந்து தசரதனைத் தேற்றிய தாகவும், தசரதன் வசிட்டனை நோக்கிக் கைகேயியின் மனத்தை மாற்றி இராமனுக்கு முடி சூட்டுமாறு வேண்டியதாகவும், முனிவன் கைகேயியைத் தன் மனத்தை மாற்றிக் கொள்ளும்படி வேண்டியதாகவும், கைகேயி இராமன் காடேகானேல் உடனே மடிவே னென்று கூறியதாகவும், முனிவன் அவளை இகழ்ந் துரைத்ததாகவும் கம்பர் கூறிவிட்டுப் பின் தசரதன் முனிவனை நோக்கிப் பின்வருமாறு கூறுவதாகக் கூறுகிறார்.

இன்னே பலவும் பகர்வான்
இரங்காதாளை நோக்கிச்
சொன்னேன் இன்றே
இவளென் தாரமல்லள் துறந்தேன்
மன்னே யாவான் வருமப்
பரதன் றனையும் மகனென்
றுன்னேன் முனிவா
அவனுமாகான் உரிமைக் கென்றான்

இது வால்மீகி கூற்றுக்கு மாறுபட்டது. வால்மீகி அயோத்தியா காண்டம் பன்னிரண்டாம் சருக்கத்தில், இராமனைக் காட்டுக்கனுப்புவது பரதனுக்கு இஷ்ட மானால் நான் இறந்த பிறகு அந்தப் பாவி என் உத்தரகிரியைகளைச் செய்ய வேண்டாம் என்றும், சருக்கம் பதினான்கில், இந்த அபிஷேகத்தை நீ தடுத்தால் மகா பாவியான நீயும் உன் மகனும் எனக்குத் தர்ப்பணம் முதலிய உத்தரகிரியைகளைச் செய்ய வேண்டாம் என்றும் தசரதன் கைகேயியை நோக்கிக் கூறுவதாகக் கூறுகிறார். இது அவனுடைய உண்மை மனப்பான்மையன்று. இப்பேச்சுகளெல்லாம் கைகே யியை அச்சுறுத்தித் தன் வழிப்படுத்தவே கூறிய வனாவான். பின் சருக்கம் 42இல் இராமன் காடேகும் போது பின் தொடர்ந்த தசரதன் தளர்ந்து, நீ என் மனைவியல்லள். பரதன் இந்த அரசைப் பெற்று மகிழ்ந்தால் அந்த மகா பாவி எனக்குச் செய்யும் உத்தர கிரியைகள் எனக்குச் சேரவேண்டா என்று கடிகிறான். இக்கூற்று வசிட்டன் முதலியவருக்குத் தெரியாது; கோசலை அறிவாள். மேலும் பரதன் தசரதனுக்கு நெருப்பு மூட்டுகிறா னென்றும், அவனே உத்தரகிரி யைகளை யெல்லாம் செய்கிறான் என்றும், பின்னரும் இராமனைப் பரதன் சந்தித்தபோது, நானும் சத்துருக்கனும் உத்தரகிரியைகளைச் செய்து விட்டோம் என்று கூறியதாகவும் வால்மீகி தெளிவாக எழுதுகிறார்.

இதற்கு முற்றிலும் மாறுபாடாகக் கம்பர் இச்சொல் லைத் தசரதன் வசிட்டனிடம் கூறியதாகவும், அதனால் உத்தரகிரியைகள் செய்யத்துணிந்த பரதனை இச்செய்தி கூறி முனிவர் தடுத்துவிட்டதாகவும், அதனால் பரதன் கீழே விழுந்து புலம்பினானெனவும் கதையையே மாற்றி விட்டார். இதனால் செய்திகளையெல்லாம் மறைத்து, அவனை ஓர் பாவியாகக் காட்டுகிறார். என்னே இக்கம்பர் தம் தீய மதி! இவ்வாறு மாற்றிப் பரதனை யாவரும் இகழுமாறு செய்ததால் இவர் என்ன பயன் பெற்றார்? 

இவ்வுண்மையையறிந்தால், இப்புன்மதிக் கம்பரை அறிவுடையார் வெறுக்காமலிருக்க முடியுமா? இவர்கள் எவ்வளவு நயமோடு திகழ்ந்தாலென்? புல்லிய கதையில் பொய்ம்மையாக அமைந்து இன்கவியாயினும், அவ்வின் கவி யாது பயன் தருவதாகும்? பயனில் சொற்களைப் பாராட்டிப் பாடிய இக்கம்பர் தம் புல்லவிருந்தவாறென்னே! தன் மாயக் கருத்தின் தடிப்பே இது போலும்! செந்தமிழ்நாட்டுச் சீரிய கதைகள் இப்பொய்ம்மையாளர் கண்முன் தோன்றில போலும்! இவர் கவித்திறம் இவர் வாக்குப்போலவே புல்லரிடை யுகுத்தமுதேயும் போலும்!

நிற்க, பின்னர்க் கோசலை, மன்னனிடம் குற்றமில்லை யென அறிந்து, இராமனைக் காக்க வேண்டினளெனவும், தசரதன் இராமனை நினைத்து புலம்பியதாகவும், முனிவன் தான் இராமனை வனமேகாமல் தடுப்பதாகக் கூறியதாகவும், மன்னன் மயங்கி தான் முன் வேட்டையாடச் சென்றபோது ஒரு முனி மகனைத் தவறுதலாகக் கொன்றதையறிந்த குருடராகிய முனிவர், அவனைப் பிள்ளைகளைப் பிரிந்து புத்திரசோகத்தால் சாவானெனச் சபித்ததாகவும், அதனால் இராமனைப் பிரிந்து தான் கட்டாயம் சாகப்போவதாகவும் கூறின னெனவும் கம்பர் கூறுகிறார். இச்சாப வரலாற்றைத் தசரதன் சாகும்போது கூறுவதாக வால்மீகி எழுதுகிறார். இதன் உண்மையை அச் சமயத்தில் ஆராய்வோம்.

                                       --------------------------”விடுதலை” 30-09-2014
Read more: http://viduthalai.in/page-3/88485.html#ixzz3EqqRXssW