இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம்-37

இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம்

அயோத்தியா காண்டம்

ஒன்பதாம் அத்தியாயம் தொடர்ச்சி

சருக்கம் 12-இல் என் மூத்த மகனான இராமனைப் பார்க்கப் பார்க்க எனக்குப் பிரீதி வளர்கிறது. அவனை ஒரு கணம் பார்க்காமலிருந்தாலும் என் உயிர் போய்விடும். இராமனில்லாமல் என் தேகத்தில் பிராணன் நிற்காது என்று கதறிக் கொண்டு தசரதன் கைகேயி காலில் விழுகிறான். நான்கு பிள்ளைகளுக்கும் இந்த நாட்டைச் சமமாகப் பிரித்துக் கொடுக்கிறேன். அல்லது பரதனுக்கு முடி சூட்டுவிக்கிறேன். இராமன் மாத்திரம் வயது சென்ற என்னருகில் இருக்கும்படி ஒப்புக்கொள். இப்படிச் செய்யாவிட்டால் உன் எண்ணம் நிறைவேறாது என்று மறுபடியும் கூறுகிறான்.

இராமன் காட்டுக்குப் போகேனென்று கூறிவிட்டால் அது எனக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சியைத் தருமே என்று இராமனுடைய பொய்யொழுக்கத்தை விரும்புகிறான். பின் விடைபெறவந்த இராமனை முரட்டுத்தனத்தால் அரசனாகும்படி தூண்டுகிறான். இவ்விதமெல்லாம் செய்வதற்குக் காரணம் அவன் இராமனிடம் கொண் டிருந்த காமமேயாகும்.

இராமனுக்கு அரசைத் தரப் பலவிதத்திலும் முயன்றும் பலன் பெறாமல் காட்டிற்குப்போகும் இராமனைத் தொடர்ந்து ஓடுகிறான். இலக்குவனைப் பற்றி அவன் பேசவுமில்லை, வாழ்த்தவுமில்லையென முன்னரே குறித்துள்ளோம். பரதனை வேண்டுமென்று நாட்டை விட்டனுப்பினான். இராமனை அனுப்ப வருந்துகிறான். இராமன் போகும் போது அவனை நோக்கி வருந்துகிறான். இலக்குவனை நோக்கி ஒரு சிறிதும் வருந்தவில்லை. இராமன் விரைவாகப்போக அவன் கண்ணுக்கு மறைகிறவரை அவனைப்பார்த்தபடியே நிற்கிறான். அவ்விடத்திலிருந்து தன் கண்களை அவன் எடுக்கவேயில்லை. இராமனை வழியனுப்புமுன் தசரதன் (சருக்கம் 34) இன்று இரவு நீ புறப்படுவதில் எனக்குக் கொஞ்சமேனும் பிரியமில்லை. நீ போகவே கூடாது. 

 உன்னை ஓர் இரவு முழுவதும் பார்க்கும் வாய்ப்பாவது எனக்குக் கிடைக்கு மல்லவா? என்று கூறி அன்றிறவு மட்டுமாவது அவனைத் தன்னருகில் வைத்துப் பார்க்க விழைகிறான். இராமன் போனபின் திரும்பி வரும்போது தசரதன், நல்ல சந்தனங்களால் அலங்கரிக்கப்பட்ட உடலுடன் சுகமான தலையணைகளின் மேல் சாய்ந்து கொண்டு அழகு வாய்ந்த வேலைக்காரிகள் விசிறிபோடத் தூங்கிய இராமன், இன்றிரவு எந்தக் காட்டிற்படுப்பான்? இராமனில்லாமல் ஒரு நொடியாவது என்னால் பிழைக்க முடியாது (சருக்கம் 42) என்று இராமன் உடலழகையே நினைத்து நினைத்து அதைப் பார்த்து மார்புறத் தழுவ இடமில்லையே என்று ஏங்குகின்றான். இராமன் இவ்விதமான செயல்களுக்கும் மனமிசைந்தவனே என்பது, வாயில் காவலராகிய கிழவரும் அவனைக் காணும்தோறும் மார்புறத் தழுவுவர் என்று முந்திய கட்டுரையில் இனிது விளக்கினோம். அழகிய பெண்கள் பலர் விசிற இராமன் படுத்துறங்குவானென்பதுதான் அவனுடைய ஒழுக்கநிலை இன்ன தன்மையதென விளங்குகிறது (சுருக்கம்)

அரண்மனையைடைந்தவுடன் தசரதன், இராமன் தாயான கோசலை வீட்டிற்கு என்னைச் சீக்கிரத்தில் கொண்டு போய் விடுங்கள். அதைத் தவிர வேறிடத்தி லிருந்தால் என் ஏக்கம் தணியாது என்கிறான். கோசலை யின் அந்தப்புரம் அடைந்தவுடன் கட்டிலில படுத்துக் கொண்டு இரவில் தசரதன் கோசலையைப் பார்த்து, உன் கையால் நன்றாக என்னைத் தொடு, இராமனுடன் காட்டிற்குப் போன கண்கள் இன்னும் திரும்பவில்லை. 

அவனைப் பார்க்கும் நல்வினை எனக்கு இல்லாமற் போனாலும், அவனைப் பெற்ற உன்னையும் பார்க்க என் கண்களால் முடியவில்லை. அவனைப் பார்த்த கண்கள் அவனுடைய அழகிலேயே ஈடுபட்டு அவனுடன் போயின. போனவை திரும்பி வருமா? இராமனைப் பார்க்காமல் தவிக்கும் எனக்கு அவனைப்பெற்ற உன்னைத் தொட்டால் அந்தத் தாபம் நீங்கும். இராமனைப் பார்க்காவிட்டாலும் அவனுடைய தாயான உன்னைப் பார்த்துப் பேசித்தொடுவதால் அதற்குச் சமமான சுகம் கிடைக்கும். என்னை மன்னித்து உன் கைகளால் அன்புடன் தொடு என்று தவிக்கிறான். இது துன்ப மிகுதியால் அவனுடைய உள்ளக்கிடை வெளியான இடம். 

இதனால் தசரதன் இராமனாகிய ஆண் மகனுடைய அழகில் ஈடுபட்டு மிகக் கிழவனானதால் அவனைப் பக்கத்தில் வைத்துப் பார்த்துப் பேசி அவனைத்தொட்டு மார்போடு அடிக்கடி அணைப்பதால் ஏதோ சுகம் கிடைக்கிறதென மயங்கி அச்சுகத்திலேயே ஈடுபட்டு, அதனால் அச்சுகம் தரும் இராமனுக்காகத் தனது மகனான பரதனை வஞ்சித்துப் பல அக்கிரமமான செயல்களைச் செய்யத்துணிந்து, புரிகின்றனனென்பது வெள்ளிடை மலைபோல் விளங்குகின்றது.

தசரதன் தன்னைத் தொடுமாறு எத்தனை தடவை புலம்பினாலும் கோசலை எண்ணம் சுயநலத்திலேயே இருக்கிறது. அவள் அவனைத் தொடாமல் கைகேயி தனக்குச் செய்யவிருக்கும் கேடுகளை நினைத்துப் புலம்பி இராமனைக் காட்டுக்கனுப்பாதிருந்தால், அவனைப் பிச்சை எடுத்தேனும் பிழைக்கச் செய்கிறேனென்று அகங்காரத்துடன் கூறி மேலும் மேலும், அவனை வருத்தத் தொடங்குகிறாள். இத்தகைய கோசலையைக் கற்புடையாளுக்கோர் எடுத்துக்காட்டாகக் கூறுதல் மிகவும் பொருத்தமன்றோ? என்னே, அவளுடைய இழிதகைமை!

கோசலை சீதையை வழியனுப்பும்போது கூறிய பேச்சால் அவளும் சீதையின் நடையில் அய்யுறவுடை யவளாகவே தெரிகிறது. அதற்கு சீதை கூறிய மறுமொழி பொருத்தமானதே! கடைசியாகச் சுமித்திரை கோசலை யைத் தேற்றும்போது கூறும் மொழிகளால் அவர் களெல்லோரும் எப்படியாவது பரதனைக் கொன்றேனும் இராமன் நாடுபெற வேண்டுமெனவே சூழ்ந்திருந்தன ரென்பது தெளிவாகிறது. நிற்க. இவ்வரலாற்றைக் கம்பர் எவ்வாறு கூறுகின்றனரென ஆராய்வோம்.

முழுப்பூசணிக்காயைச் சோற்றில் மறைப்பது இயலுமா? என ஒரு பழமொழி வழங்குகிறது. அதன் கருத்து பூசணிக்காய் மிகவும் பெரிய உருவினதாதலின், அதை உண்ணுவதற்காக இலையில் படைத்துள்ள சோற்றில் மறைத்தல் இயலாது என்பது அதாவது பெரிய பொய்களைக் கூறினால் உலகம் கண்டுபிடித்துவிடும் என அறியலாம். கம்பரோ முழுப்பூசணிக்காயைச் சோற்றிலே மறைத்துள்ளார். அதாவது கம்பர் இக்கட்டுரையிலுள்ள கதை முழுவதையுமே மறைத்து விட்டார். இத்தகைய பெரும் புளுகரைத் தமிழ்தாய் எங்ஙனம் பெற்றாள்! அவரால் தமிழன்னைக்கு அவ மானமே ஒழிய பெருமையன்று. சிலர் திருவள்ளு வருடன் இக்கம்பரையும் இணையாகக் கூறுகின்றனர். அவர்கள் இக்கம்பருடைய பொய்மை நிறைந்த உருவினையும் திருவள்ளுவருடன் இக்கம்பரையும் இணையாகக் கூறுகின்றனர். அவர்கள் இக்கம்பருடைய பொய்மை நிறைந்த உருவினையும் திருவள்ளு வருடைய உண்மை உருவினையும் சற்றுத் தம் சித்தத்தில் சிந்திப்பரேல், தாம் எண்ணுவது மிகவும் தீமையைத் தரும் எண்ணமென உணர்வது திண்ணம். ஏனெனில் மெய்மையே ஓருருவாம் தெய்வப்புலமைத் திருவள் ளுவர் முன் பொய்மையே ஓருருவாம் கம்பரையும் எண்ணுவது அறக்கொடுஞ்செயலே.

கம்பர் தசரதனைப் பிரேதம் போலக்கிடத்திவிட்டு இராமனை அவன் முன்னிலையில் போனதாகவே கூறாமல் தாய்மார்களிடம் விடைபெற்றுத் தேரேறிச் சென்றான் எனக்கூறிச் செல்கின்றனர். இக்கதையைக் கூறும் அவர் பாடல்கள் மூன்றே அவை பின்வருவன:

1. தாதைவாயிற் குறுகினன் சார்தலும்

கோதைவில்லவன் தாயரைக் கும்பிடா

ஆதி மன்னனை ஆற்றுமின் நீர் என்றான்

மாதராரும் விழுந்து மயங்கினார்.

2. ஏத்தினார் தம்மகனை மருகியை

வாழ்த்தினார் இளையோனை வழுத்தினார்

காத்து நல்குமின் தெய்வதங்காளென்றார்

நாத்தழும்ப அரற்றி நடுங்குவார்!

3. அன்னதர் அரிதின் பிரிந்தபின்

முன்னர் நின்ற முனிவனைக் கைதொழா

தன்னதாருயிர்த் தம்பியும் தாமரைப் பொன்னும் தானும் ஓர் தேர்மிசைப் போயினான்!

வால்மீகி வரலாற்றுப்படி இராமன் வசிட்டனை வணங்கவில்லை. கம்பர் வணங்கிச் சென்றானென் கின்றார்.

-------------------------- தொடரும்--------------”விடுதலை” -22-10-2014

Read more: http://viduthalai.in/page-2/89712.html#ixzz3Gpr4y2IJ