தருமபுரி சாம்பல்களும் தருமமிகு ஊடகங்களும்

தருமபுரி சாம்பல்களும் தருமமிகு ஊடகங்களும்

(நம் நாட்டில் ஜனநாயகத்தின் 4ஆவது தூண் எப்படி வருண அரசியலின் வார்ப்படங்களாகவும் மனுதர்ம வாரிசுகளாகவும் உள்ளன என்பதை மிக அருமையாக விளக்கியுள்ளார் தீக்கதிர் நாளேட் டின் துணையாசிரியர் அ. குமரேசன் அவர்கள். உண்மைகளை அப்பட்டமாக தோலுரித்துக் காட்டும் கட்டுரை - படியுங்கள் - சிந்தியுங்கள்.
- ஆசிரியர்)

தருமபுரியில் என்ன நடந்தது என்பதை விடவும் அதற்கு முன்பும் பின்பும் இந்த தர்மமிகு நாட்டில் என்ன நடந்தது, என்ன நடந்து கொண் டிருக்கிறது என்பது முக்கியம்.

ஒரு காலகட்டத்தில் இங்கே பிராமணிய எதிர்ப்பை மையமாக வைத்து திராவிட இயக்கமாக ஓர் அரசியல் அணித் திரட்சி வேலை நடந்தது. பிற்காலத்தில் அதன் வெளிச்சத்தில் ஆட்சியதிகாரத்திற்கே வந்தவர்களது கூச்சமற்ற சமரசங்களில் விமர்சனங்கள் இருக்கலாம் - ஆனால், அப்படி யொரு இயக்கத் திற்கான தேவை இருந்தது என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. சமூக நீதிக்கான இட ஒதுக்கீடு, அனைத்து சாதியி னரும் அர்ச்சகராவதற்கான சட்டம், ஆலயங்களில் தமிழ் அர்ச்சனை, தேவதாசி முறை ஒழிப்பு, சொத்துரிமை உள்ளிட்ட பெண்களுக்கான சில பாதுகாப்புச் சட்டங்கள் இவையெல் லாம் நடைமுறையாகியிருப்பதில் திராவிட இயக்கத்தின் பங்களிப்பைக் குறைத்து மதிப்பிட்டு விட முடியாது.

இன்று, தலித் மக்களுக்கு எதிராகப் பிற்படுத்தப்பட்டோரையும் மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்டோரையும் - சுருக்க மாகச் சொல்வதானால் பிராமணர் அல்லாதாரை - அரசியலாகத் திரட்டுகிற வேலை நடக்கிறது. தலித் இளைஞர்கள் ஜீன்ஸ் பேண்ட், கூலிங் கிளாஸ் அணிந்து பிறசாதிப் பெண் களை மயக்குகிறார்கள் என்று சொல்லி பெண்களை அவமானப்படுத்துகிற கூச்சமற்ற வெறியூட்டல்கள் நடக் கின்றன. முந்தைய இயக்கம் ஒரு வரலாற்றுத் தேவை என் றால், இன்று நடப்பது வரலாற்றுச் சக்கரத்தைக் கடந்த காலத்திற்குத் திருப்புகிற ஆதிக்க சாதிய அயோக்கியத்தனம்.

முற்போக்காளர்களும் ஜனநாயக வாதிகளும் கவலைப்பட வேண்டிய விசயம் - பொது எதிரிகளான ஆளும் வர்க்கத்தினரையும் நாட்டைக் காட் டிக்கொடுக்கும் கொள்கைகளையும் எதிர்த்துப் போராடுவதற்காக ஒன்று பட வேண்டிய உழைப்பாளி மக்களை இது கூறுபோடுகிறது. ஒரு பகுதி பாட்டாளி தனது சமூகம் யாரோலோ மிதி படுவதை விடவும், தன் காலில் மிதிபடு வதற்கு இன்னொரு சமூகம் இருப்பதில் மனநிறைவு கொள்கிற, பாட்டாளிவர்க்கக் குணத்திற்கே நேர் மாறான சிறுமைத்தனத்தைக் கெட்டிப்படுத்தும் கைங்கர்யம் இது.

கள்ளச் சிரிப்பு சிரிக்கிறான் மனு.

அந்தச் சிரிப்பு இந்தியாவின் ஊடகக் களத்திலும் ஊடுருவி ஒலிக் கிறது, தலித் மக்கள் மீது தாக்குதல் நடக்கிறபோது, ஒன்று காவல் துறையோ மற்ற அரசு இயந்திரங்களோ அசைவதில்லை. அப்படியே நட வடிக்கை எடுத்தாலும், வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டத்தின் கீழ் நடவடிக்கை எடுப்பதில்லை. கல்வி உள்ளிட்ட அரசுத்துறைகளில் தலித்துகளுக்கான இடங்கள் நிரப்பப்படுவதில்லை. இதற் கெல்லாம் காரணம், காவல்துறை உள்ளிட்ட அரசு அலுவலகங் களின் உயர் அதிகார நாற்காலிகளில் தலித்து கள் கிட்டத்தட்ட அறவே இல்லை என்கிற அளவுக்கு மிகக்குறைவானவர்களே இருப்பதுதான்.

அதே நிலைமைதான் ஊடகங்களி லும். இந்தியாவின் பெரும் வர்த்தக ஊட கங்களின் செய்தித் தயாரிப்பு அறைகளில் - 1992ல் ஒரு தலித் கூட இருக்கவில்லை. இன்று 2012ல் அதே நிலை - கிட்டத்தட்ட ஒரு தலித் கூட இல்லை என்ற நிலைமை தான்.  இந்த ஆய்வை நடத்தியவர் - கென்னத் ஜே. கூப்பர் என்ற ஒரு அமெரிக்க-ஆப்பிரிக்கர். 2006ல் நடத்தப்பட்ட அவரது ஆய்வின் படி, இந்திய ஊடகங்களில் முடிவெடுக்கும் இடங்களில் - குறிப்பாகப் பெரும் தனியார் ஊடகங்களில். இருக்கும் 300 முக்கிய ஊடகவியலாளர்களில் ஒருவர் கூட தலித் இல்லை. பழங்குடியினரும் இல்லை. தொலைக் காட்சிகளின் தொகுப்பாளர்கள், செய்தி வாசிப்போரில் ஒருவர்கூட தலித், பழங்குடியினர் இல்லை. இன்றைய நிலைமையில் எங்காவது ஓரிருவர் இருக்கக்கூடும்.

பிறகு எப்படி இந்த பெரிய ஊடகங் களில் தலித் மக்களின் உண்மை நில வரங்கள் வெளிவரும்? தமிழ் சினிமா விலும் இதே நிலை தான்.

எனக்குத் தெரிந்து தலித் சமூகத்தைச் சேர்ந்த ஒரே ஒரு கதாநாயக நடிகர் விக்ரம். அது பொதுவாக யாருக்கும் தெரியாது - ராம நாதபுரம் மாவட்ட ஆதிக்கசாதியினரைத் தவிர. அவரது தெய்வத்திருமகன் படத்தின் பெயரை அவர்கள் எதிர்த்த தற்கு முக்கிய காரணம் அவர் பிறப்பால் ஒரு தலித் என்பதே.

ஏன் - இசைஞானி இளையராஜாவை இங்குள்ள சில பெரிய பத்திரிகை நிறுவனங்கள் எப்போது அங்கீகரித்து அட்டைப்படம் போட்டார்கள் என்றால், அவர் மேல்தட்டினரின் ரசனைக்கேற்ற ஜனனீ ஜனனீ என்ற பாட்டுக்கு இசையமைத்த பிறகுதான்.

அமெரிக்காவில் உள்ள அமெரிக்க ஸ்பானியர்கள், அமெரிக்க ஆப்பிரிக்கர் கள் அந் நாட்டு ஊடகங்களில் இல்லாத நிலை உள்ளது.

அதன் விளைவு, இந்த மக்கள் பற்றி இதர மக்களிடையே பரவியிருக்கும் 

கருத்து: இவர்கள் வெளியே பயணிப்பதே இல்லை. முறை யாகச் சாப்பிடுவதில்லை. முறையான திருமண உறவு கிடையாது...

இதே போன்ற மனநிலை இங்கேயும். தங்களது பெண்ணுக்கு வேறு சாதிகளில் கூட மாப்பிள்ளை பார்க்க முன்வந்த பெற்றோர், அந்த சாதி மட்டும் வேண்டாம் என்று என்னிடம் சொன்னார்கள். ஏன் வேண்டாம் என்று கேட்டபோது, அவங்க திருந்தவே மாட்டாங்க, என்றனர். எந்த வகையில அவர்கள் கெட்டுப்போயிருக் கிறார்கள், திருந்துவதற்கு, என்று நான் விடாமல் கேட்டபோது, மாப்பிள்ளை தேடும் விசயத்தை என்னோடு பேசுவ தில்லை என்று முடிவெடுத்தார்கள்.
இந்த மனநிலையை இறுகிப்போக வைப்பதில் ஊடகங்களின் பங்களிப்பு அல்லது பங்களிப்பின்மை முக்கிய பங் காற்றுகிறது. தலித் இயக்கங்கள் நடத்தும் ஏடுகள், தலித் பிரச்சினைகளுக்காகக் குரல் கொடுக்கும் இயக்க ஏடுகள் தவிர்த்து, பெரும் வர்த்தக (கார்ப்பரேட்) ஊடகங்களின் ஆசிரியர் குழுக்களில் தலித் எழுத்தாளர்கள் கிடையாது.

தில்லியின் மருத்துவ அறிவியல் பல்கலைக் கழகக் கல்லூரியின் (யுசிஎம்எஸ்) தலித் மாணவர்கள் 1995ல் ஒரு தொடர் போராட்டம் நடத்தினர். கல்லூரியில் பயிலும் பிற சாதி மாணவர்கள் தங்களை இழிவுபடுத்துகிறார்கள், உணவகத்தில் அவர்கள் வரும் நேரத்தில் இவர்கள் சாப்பிட அனுமதிப்பதில்லை, சாதிப்பெயர் சொல்லித் திட்டுகிறார்கள் என்பது அவர்களது புகார்கள். அரசு வேலைகளில் இட ஒதுக்கீடு முடிவு அறிவிக்கப்பட்டதை எதிர்த்து ஆதிக்க சாதிகளைச் சேர்ந்தோர் கலவரத்தில் இறங்கியபோது, அதை ஏதோ சத்திய ஆவேசப் போராட்டம் போல தினமும் செய்தி வெளியிட்ட ஏடுகள், தலித் மாணவர்களின் இந்தப் போராட்டத்தைக் கண்டுகொள்ளவே இல்லை.

இட ஒதுக்கீட்டுக்கு எதிரான போராட்டம் பரவட்டும் என இந்த நெருப்பைப் பரப்புக என்ற தலைப்பில் தலையங்கம் எழுதிய பத்திரிகையாளர் உண்டு. அவருக்கு வாஜ்பாய் அரசில் அமைச்சர் பதவியும் கிடைத்தது. இட ஒதுக்கீட்டையே குழிதோண்டிப் புதைப்ப தற்கான பொதுத்துறை கைகழுவல் துறை ஒன்று ஏற்படுத்தப்பட்டு, அது அவரிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது!

உயர்கல்வியில் இட ஒதுக்கீடு முடிவு அறிவிக்கப்பட்டபோது, எருமை மாட்டின் மீது செல்கிற சிறுவனுக்கு அமைச்சர் டாக்டர் பட்டம் தருவது போன்ற கார்ட்டூன் வெளியிட்டது ஒரு பெரிய ஆங்கில நாளேடு.

தமிழகத்திலேயேகூட, சென்னை யில் சட்டக்கல்லூரி வளாகத்தில் பிற் படுத்தப்பட்ட சமூகங்களைச் சேர்ந்த மாணவர்களை தலித் மாணவர்கள் தாக்கிய நிகழ்வை (அந்த வன் முறையை நியாயப்படுத்துவதற்கில்லை என்பது வேறு விவகாரம்) நேரடி ஒளிபரப்பாகவும், மறு மறு மறு ஒளி பரப்பாகவும் பரப்பிய தமிழகப் பெருந் தொலைக்காட்சி நிறுவனங்கள், பரமக்குடி, தருமபுரி, கடலூர் உள்பட தலித் மக்கள் தாக்கப்பட்ட கொடுமை குறித்து அந்த அளவுக்கு முக்கியத் துவம் கொடுக்க வில்லையே?

தருமபுரியில் நடந்தது திட்டமிட்ட தாக்குதல்தான் என்பதற்கு சுயசாட் சியமாக சில தலைவர்கள் பேட்டியளித் திருக்கிறார்கள். பொருள்கள்தானே அழிக்கப்பட்டன, யாருடைய உட லுக்கோ உயிருக்கோ இன்னல் ஏற் படுத்தவில்லையே என்கிறார் இன் னொருவர். மேல் சாதிக்கு சமமான நிலை வர வேண்டுமானால், தங்களின் விந்து மேல் சாதிப் பெண்களின் உட லுக்குள் சென்றாக வேண்டும் என்று தலித் இளைஞர்கள் நினைக்கிறார்கள் என்று காதல் உறவுகளைக் கொச்சைப் படுத்தி தனது சமூகத்தினருக்கான தலைமைப்பதவியைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள முயல்கிறார் மற்றொருவர். இப்படிப்பட்டவர்களை அழுத்தமாகக் கண்டிக்க எந்தப் பெரிய ஊடகம் முன்வந்தது? தீக்கதிர் எழுதியது.

உத்தப்புரம் பிரச்சனையில், சுவரை எழுப்பியவர்களின் துயரத்தைத்தான் நம் ஊடகங்கள் பெரிதுபடுத்தின என்பதை மறக்க முடியுமா? இன்று அங்கே இரு தரப்பு மக்களும் இயல்பாக இணைந்து வாழ்கிறார்கள். இந்த இணக்கத்தை ஏற்படுத்தியது மார்க் சிஸ்ட் கட்சியும், தமிழ்நாடு தீண்டாமை முன்னணி யும்தான் என்று பாராட்டு கிறார் உயர்நீதிமன்ற நீதிபதி சந்துரு. ஏன் பெரிய ஊடகங்கள் ஒரு வரிச் செய்தியாகவாவது வெளியிடவில்லை?

ஊடகங்களின் இந்தத் தொடர்ச்  சியான அணுகுமுறைக்குக் காரணம், அவர்களுக்குள்ளேயும் மனுவாதம் ஊறிப்போயிருக்கிறது. வர்க்க அரசியல் போலவே ஆழமான வர்ண அரசியல் என்பதை மறுக்க முடியுமா? நடுநிலை என்பது அவர்கள் போட்டுக் கொண்டி ருக்கிற ஒப்பனை என்பதை மறக்க வேண்டுமா?

இதன் விளைவு என்ன?

தலித் மக்களின் அவலங்கள் வெளியே தெரியாது. அதை தீவிரவாத சக்திகள், குறுங் குழுவாத கும்பல்கள் பயன்படுத்திக் கொள்கின்றன. தலித் மக்களுக்கு எதிரான சிந்தனைகள் தொடர்கின்றன. இட ஒதுக்கீடு எதிர்ப்புக் கொந்தளிப்புகள் அவ்வப் போது கிளப்பிவிடப்படுகின்றன. அரசமைப்பு சாசனத்தின் சமத்து வம், சகோரதத்துவம் என்ற லட்சியங்கள் எள்ள லுக்கு உள்ளாக்கப்படுகின்றன. சமூகப் பன்முகத்தன்மை மறுக்கப் படுவதால் மேலோங்குகிறது ஒற்றைப் பண்பாட்டு ஆதிக்கம். உலக அரங்கில் குனிந்த இந்தியாவின் தலை நிமிரவே முடியாமல் போகிறது.

மனு வாதத்தின் மறு அவதாரமான ஊடகங்கள்!

                    --------------------------நன்றி: தீக்கதிர் வண்ணக்கதிர் - 16.12.2012

---