தமிழர் திருநாளா? திராவிடர் திருநாளா?திராவிடன் என்று சொல்லுவதேன்?

பார்ப்பானுக்குச் சூத்திரன் அடிமையாக இருக்கவேண்டும் என்று சொன்னவன் கடவுளா?

திராவிடன் என்று சொல்லுவதேன்?

சென்னை பெரியார் திடலில் திராவிடர் திருநாள் விழாவில் இனமானப் பேராசிரியர் க.அன்பழகன் எழுச்சியுரை

சென்னை, ஜன.18- பார்ப்பானுக்குச் சூத்திரன் அடிமை யாக இருக்கவேண்டும் என்று சொன்னவன் எல்லாம் கடவுளா? என்று பகுத்தறிவு, இனமான கேள்வியை எழுப்பி னார் திராவிட முன்னேற்றக் கழகப் பொதுச்செயலாளர் இனமானப் பேராசிரியர் க.அன்பழகன்.

16.1.2015 அன்று சென்னை பெரியார் திடலில் நடைபெற்ற திராவிடர் திருநாள் விழாவில் தி.மு.க. பொதுச்செயலாளர் இனமான பேராசிரியர் க.அன்பழகன் அவர்கள் உரையாற்றினார்.

அவரது உரை வருமாறு:

என் உரையைத் தொடங்குகிறபொழுதே இது தமிழ்ச் சமுதாயம் என்கிற காரணத்தினால், பொங்கலோ பொங்கல், பொங்கலோ பொங்கல் என்று வாழ்த்தி நான் என் உரையைத் தொடங்க விரும்புகின்றேன். இந்த சிறப்பான விழாவை ஏற்பாடு செய்து, தலைமையேற்று இங்கே கருத்துள்ள உரையாற்றியுள்ள என்னுடைய பேரன்பிற்கும், பெருமதிப்பிற்கும் உரிய திராவிடர் கழகத்தின் தலைவர் ஆசிரியர் வீரமணி அவர்களே,
எழுச்சியோடு உரையாற்றி இருக்கின்ற சுப.வீரபாண்டி யன் அவர்களே, இந்த நிகழ்ச்சியில் கலந்துகொண்டு வரவேற்புரையாற்றியிருக்கின்ற என்னுடைய அன்பிற் குரிய பேராசிரியர் முனைவர் மங்களமுருகேசன் அவர் களே, அறிமுக உரையாற்றி இந்த நிகழ்ச்சியைத் தொடங்கி வைத்த கவிஞர் கலி.பூங்குன்றன் அவர்களே 

 எனக்கு நீண்ட காலமாகவே இன்னொரு இனத்தின்மீது காய்ச்சல் உண்டு!

இந்த நிகழ்ச்சியில், தந்தை பெரியார் விருது பெற்ற பெருமைக்குரிய நண்பர்கள் எழுத்தாளர் மதிமாறன் அவர்களே, சூழலியலாளர் யோகநாதன்அவர்களே, இந்த நிகழ்ச்சியில் பங்கேற்று இருக்கின்ற பெரியோர்களே, தாய் மார்களே, நண்பர்களே, திராவிடர் கழகத்தினுடைய நிர்வாகிகளே, உண்மையாகவே இந்த நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொள்வதற்கு நான் மிகுந்த மகிழ்ச்சியடைகின்றேன்.

நேற்றைய தினம் எனக்கு காய்ச்சல். எனக்கு நீண்ட காலமாகவே இன்னொரு இனத்தின்மீது காய்ச்சல் உண்டு. நேற்றைய தினம் வந்த காய்ச்சல் எனக்கு வந்த காய்ச்சல்.

அந்தக் காய்ச்சல் இன்று விலகுமா? விலகாதா? என்று மதியம் ஒரு மணிவரையில் பார்த்து, காய்ச்சல் விட்டது; ஆளை விடு என்று நான் இந்த விழாவிற்கு வந்திருக்கின்றேன்.

கலி.பூங்குன்றன் அவர்களும், பேராசிரியர் அவர்களும், நீங்கள் உடல்நலத்தைப் பார்த்துக் கொண்டால் போதும், வர முடியாவிட்டாலும்கூட, எங்களுடைய தலைவர் வீரமணி அவர்கள் அதனை ஏற்றுக்கொள்வார்கள் என்று எனக்கு ஆறுதலாக சொல்லியனுப்பினர். அப்படி அவர்கள் எனக்கு சொல்லியனுப்பினாலும்கூட, கடந்த வாரம்  கலைஞரோடு கலந்துகொண்டு நான் பேச ஆரம்பித்தேன்; சொற்கள் வரவில்லை, இருமல்தான் வந்தது. தொடர்ந்து ஒரு அய்ந்து நிமிடம் இருமி விட்டு, கலைஞரிடத்தில், இதற்குமேல் இரும முடியாது என்று விடைபெற்றுக் கொண்டேன். அதன் காரணமாக, இன்றைக்கும் ஏமாற்றம் வருமோ என்ற ஒரு அய்யம் உண்டு. இருந்தாலும், பெரியார்தான் நம்மைப் பேசவே வைத்தவர். பெரியாருடைய உணர்வுதான் இந்த எழுச்சியை நமக்குத் தந்தது. பெரியாரோடு நினைவோடு சேர்ந்து நடக்கின்ற இந்தப் பொங்கல் விழாவில், நம்மு டைய புகைச்சல் எல்லாம் தீரும் என்கிற நம்பிக்கையோடு நான் இங்கே வந்து இந்த விழாவில் கலந்துகொண்டிருக்கிறேன்.

திராவிடர் என்று ஏன் சொல்லுகிறோம்?

பொதுவாக, தமிழருக்கு, தமிழர்கள் நினைவே கூடாது; உங்களுக்கெல்லாம் அந்த நினைவு இருப்பதில்லை; நீங்கள் இருக்கின்ற இடம் அந்த நினைவோடு உள்ள நாற்காலிகள். அங்கே அமர்ந்திருக்கின்றபொழுது அந்த நினைவு இருக்கும். ஆனால், சமுதாயத்தில் தமிழர்கள் என்று சொன்னால், நான் தமிழன் என்கிற நினைவு இருப்பதில்லை. இங்கேகூட நண்பர்கள் எடுத்துக்காட்டுகின்ற பொழுது, தமிழ்த் திருநாளே, திராவிடர் திருநாளா? திராவிடர்கள் என்கிற பெயராலே இது அழைக்கப்படலாமா? என்றெல்லாம் கேட்கின்றார்கள் என்கிற கருத்தைச் சொன்னார்கள். இரண்டும் ஒன்றுதான் என்று சொன்னார்கள்.

நான் எல்லோருக்கும் விளங்கக்கூடிய வகையில் சொல்கிறேன், தமிழர் என்று சொன்னால், தமிழ் மொழிப் பற்று உள்ளவன். திராவிடர் என்று சொன்னால், தமிழ் மொழிப் பற்றோடு சொரணையும் உள்ளவன். மொழிப் பற்று மட்டுமல்ல, இனப் பற்றும் சேர்ந்தவன் திராவிடன். அறிஞர் அண்ணா அவர்கள் இந்த இரண்டையும் சேர்த்துப் பயன்படுத்தியதற்குக் காரணம், உணர்வு வரவேண்டுமானால், நாம் ஆரியர் அல்ல என்கிற உணர்வு நம் மனதில் பதியவேண்டும் என்று சொன்னார்.

இறையன்பு, நம்முடைய கடமையை பல நேரத்தில் மறக்க வைத்துவிடுகிறது
தமிழ் மொழிப் பற்று நீண்ட காலமாக இருக்கிறது. தமிழ் மொழிப் பற்று கம்பருக்கு இருந்தது; சேக்கிழாருக்கு இருந் தது; பாரதிக்கு இருந்தது; பாரதிதாசனுக்கு இருந்தது. தமிழ்ப் பற்று என்பது, இது நம்முடைய தாய்மொழி என்ற உணர் வோடு உள்ள பற்று மட்டுமல்ல, இந்தத் தாய்மொழி தமிழை அழித்தால், தமிழ் உணர்வை அழிக்கலாம் என்று நீண்ட காலமாக ஆரியர்கள் பல்வேறு சூழ்ச்சி செய்தார்கள். அந்த சூழ்ச்சியில் இருந்து நம்மை மீட்பதற்கு எந்த முயற்சியும் நடைபெறவில்லை. உணர்ந்தார்கள் பல தமிழ் அறிஞர்கள்; வடலூர் வள்ளலார் உணர்ந்தார்; ஆனால், ஆரியத்தி லிருந்து நம்மை மீட்பதற்கு அவர் நடவடிக்கை எடுக்க வில்லை. அவரால் முடியவில்லை. அவர் பக்தர்; இறை யன்பு, நம்முடைய கடமையை பல நேரத்தில் மறக்க வைத்துவிடுகிறது. செயலாற்ற முடியாமல் தடுக்கிறது.

வடலூர் வள்ளலார் தந்தை பெரியாருடைய முற் போக்குச் சிந்தனைகளைப் பலவற்றை ஏற்றுக்கொண்டவர் தான். உணர்ந்தவர்தான். இவர் சொல்லி, அவர் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. அதை உணர்ந்தவர்தான். ஆனால், வடலூர் வள்ளலார் இறைப்பற்றின்மீது ஆழ்ந்து போய் விட்ட காரணத்தினால், மனிதநேயப்பற்றுகூட அவருக்கு இருந்தாலும்கூட, மனித உரிமைக்குப் போராடுகின்ற இடத்திற்கு அவர் வரவில்லை.

இந்தியாவிலேயே, இங்கே பேசிய நண்பர் ஒருவர் சொன்னார், நான் நினைக்கிறேன் மதிமாறன் என்று;  டாக்டர் அம்பேத்கர், பெரியார், காந்தியடிகள் ஆகிய மூன்று பேரையும் ஒப்பிட்டுப் பேசினார்.

டாக்டர் அம்பேத்கர் இந்தியா முழுவதிலும் உள்ள தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை எண்ணி அரசியல் நடத்தியவர்.

காந்தியடிகள் சுயமரியாதையைப்பற்றி கவலைப்படவில்லை

தந்தை பெரியார் அவர்கள் தமிழர் அனைவரையும் எண்ணி அரசியல் நடத்தியவர்.

தமிழர்களை எண்ணி நடத்துகின்றபொழுது ஏற்படு கின்ற அதே உணர்வு, தாழ்த்தப்பட்ட மக்களைப்பற்றி அகில இந்திய அளவில் எண்ணுகின்றபொழுது,  அதே கண் ணோட்டம் ஏற்படுவதில்லை. உத்தமர் காந்தியடிகள்கூட, அவருக்கு சுயராஜ்ஜியம் அடைவதுதான் அவரது லட்சியம். அதனால், சுயமரியாதையைப்பற்றி அவர் கவலைப்பட வில்லை.

டாக்டர் அம்பேத்கர் அவர்கள், ஆரியம் - திராவிடம் என்று பிரித்துப் பேசுவதில், அவருக்கு லாபம் இல்லை; அவருடைய கொள்கைக்கு வெற்றியில்லை. அவருடைய கொள்கைக்கு வெற்றி, இந்தியா முழுவதும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் ஒரே இனம்; அந்த இனத்தினுடைய உரிமைக்கு வாதாடவேண்டும்; அதனை நிலைநாட்டவேண்டும். அரசியல் சட்டம் இயற்றுகின்ற ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்த பொழுது, அந்தத் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு, ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு, எஸ்.சி., எஸ்.டி., என்று அழைக்கப்படக்கூடிய மக்களுக்கு உரிமை சாசனமாக அரசமைப்புச் சட்டத்தை இயற்றித் தந்தார்.

அம்பேத்கர் இல்லையென்றால் நாமெல்லாம் ஒடுக்கப்பட்டு இருப்போம்!

டாக்டர் அம்பேத்கர் மட்டும் பிறந்திருக்காவிட்டால், நாமெல்லாம் செத்துப் போயிருப்போம். அதாவது அரசியல் சட்டத்தை அவர் இயற்றவில்லை என்றால், கருத்துக்களே வெளிப்பட முடியாத நிலைமையில், ஒடுக்கப்பட்டு இருப் போம். இன்னும் சொல்லப்போனால், வைதீகக் கலாச் சாரத்திற்கு முடிவு கட்டுவதில், பெரியாரும், அம்பேத்கரும் ஏறத்தாழ ஒரே விதமான கருத்துள்ளவர்கள்.

பெரியார் அவர்கள், அம்பேத்கர் அவர்கள் இறந்த பொழுது, ஒரு பெரிய அறிவாளியை இழந்துவிட்டோம். நான் என்னென்ன கருதினேனோ, அதையெல்லாம் கருதி செய்தவர் அம்பேத்கர். அடித்தட்டு மக்களைப்பற்றி எண் ணுவதில், எனக்கும், அம்பேத்கருக்கும் அவ்வளவு உடன் பாடு; அப்படிப்பட்ட ஒரு பெரிய அறிவாளியை, தத்துவ ஞானியை நாம் இன்றைக்கு இழந்துவிட்டோம் என்று வருத்தப்பட்டார்.

பெரியார் மட்டும் வரவில்லை என்றால், ஒருவிதமான அடிமை மனப்பான்மை, ஒருவிதமான தாழ்வு மனப்பான்மை எனக்குச் சொந்தமாகி இருக்கும்

உள்ளபடியே அகில இந்திய அளவிலே அப்படிப்பட்ட ஒரு தலைவர் கிடைத்திருக்க முடியாது; தமிழ்நாட்டில் பெரியார் கிடைத்தது எப்படி வியப்போ, தமிழ்நாடு ஆழ்ந்த இறைப்பற்றில் மூழ்கிய ஒரு பகுதி. வைதீகத்திற்கு அடி பணிந்த ஒரு பகுதி. சமஸ்கிருதத்தைப் போற்றி வளர்த்த ஒரு பகுதி; பார்ப்பான் காலில் விழுவதைப் போட்டி போட்டுக் கொண்டு விழுந்த ஒரு பகுதி; சங்கரரை, ராமானுஜரை பாராட்டி பாராட்டி, தவப்புலமை அதே விதமான பக்தி உடையவர்களைகூட ஏற்றுக்கொள்ளாத ஒரு பகுதி. எனவே, அப்படிப்பட்ட அந்த சூழ்நிலையில், நான் இன்றைக்கும்கூட எண்ணிப் பார்க்கிறேன். நாம் மனிதனாக இன்றைக்கு வாழுகிறோம் என்றால், நானும், வீரமணியும், பக்கத்தில் இருக்கின்ற நம்முடைய சுப.வீ. அவர்களும், கவிஞர் கலி.பூங்குன்றன் அவர்களும் மனிதர்கள் என்கிற நம்பிக்கையோடு இருக்கிறோம் என்றால், அந்த நம்பிக்கை வந்ததே பெரியார் இருந்த காரணத்தினால்தான். பெரியார் மட்டும் வரவில்லை என்றால், நாம் சூத்திரன் இல்லை என்று சொன்னாலும்கூட, ஒருவிதமான அடிமை மனப்பான்மை, ஒருவிதமான தாழ்வு மனப்பான்மை எனக்குச் சொந்தமாகி இருக்கும்.
என்னை ஆண்டவன் இப்படி படைத்துவிட்டான் என்று நம்பக்கூடிய பைத்தியக்காரனாக, முட்டாளாக, இன்னும் சொல்லப்போனால், அறிவிலியாக நான் ஆகியிருப்பேன். ஆண்டவன் இப்படி என்னைப் படைத்தான் என்பதையே ஒப்புக்கொள்ளாத காரணத்தினால்தான், நான் மனிதனாகி விட்டேன்.

நான்கு வருண ஜாதியை ஆண்டவன் படைத்தான் என்று சொல்கிறார்களே, எவ்வளவு அறிவு இல்லாதவர் களின் கற்பனையாக இருந்தால், அப்படி ஒரு கருத்து வரும்.

பார்ப்பானுக்கு சூத்திரன் அடிமையாகவே இருக்கவேண்டும் என்று சொன்னவன் கடவுளா?

கடவுள் நான்கு ஜாதிகளைப் படைப்பானா? நான்கு ஜாதிகளுக்கு இடையில் வேற்றுமையை வைப்பானா? மனித குலத்தை இப்படி பிரித்து வைப்பவன் பெயர் கடவுளா? அவனை கடவுள் என்று எல்லோராலும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியுமா? இன்னும் சொல்லப்போனால், அதில் பார்ப்பானுக்கு சூத்திரன் அடிமையாகவே இருக்க வேண்டும் என்று சொன்னவன் கடவுளா? அவனை கடவுள் என்று சொல்கின்றவர்கள் அறிவுள்ளவர்களா? இந்த எண்ணங்களை எல்லாம் நம்மிடத்தில் உண்டாக்கி, அந்த சிந்தனைகளைத் தூண்டியவர் தந்தை பெரியார்.

நான் ஏற்கெனவே சொல்லியிருக்கிறேன், நான் படிக் கின்றபொழுது, மாணவனாக இருக்கின்றபொழுது, மயிலாடு துறையில், 5, 6, 7, 8 ஆம் வகுப்பு படிக்கின்ற பொழுது, மகா தானத் தெரு, பட்டமங்கலத் தெரு இந்த இரண்டு தெருக் களிலும் முழுவதும் அக்கிரகார வீடுகள். இடையில், மூன்று, நான்கு சத்திரம். அந்தச் சத்திரம் எல்லாம் பிராமண இளை ஞர்களுக்காக, அவர்கள் வேதம் படிப்பதற்காக உள்ள சத்திரங்கள்.

எந்தத் தமிழ் மன்னன் காலத்திலோ, ராஜராஜனுக்குப் பின்னால், எந்த மன்னன் காலத்திலேயோ ஏற்படுத்தப்பட்ட சத்திரங்கள். ஒரு 40, 50 பேர் நாள்தோறும் சாப்பிட்டு விட்டு, சாப்பிட்டு விட்டு வேதம் ஓதுவார்கள். அந்தத் தெருவில், வருகிற, போகிற நான்கு பேரில், இரண்டு பேர் எப்பொ ழுதும் பிராமணர்களாகத்தான் இருப்பார்கள். வக்கீலோ, டாக்டரோ, ஒரு என்ஜினியரோ, ஒரு தாசில்தாராகவோ இருப்பார்கள்.
வெளியூரில் இருந்து வருகிறவர்கள் எல்லாம், அவர் களைப் பார்க்கின்றபொழுது, சாமி, சாமி என்று காலில் விழுவார்கள். அவன் வெளியூரில் இருந்து அவர்களைப் பார்க்க வரும்பொழுதே, அவர்களுடைய காலில் விழு கிறார்கள். ஏண்டா, சாமி சாமி என்று காலில் விழுகிறீர்கள் என்று கேட்டால்,

பார்ப்பான் நம்மை எவ்வளவு

கேவலமாகக் கூப்பிட்டான்!

அந்த சாமிதாங்க எங்க வக்கீல் என்கிறான். அந்த சாமிதாங்க நம்மூரில் என்ஜினியர் என்கிறான். அந்த சாமிதாங்க நம்மூரில் தாசில்தார். அவர்களைப் பார்க்க வந்தேன், அவர்களுடைய காலில் விழுகிறேன் என்றான்.
அவர்களுடைய நினைப்பே, அய்யரைப் பார்த்தால், சாமியைப் பார்க்கிறவன்; சாமியைப் பார்த்தால், அய்யரைப் பார்க்கிறவன். கடவுளுக்கும், பார்ப்பானுக்கும் வேற்றுமை இல்லாத ஒரு சூழ்நிலை தமிழ்நாட்டில் உருவாயிற்று. இல்லையென்றால், தமிழன் தன்னுடைய சொத்துக் களையெல்லாம் பார்ப்பானுக்கு எழுதி வைத்திருப்பானா?

இன்றைக்கு இருக்கின்ற பார்ப்பான்கள் இல்லை; இவர்கள் எல்லாம் ஓட்டலில் இலை எடுக்கின்ற பார்ப்பான். அன்றைக்கு இருந்த பார்ப்பான்கள்பற்றி சொல்கிறேன். அன்றைக்கு இருந்த பார்ப்பான், எவ்வளவு பெரிய வைதீகக் கோட்பாட்டில் உயர்ந்த நிலையில், ஏ, சூத்திரா! என்று சொல்லக்கூடிய அளவிற்கு இருந்தான். எவ்வளவு கேவல மாகக் கூப்பிட்டான். எவ்வளவு பெரிய பணக்காரப் பிள்ளை யாக இருந்தாலும், முதலியாராக இருந்தாலும், ஏ கலியாண சுந்தரம், ஏ குஞ்சிதபாதம், ஏ ராமசாமி! என்று கூப்பிடுகின்ற இடத்தில் அவன் இருந்தான். அவனைப் பார்த்து, சாமி, என்னங்க! என்று கேட்கின்ற இடத்தில் நாம் இருந்தோம்.

என்னை மானம் உள்ளவனாக ஆக்கியவர்
தந்தை பெரியார்!

இந்த ஒன்றைப் பார்த்தது போதாதா பெரியாருக்கு. வேறு எதுவும் வேண்டாம்; என்னை மானம் உள்ளவனாக ஆக்கியவர் தந்தை பெரியார். அந்த ஒரு காரணத்திற்காக என்னுடைய காலத்தையெல்லாம் அவருக்காகவே கழிப்பேன். தன்மானம் தந்த தலைவர் பெரியாரை, எதிர்ப்பது என்பது பெருமையல்ல.

தமிழனுக்கு மானம் இல்லை. இன்றைக்குக்கூட, சில பேர் அப்படியெல்லாம் பேசுகிறார்கள் என்று, நண்பர் வீரமணி பேசுகின்றபொழுதும், மற்றவர்கள் பேசுகின்றபொழுதும் இங்கே சொன்னார்கள். அதற்கு என்ன காரணம்? மானத்தை விட்டுவிட்டு, மற்றவைபற்றி பேசுகிறான். தன்மானம் தந்த தலைவர் பெரியாரை, எதிர்ப்பது என்பது பெருமையல்ல. இந்த அடிப்படையை இழந்துவிட்டு, வேறு எதை சாதிக்கப் போகிறோம். நான் இன்னும், 5 ஆண்டு, 6 ஆண்டுகள் உயிரோடு இருக்கலாம்; அப்படி இருக்க முடிய வில்லை என்றாலும், அதைப்பற்றி நான் கவலைப்படு வதில்லை. பெரியார் 95 வயதுவரை வாழ்ந்தார் என்றால், அதனை நான் எட்டிப் பிடிக்கின்ற இடத்தில் இருக்கிறேன்.

ஒவ்வொரு தமிழனும் தன்னைத் தமிழனாக்கிக் கொள்ளவேண்டும்; ஒவ்வொரு தமிழனும் தான் ஒரு திராவிடன் என்று உணரவேண்டும். ஒவ்வொரு தமிழனும் ஜாதி எனக்கில்லை என்று ஒதுக்கவேண்டும். ஒவ்வொரு தமிழனும் மனவேற்றுமையை மதிக்கவே கூடாது. ஒவ்வொரு தமிழனும் கடவுளைப்பற்றி சொல்லப்பட்ட எந்த விளக்கத்தையும் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடாது. ஒவ்வொரு தமிழனும் இந்த நாட்டில், மேல்தட்டு மக்களாக சில பேரை மனதில் பதிய வைத்துக்கொள்ளக்கூடாது. அடித்தட்டு மக்கள் நம்மவர்கள், நம் உடன்பிறப்பு, ஆதிதிராவிடர் நம்மு டைய உடன் பிறப்பு, ஊரில் இருக்கின்ற வெட்டியான் நம்மு டைய உடன் பிறப்பு என்கிற அந்த உணர்வு நமக்கு வேண்டும்.

பேராசிரியர் நமச்சிவாயனார் அவர்கள் தொடங்கி, முதன்முதலாக, பொங்கல் திருநாள்தான் நம்முடைய திருநாள் என்று கட்டுரை எழுதினார்
எனவே, அதனை அடிப்படையாக வைத்து நீங்கள் சிந்திப்பீர்களேயானால், இந்தப் பொங்கல் விழா ஒரு 80 ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக, பேராசிரியர் நமச்சிவாய முதலியார் ஏனென்றால், நமச்சிவாயம் என்று பல பேர் இருந்தார்கள்; பேராசிரியர் நமச்சிவாயனார் அவர்கள் தொடங்கி, முதன்முதலாக, பொங்கல் திருநாள்தான் நம் முடைய திருநாள் என்று கட்டுரை எழுதினார். அந்தப் பொங்கல் நாளினை தமிழ்த் திருநாள் என்று நாம் கொண் டாடவேண்டும்; தமிழ்த் திருநாளில் ஒருவரை ஒருவர் வாழ்த்தவேண்டும். மற்ற பண்டிகைகள் எல்லாம் நம்மு டைய சமுதாயத்தில் இடம்பெற்றுவிட்டாலும்கூட, அவை கள் எல்லாம் தமிழோடு, உணர்வோடு கலந்தது அல்ல. தீபாவளியாக இருக்கட்டும்; சரசுவதி பூஜையாக இருக் கட்டும்; வேறு எந்த நிகழ்ச்சியாக இருந்தாலும், அக்கிர காரத்தில் உள்ள பிராமணனுடைய கை படாத ஒரு பண்டிகை இந்த நாட்டில் கிடையாது. 60 ஆண்டுகளுக்கு பெயர் ஏன் வைத்தான் தெரியுமா? 60 ஆண்டுகளுக்குப் பெயர் வைத்துவிட்டால், எந்த ஆண்டில் எந்தக் காரியம் நடைபெற்றாலும், அது சாஸ்திரபூர்வமானது என்று அவன் சொல்வான்.

அந்த ஆண்டு பெயர்கள் வடமொழியில் சொல்லி விட்ட காரணத்தினால், கேட்பவர்களின் மனதிற்கு அது ஏதோ சாஸ்திரத்தில் உறுதி செய்யப்பட்டதுபோல தெரியும்.

உழைப்பாளியை மதிக்கின்ற விழா; உழவுக்குப் பெருமை சேர்க்கின்ற விழா நம்முடைய பொங்கல் விழா!

ஆனால், நம்முடைய பொங்கல் விழா என்பது, இயற்கையோடு இயைந்த விழா; உழைப்பாளியை மதிக் கின்ற விழா; உழவுக்குப் பெருமை சேர்க்கின்ற விழா; ஊராருடைய பசி தீர்க்கின்ற விழா; எல்லோரும் மகிழ்கின்ற விழா; ஆணும், பெண்ணும் கூடி கலந்து பல்வேறுவிதமான களியாட்டங்களில் ஈடுபடுகின்ற விழா; கிராமத்து மக்களின் மனதில் ஒரு புதிய பூரிப்பு தோன்றுகின்ற விழா; நம்முடைய விழா இயற்கைக் கதிரவனுடைய ஒளியைப் பதிக்கின்ற விழா. எனவே, இது தமிழர்களுடைய விழா! அவனுடைய சங்கராந்தி என்பது சூரியனுடைய கதைகளைச் சொல்லி, அந்தப் பெயராலே நடைபெறுவது. சூரியனை எவன் சுற்றி வருகிறான், அவன் எந்தத் தேதியில் எங்கே போகிறான் என்பதெல்லாம், ஒருவேளை அது உண்மையாக இருந் தாலும்கூட, அதற்கொன்றும் அர்த்தம் கிடையாதே? அதற்கொன்றும் விளைவுகள் கிடையாதே? வெயில் அதிகம் இருக்கும்; குறையும். அது ஒன்றுதான் அதனுடைய பயன். மழை வரும், வராமல் போகும் அதுதான் இயற்கை யினுடைய பலன். இன்னும் சொல்லப்போனால், நம்முடைய நண்பர் யோகநாதன் அவர்கள், ஏராளமான மரங்களை நடவேண்டும் என்றாரே, அப்படி ஏராளமான மரங்களை நட்டால், கதிரவனால் ஏற்படக்கூடிய விளைவுகளைத் தாங்கிக் கொள்ளக்கூடிய ஆற்றலை பெறலாம்.

அந்த மரம் நடுவது என்பது ஏதோ ஒரு சாதாரண காரிய மல்ல. நான் சொல்வதைத் தவறாக எண்ணாதீர்கள்; தந்தை பெரியார் ஊட்டிய தன்மான உணர்வும்; மரம் நடுகின்ற விழாவும் ஏறத்தாழ இரண்டும் சம தன்மை உடையது.

நம்முடைய மனதிலே தைரியம் ஏற்படுத்துவது பெரியா ருடைய உணர்வு. மரம் நடுகின்ற விழா, சமுதாயத்தில் வாழ்க்கைக்குத் தேவையான அடிப்படையை நிறைவு செய்வது.

வயிற்றுக்கு உணவு, வாழ்விற்குத் தேவையான அடிப்படை இவைகளைக் கொண்டது பொங்கல்!

எனவே, அப்படிப்பட்ட ஒரு சிறந்த பக்குவத்தை நாம் பெறுவதற்கு இந்தப் பொங்கல் விழா ஒரு காரணம்.

பொங்கல் விழாவிலேதான், உழவனும், உழத்தியும் சேர்ந்து விளையாடுவார்கள்; பெண்களும், ஆண்களும்கூட சேர்ந்து விளையாடுவார்கள். எல்லாவற்றையும்விட, ஒவ்வொருவரின் வீட்டிலும் பொங்கல் வைப்பார்கள். அதுவரைக்கும், அந்த ஏழைக் குடிசை வீட்டில் பொங்கலே அவன் பார்த்திருக்கமாட்டான். அன்றைக்குத்தான் கலயம் வாங்குவான்; அன்றைக்குத்தான் அடுப்பு வாங்குவான்; வாங்கமாட்டார்கள். அவர்களே செய்வார்கள். அரிசி இல்லாவிட்டாலும்கூட, கம்பு, கேழ்வரகை வைத்து பொங்கல் வைப்பார்கள்.

ஆனால், அதனுடைய அடிப்படை என்னவென்று கேட்டால், வயிற்றுக்கு உணவு, வாழ்விற்குத் தேவையான அடிப்படை இவைகளைக் கொண்டது பொங்கல். அந்தப் பொங்கல்தான் தமிழ்த் திருநாள் என்று நமச்சிவாயனார் அவர்கள் தொடங்கி வைத்தார். அதை அண்ணா அவர்கள் 1945, 1946 ஆம் ஆண்டிலே, கழகத்தின் சார்பாகவே, தமிழ்த் திருநாளைக் கொண்டாடினார்கள். அதற்குப் பின் அதை திராவிடர் திருநாள் என்று அண்ணா சொன்னார்கள். 

தந்தை பெரியார் அவர்களுக்குத் தொடக்கத்திலேயே அது திராவிடர் திருநாள்தான். அந்தத் திராவிடர் திருநாள்தான் நம் எல்லோருக்கும் இன்றைக்கு விழிப்பூட்டுகிறது, எழுச் சியூட்டுகிறது, நம்பிக்கைத் தருகிறது. திராவிடர் சமுதாயம் நம்மை வாழ்விக்கும் என்ற நம்பிக்கையை நான் தெரி வித்து, வாழ்க பொங்கல் என்று வாழ்த்தி, உங்களிடமிருந்து நான் விடைபெறுகிறேன், நன்றி, வணக்கம்!

- இவ்வாறு இனமானப் பேராசிரியர் க.அன்பழகன் அவர்கள் உரையாற்றினார்.

                   -------------------- ”விடுதலை” 18-01-2015

Read more: http://viduthalai.in/page-5/94547.html#ixzz3PE8XSqtU