இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம்- 27

அயோத்தியா காண்டம் 

இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம்

(இதிகாசங்கள் என்றும் புராணங்கள் என்றும்  மக்களிடையே உலவ விடுகிறார்கள். இவற்றிற்குத் தெய்வீக முத்திரைகள் குத்துகின்றனர் இவற்றைப் படித்தால், இவற்றின்படி ஒழுகினால் நல்லது நடக்கும் - நற்கதி கிடைக்கும் என்றெல்லாம் இன்றுவரை கூடப் பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள். உண்மையில் அவை என்ன? இவற்றின் தன்மை என்ன? ஒழுக்கத்திற்கு இடம் இருக்கிறதா? பகுத்தறிவுக்கு வழி இருக்கிறது? ஒன்றும் இல்லை. வால்மீகி இராமாயணம் பற்றி சைவப் பெரும் புலவரான பண்டித இ.மு.சுப்பிரமணிய பிள்ளை  (சந்திரகேகரப் பாவலர்) குடிஅரசில் எழுதிய பகுதிகள் (நூலாகவும் வெளிவந்துள்ளன). இங்கே வாரம் இருமுறை வெளியிடப்படுகிறது. படியுங்கள் - பகுத்தறிந்து பாருங்கள் - தெளிவு பிறக்கும்.)

எட்டாம் அத்தியாயம் தொடர்ச்சி

எப்பொழுதும் போலில்லாமல் கவலையோடு தலைகுனிந்து ஏன் வருகிறார் என்று நினைத்து நடுங்கினாள். இராமனுக்கு இதுவரையில் வருத்தமென்பதே கிடையாது. அடக்கமுடியாத கவலையோடும் அவன் தன் மனோ தைரியத்தை இழந்து, தான் பிரிந்தால் சீதை என்ன பாடுபடுவாளோ என ஏக்கம் மேலிட்டான்.

முகத்தில் ஒளி குறைந்தது. கையில் கிடைத்த அரசாட்சியை இழந்தேன். நானும் காட்டுக்குப் போகவேண்டியதாயிற்று என்று எப்படிச் சொல்வது என்ற சோகத்தால் உடம்பு வியர்த்தது.

தன் மனத்திலுள்ள கவலையை அவன் அடக்க முடியாத தைக் கண்ட சீதை, முடிசூட்டானதற்கு அடையாளமாக குடை, சாமரை, தேர் முதலியன ஒன்றுமின்றி கவலைக் கொள்ளக் காரணமென்ன என்று புலம்பினாள். இராமன் அவளுக்கு நடந்ததைச் சொல்லி, நான் பதினான்காண்டு காட்டில் வாழப்போகிறேன்.

நீ பரதனிடம் என்னைப் புகழாமல் அவன் மனப்படி நாம் நடந்து கொள்ள வேண்டும். அரசர்களுடைய மனப்படி நாம் நடந்து கொண்டால் அவர்கள் நம்மேல் தயவு வைப்பார்கள் என்று கூறினான்.

சீதை கோபங்கொண்டு, இராமா! இவ்வளவு அற்ப மான வார்த்தைகள் உமது வாயிலிருந்து வந்ததேன்? தாங்கள் என்னை அழைத்துக் கொண்டு போனால் தங்களுக்கு சுகமே ஒழிய துக்கமில்லை.

பாலைவனத்தில் பிரயாணம் செய்கிறவர்கள் தங்களுக்கு வேண்டிய தண்ணீரைக் குடித்துவிட்டு மிகுந்ததைக் கொட்ட மாட்டார்கள். பிறகு வேண்டியிருக்குமென்று கொண்டு போவார்கள். அப்படிச் செய்வதால் அவர்களுக்குச் சுகமே. அப்படியே என்னையும் அழைத்துக் கொண்டு போக வேண்டும். இல்லையேல் உயிரை விடுவேன்.

மனைவி கணவனுடைய உடலில் பாதியல்லவா? என்றாள். இராமன் காட்டிலே சிங்கம் முதலிய மிருகங்களால் உண்டாகும் பலவிதத் துன்பங்களை எடுத்துக் கூறினான். சீதை, எத்தனை ஆயிரமாண்டுகள் காட்டில் நான் தங்களுடன் வாழ்ந்தாலும் எனக்குக் காலம் போவதே தெரியாது. நான் தங்களுடனிருக்கையில் இந்திரனானாலும் என்னைக் கண்ணெடுத்துப் பார்க்கத் துணிவானா? சோதிடர்களும் உறுப்பு நூல்வல்லாரும் எனக்குக் காட்டில் வாழும் காலம் ஏற்படுமென்று சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

அக்காலம் இப்பொழுது வந்தி ருக்கிறது. அது பூர்வ கர்மத்தின் பலனே! பூர்வ கர்ம பலனை அனுபவிக்காமல் முடியுமா? ஆனால் தங்க ளுடன் காட்டிற்குப் போவேனே யொழிய, நான் மாத்திரம் போகமாட்டேன். பெண்களுக்குக் கணவனே தெய்வம் என் நடத்தையில் இதுவரையில் தங்களுக்கு ஏதேனும் குற்றம் தோன்றிற்றா? தங்களை விட்டுப் பிரிய வேண்டுமென்ற எண்ணத்தாலேயே இவ்வளவு வருத்தப் படும் என்னை அழைத்துப் போகாமலிந்தால் நஞ்சைக் குடிப்பேன்; நெருப்பில் விழுவேன்; நீரில் குதிப்பேன்; எப்படியாவது உயிரைப் போக்கிக்கொள்வேன் என்று வேண்டினாள்.

அவள் எவ்வளவு சொன்னாலும் இராமன் இணங்கவில்லை.

சீதைக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. அவள், நீரோ உமது தேகத்தின் அழகாலேயே பிறரை மோகிக்கச் செய்கிறீர். அதைத்தவிர உம்மிடத்தில் வேறு யோக்கியதை இருப் பதாக எனக்கு தெரியவில்லை.

ஒருத்தியைக் காப்பாற்றச் சக்தியில்லாமல் என்னை இங்கே விட்டுப் போகிறீரென்ற சொல் என்னுடைய தந்தை காதில் விழுந்தால், அய்யோ, மோசம் போனேனே, அப்பொ ழுதே தெரியாமல் போயிற்றே. இவனை உண்மையாக ஆணென்று எண்ணி என் பெண்ணை மணம் செய்து கொடுத்தேனே. இப்பொழுதல்லவா உண்மை வெளியாயிற்று. அவன் பார்வைக்கு ஆணேயொழிய உண்மையாகப் பெண் பிள்ளையே யென்று எண்ண மாட்டாரா? தெரிந்திருந் தால் என்னை உமக்கு ஒரு நாளும் மணம் செய்து கொடுத்திருக்கமாட்டாரே.

உலகத்தார், இராமனிடம் ஆண்மை விளங்குகின்றது என்பது முழுப்பொய். அறியாத்தனத்தால் அப்படிச் சொல்வதே யொழிய உம்மிடத்தில் யாதொரு அபூர்வமான சக்தியும் விளங்கு வதை நான் காணேன். அது மாத்திரமன்று, சாமானிய மனிதனிடத்திலுள்ள சக்திகூட உம்மிடத்தில் கிடையாது. என்னைத் தாங்கள் விட்டுப்போக நினைப்பதைப் பார்த்தால், இவளைக்கூட்டிக் கொண்டு போனால் யாராவது நம்மை உபத்திரவிப்பார்களென்று யாரைக் கண்டோ பயப்படுவதைப் போலிருக்கிறது.

எனக்குத் தங்களைத் தவிர வேறு கதியில்லையென்று நான் எத்தனை முறை பிரமாணஞ் செய்தாலும் என்னிடத்தில் நம்பிக்கையில்லாமல் பரதனிடத்தில் இப்படிப் பேச வேண்டும், இப்படி நடக்க வேண்டும் என்று போதிப் பதைப் பார்த்தால், தன் மனைவியைப் பிறரிடத்தில் ஒப்புவித்து அதனால் பிழைக்கிறவனைப் போலத் தாங்கள் என்னைப் பரதனிடத்தில் தானம் செய்ய நினைத்திருப்பதைப் போலிருக்கிறது.

தாங்கள் என்னை எவருக்குக் கட்டுப்படுத்தப் பார்க்கிறீர்களோ, அவ ருக்குத் தாங்களே வேண்டியவராக நடந்து கொள் ளுங்கள். தாங்களே பரிசாரகனாக இருங்கள். நான் அப்படியிருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. தங்களுடனி ருப்பதே, சுவர்க்கம், தங்களைப் பிரிவதே நரகம். என்னை வெறுக்கும் பரதன் முதலியவர் வசத்தில் இருப்பதை விட உயிர் விடுவேன்.

இப்பொழுதே பாரும் என்று கதறினாள். அதைப்பார்த்த இராமன் அவளைத் தழுவி, உன் உண்மையான எண்ணம் தெரியாததால், உன்னை அழைத்துப் போகச் சம்மதிக்கவில்லை, கவலைப் படாதே, அழைத்துப் போகிறேன். நீ என்னுடன் வனத்தில் வசிக்க வேண்டுமென்று முன்னமே கடவுளால் ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது.

உன் நகைகளையும் பொருள் களையும் பிராமணர்களுக்குக் கொடு. பிறகு அவர் களுடைய உத்திரவால் வேலைக் காரர்களுக்கும் கொடு என்றான். சீதை மகிழ்ந்து அவ்வாறே செய்தாள்.

சீதைக்கும் இராமனுக்கும் நடந்த பேச்சைக்கூட இருந்து கேட்ட இலக்குவன், சீதையை அழைத்துப் போகவே இவ்வளவு சிரமத்துடன் இசைந்தானே என்று வருந்தித் தானும் உடன் வருவதாகக் கூறினான். இராமன், நீயும் வந்தால் கோசலையையும் சுமத்திரை யையும் காப்பது யார்? அரசரோ மன்மத பாசங்களால் கட்டுப்பட்டுப் பிறருடைய மனப்படி நடக்கிறார்.

கைகேயியோ நன்மை செய்யவே மாட்டாள். பரதனோ அவளுக்கு உட்பட்டவன், அதனால் அவள் தன் சக்களத்திகளைத் துன்புறுத்துவதைத் தடுக்கவே மாட்டான். நீ இருந்தால் உன் வல்லமையால் கோசலை யைப் பாதுகாப்பாய்.

பெரியோர்களைப் பேணுவதே கடமை என்றான். இலக்குவன், பரதன் நமக்குப் பயந்தாவது சரியாக நடந்து கொள்வான். கோசலையோ மிகவும் பொருளுடையவள், அவள் தன்னைச் சேர்ந்த வர்களுக்கு அநேகமாயிரம் ஊர்களைக் கொடுத்திருப் பதை நாம பார்த்ததில்லையா? ஆதலின் நானும் உடன் வருவேன்.

என்றான். இராமனும் இசைந்து சரி, தம்பி! மிதிலையில் நம்மிருவருக்கும் வருணனால் நேரில் கொடுக்கப்பட்ட இரண்டு விற்களையும், அம்பறை, கவசம், கத்திகளையும், வசிட்டருடைய வீட்டிலிருந்து எடுத்துவா, நீயும் புறப்படத் தயாராயிரு என்றான்.

இலக்குவன் அவற்றை எடுத்துவந்தான். பின் அவன் இராமனது ஆணையால் வசிட்டருடைய மகனான சுயக்ஞனையும், அகத்தியருடைய மகனையும், விசுவா மித்திரன் மகனையும், ஏனைய பிராமணர்களையும் அழைத்து வந்து அவர்களெல்லோருக்கும் வேண்டும் பொருள்களையெல்லாம் தந்தான்.

சுயக்ஞன் இராமன் அணிந்த நகைகளையும், படுத்த கட்டிலையும் வாங்கிக் கொண்டு சீதையின் அணிகளைத் தன் மனைவிக்கு வாங்கிப்போனான். திரிசடன் என்ற ஏழைப் பார்ப்பானுக்கு வேண்டும் பொருள் கொடுத்து, பிராமணர்களுடைய உபயோகத்திற்காகவே என் பொருள் முழுவதையும் சேகரித்திருக்கிறேன் என்று கூறினான்.

பின் இராமன், இலக்குவன், சீதை ஆகிய மூவரும் அரசனிடத்தில் விடைபெறச் சென்றார்கள். இவ்வரலாற்றை ஆராய்வோம்.

                       -------------------------"விடுதலை”9-9-2014

Read more: http://www.viduthalai.in/page-3/87389.html#ixzz3CpzYVc4g