இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம் - 26

அயோத்தியா காண்டம்

எட்டாம் அத்தியாயம்

திருமாலை வழிபட்டிருந்த கோசலை பல நாளாகக் காணாத இராமனை எதிர்கொண்ட ழைத்து, வாக்குத் தவறாதவராகிய உன் தந்தை எனக்கு இன்று முடிசூட்டுவார். நீ இங்கேயே உண்ண வேண்டும் என்று ஓர் இருக்கையில் அவனை உட்காரச் சொன்னாள்.

இராமன் அதில் இருக்காமல் வெட்கத்துடன், அம்மா! உனக்கும் சீதைக்கும், இலக்கு மணனுக்கும் துக்கத்தைக் கொடுக்கும் ஒரு பெரிய பயம் நேர்ந்திருக்கிறது. தந்தை என் முடிசூட்டை நிறுத்தி விட்டார். பரதனே இளவரசராகப் போகிறான். நான் பதினான்காண்டுகள் காட்டில் வாழக்கட்டளையிட்டிருக்கிறார்.

இதோ புறப்படப் போகிறேன். மாமிசத்தை விலக்கிக் காய் கனிகளைத் தின்று காட்டில் வாழப்போகிறேன். ஆதலின் இந்த இரத்தின ஆசனம் எனக்கு இப்பொழுது தகாது என்று கூறினான். அதைக்கேட்ட கோசலை உணர்ச்சியற்றுக் கீழே வீழ்ந்தாள். இராமன் அவனைத் தூக்கினான். அவள் உணர்ச்சி வந்து இலக்குவன் கேட்டுக்கொண்டிருக்க, இராமா! எனக்கு ஒருவரும் படாத துக்கம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. நான் அரசனுடைய முதல் மனைவி, இருந்தாலும் எனக்கு அதற்குரிய செல்வம், நகை, அதிகாரம் ஒன்றும் கிடையாது.

மன்னனும் என்னை வெறுக்கிறான். உன்மேலுள்ள அன்பால் அவன் என்னையும் நேசிப்பான். அதனால் அதிகாரம் பெறலாம் என்ற ஆசையாலேயே இதுவரை உயிர் வைத்திருந்தேன். இனி இதைவிடத் துக்கத்தை அடைய வேண்டியிருக்குமே. இயற்கையாக நான் அனுப விக்க வேண்டிய சுகம் எனக்கில்லை.

என் சக்களத்திகள் இனி என்மேல் பிரியத்தைக் குறைக்கக்கூடிய வார்த்தை களை மன்னனிடம், தெளிவாகக் கூறுவார்கள். என்னுடைய கணவனுக்கெதிரே நிற்காதே போ என்பார்கள். மன்னன் என் வீட்டிலிருக்கும்போது, இங்கே உனக்கென்ன வேலை. என் அந்தப்புரம் போவோம் வா என்று பலாத்காரமாக அவரைக் கையைப்பிடித்து இழுப்பார்கள்.

பெண்களுக்கு இதைவிடத் துன்பம் உண்டோ? என் துக்கத்துக்கும் அழுகைக்கும் எல்லையில்லை. நீயும் காட்டுக்குப் போய்விட்டால் நான் என்ன செய்வேன்? நீ பிறந்த பதினேழு ஆண்டுகளாய்த் துன்பங்களையெல்லாம் பொறுத்திருந்தேன்.

இனிமேல் எல்லோரும் என்னை அவமதிப்பார்களே. எனக்கோ வயதும், பலமும், அழகும் போய்விட்டன. இனி மன்னர் என்னை விரும்பக் காரணமில்லை என் எண்ணமெல்லாம் வீணாயினவே. உன்னையும் பிரிந்து அவமானப்பட்டு உயிரோடிரேன் என்று வாய்விட்டு அழுதாள்.

அதைக்கேட்ட இலக்குவன், ஒரு பெண்ணிடத்தில் காமப்பரவசனாயிருக்கும் விபரீத புத்தியுடைய விவேகமற்ற மன்னனுடைய பேச்சைக்கேட்டுத் தனக்கு நியாயமாகக் கிடைக்க வேண்டிய நாட்டைவிட்டுப் போதல் எனக்கும் தகுந்ததாகத் தோன்றவில்லை. காமப்பித்தேறியிருக்கும் மன்னனுடைய சொல்லை அரசநீதி தெரிந்த எந்த மகனாவது கவனிப்பானா? ஆதலால் அண்ணா! உடனே வில்லை எடுத்து இந்த நாட்டைக் கைப்பற்றும்.

பரதனுக்கு வேண்டியவர்களையெல்லாம் நாசஞ் செய்து விடுகிறேன். நம் தந்தை கைகேயியால் தூண்டப்பட்ட நம் பகைவர் களுக்கு உதவி செய்தால், அந்தத்தீயவனை ஏன் சிறையில் வைக்கக் கூடாது? ஏன் கொல்லக் கூடாது? இதுவே மநுநீதியும். உம்மையும் என்னையும் பகைத்துக் கொண்டு இவரால் இந்த அரசைப் பரதனுக்குக் கொடுக்க முடியுமா? தாங்கள் படும் துன்பத்தை என் வீரியத்தால் அழிக்கிறேன் என்ற்ன். உடனே கோசலை, இராமா, தம்பி சொன்னது காதில் விழுந்ததா? தந்தை கட்டளையைவிடத் தாயின் சொல்லே மிகவும் மேலானது. ஆதலின் நீ காட்டுக்குப் போவதில் எனக்கு விருப்பமில்லை.

நீ என் கட்டளையை மீறிக் காட்டுக்குப் போனால் நான் உயிரை விட்டுவிடுவேன். முன்காலத்தில் சமுத்திர மன்னன் தன் தாய்க்குத் துக்கத்தை உண்டுபண்ணிய பாவத்தால், பிராமணனைக் கொன்ற வர்கள் அடையும் நரகத்தை அடைந்தான். நீயும் இந்த லோகத்தில் என்றும் அழியாத துக்கத்தை அடைவாய் என்றாள்.

இராமன், அம்மா! தந்தை கட்டளை முந்தியது. ஆதலின் அதையே நான் முதலில் நிறைவேற்ற வேண்டும். முன் தந்தை சொல்லைக் கேட்டுக்கண்டு முனிவர் பசுவைக் கொன்றார். பரசுராமர் தாயையே கொன்றார். ஆதலின் தந்தை சொல்லே சிறந்தது என்றான். பின் இராமன், தம்பி! இலக்குவா! தந்தையின் கட்டளையை நிறைவேற்றுவதே கடமை.

ஆதலின் நம் தகப்பனாயிருந்தாலும் அவரைக் கொன்று நாடாளுவோம் என்ற கேவலப்புத்தியை விட்டுவிடு என்று தம்பியிடம் கூறிப் பின் தாயைப் பார்த்து பதினான்கு ஆண்டுகள் காட்டிற் போயிருந்து பின் உமது அருகேயிருந்து பணிவிடை செய்வேன். ஆணையிட்டுச் சொல்கிறேன், எனக்கு விடை தர வேண்டும் என்றான்.

மறுபடியும் கோசலை, நான் உத்தரவு தரமாட்டேன். உன்னைப்பிரியேன் என்றாள். அதனால் இராமனுக்குக் கோபம் உண்டாயிற்று. அவன், தம்பி! நம் தந்தை நமக்குப் பெரியார், அரசர். அவர் சொல்லைத் தட்டக்கூடாது. அவர் இருக்கும்போது என் தாய் கணவனை இழந்தவளைப் போல என் கூட வரலாமா, அம்மா! எனக்கு விடைதாரும் என்றான்.

பின் அவன், தம்பி! நான் காட்டுக்குப்போகத் தீர்மானித்து விட்டேன். என்னுடைய எண்ணத்தை மாற்ற முடியாது. எல்லாம் தெய்வச்செயல், என் கையிற்கிடைத்த அரசாட்சி தவறிப்போனதும் என்னிடத்தில் அளவிலா அன்பு வைத்திருந்த கைகேயி மனம் மாறினதும் தெய்வச் செயலே; அதை எதிர்க்க யாராலும் முடியாது. நமக்கு நாடு கிடைக்காமைக்காக வருந்தாதே என்று புகன்றான்.

இலக்குவன் மிகச்சினத்தோடு, அண்ணா! வீரமற்ற வர்களும், பித்தேறியவர்களும் பேசுமாறு விதியின் பெருமையைப் பேசினீர். தங்களுக்குக் கேடு சூழ்ந்த அந்தப் பாவிகளான கைகேயி தசரதர்களின் சூழ்ச்சி உமக்குத் தெரியவில்லையா? மூத்த மகனாகிய உமக்குக் கிடைக்க வேண்டிய அரசாட்சியைப் பரதனுக்குத் தர அவர்கள் செய்த சூழ்ச்சி இது. நான் இராமனுக்கு முடிசூட்ட ஆரம்பிக்கிறேன். அப்போது நீ தடுத்துவிடு என்று தசரதன் கூறிய சூழ்ச்சியே இது. தங்களுக்குச் சித்தப் பிரமையே தவிர வேறில்லை.

காமத்துக்கு அடிமையாகிய அவர்கள் வார்த்தைக்கு யார்தான் கட்டுப்படுவர்? விதியை நம் முயற்சியால் வெல்லலாம். தேவரேயாயினும் யாவரேயாயினும் தங்களுடைய முடிசூட்டைத் தடுக்க முடியாது. கைகேசி தசரதர்களையே காட்டுக்குத் துரத்துகிறேன். நம் தந்தை நிலையான மனமுடையவரல்லர்.

அரசாட்சி அடிக்கடி மாறுமென்று தங்களுக்குச் சந்தேகமுண்டாகித் தங்களுக்கு அரசாட்சி வேண்டாமென்றால், நானே அரசாட்சியை ஏற்றுக் கொண்டு நாட்டைக் காப்பாற்றுவேன், ஆதலின் இப்போதே முடிசூட்டிக் கொள்வதில் மனத்தைச் செலுத்தும். எனது திறமையை இன்றே காண்பீர்; நம் தந்தையின் அதிகாரத்தை அவரிடத்திலிருந்து பிடுங்கித் தங்களுக்குக் கொடுக்கப் போகிறேன்.

தடைசெய்வோன் இந்திரனேயாயினும் கொல்வேன் என்றான். இராமனோ, தம்பி! பொறுமையாயிரு. பெற்றோர்கள் சொல்லைத் தட்டக்கூடாது. நான் எப்படியானாலும் காட்டுக்குப் போகிறேன் என்று கூறினான்.

கோசலை, அப்படியானால் நானும் உன்கூட வருவேன், என்றாள். இராமன், கணவனுக்குப் பணிவிடை செய்வதை விட்டு என்னுடன் வருதல் கூடாது என்றான். கோசலை அவனைக் காட்டுக்கனுப்பவும் தான் அயோத்தி லிருக்கவும் இணங்கினாள். தன் சக்களத்திகளின் கொடுமையை நினைத்து மறுபடியும் தன்னை அவனுடன் அழைத்துப்போக வேண்டுமென்றாள்.

அப்போது இராமன் அழுதுகொண்டு, சக்களத்திகள் தங்களுக்குக் கேடு செய்ய நியாயமில்லை. பரதனும் நல்லவன். தந்தையோ கிழவர். என்னைப் பிரிந்ததால் ஏற்படும் துக்கத்தால் அவர் இறக்காமல் தாங்கள் பாதுகாக்க வேண்டும். அவருக்கும் பணிவிடை செய்து கொண்டு நான் திரும்பி வரும் காலத்தை எதிர்பார்த்திரும் என்று சொன்னான்.

கோசலை அவனை வழி அனுப்புவதற்குச் செய்ய வேண்டிய ஓமங்களைச் செய்யத் தொடங்கினாள். தேவதைகளை வேண்டினாள். பின் ஒரு பிராமணனால் ஓமம் வளர்த்து, வேண்டிய அளவு காணிக்கைப் பொருள் கொடுத்தாள். பின் இராமனை வாழ்த்தி வழியனுப்பினாள்.

இராமன் சீதையிருக்குமிடம் வந்தான். அங்கே தன் பரிவாரங்கள் தன்னுடன் முடிசூட்டுக்காகச் செய்து கொண்டிருந்த அலங்காரங்களையும், அவர்கள் மகிழ்ச்சி யையும் பார்த்து வெட்கத்தால் சற்றுத் தலைகுனிந்தான்.

தன் கணவன் துக்கத்தால் வாடிய முகத்துடன் கவலையால் இந்திரியச் சுவாதீனமின்றி வருவதைக் கண்டு சீதை இருக்கையிலிருந்து திடீரென்று எழுந்து, நம் கணவன்

       -------------------------"விடுதலை” 5-9-2014

Read more: http://viduthalai.in/page-3/87160.html#ixzz3CRoW9xNd