வகுப்புரிமைப் போராட்டம் - பேராசிரியர் க. அன்பழகன்

வகுப்புரிமைப் போராட்டம் (கம்யூனல் ஜி.ஓ.)

"92ஆம் அகவையில் அடி எடுத்து வைக்கும் திமுக பொதுச் செயலாளர் பேராசிரியர் க. அன்பழகன் அவர்களால் எழுதப்பட்டு முதல் பதிப்பாக 1951ஆம் ஆண்டில் வெளிவந்தது, வகுப்புரிமைப் போராட்டம் என்ற நூல். 2013ஆம் ஆண்டில் அந்நூலை திராவிடர் கழகம் வெளியிட்டுள்ளது. அதில் இடம் பெற்ற ஒரு கட்டுரை தீர்ப்புக்குப்பின்! அது இங்கே வெளியிடப்பட்டுள்ளது.

                                -------------------------------------------------- பேராசிரியர் க. அன்பழகன்

சில உரையாடல்கள்:

கல்லூரி மாணவர்கள் சிலர்:-

டேய், கிட்டு நம்மளவா எதை எடுத்தாலும் ஜெயந்தாண்டா, பார்த்தியோன்னோ, கம்யூனல் ஜி.ஓ. மண்ணைக் கவ்விண்டு போயிட்டுது!

ஆமாண்டா, ரகு, அதான் அந்தப் பசங்கள்ளா, ஒரே ஆத்திரமா, கும் பலா கூடிக்கூடிப் பேசிண்டிருக்கா!

நோக்கு, ஏன்டா, அதுபற்றிக் கவலை. அந்தப் பசங்களையெல்லாம் நம்ம பிரின்ஸ்பால் நோட் பண் ணிக்காமலா இருப்பார்? அதிருக் கட்டும், வர்ற வருஷத்திலேருந்து, நம்மப் பிடிச்ச கலி ஒழிஞ்சுது. ஜாம், ஜாம்னு மெடிக்கல், இன்ஜினீயரிங் காலேஜ்லேயெல்லாம் நாமே சேர்ந்துடலாம்.

அடுத்த வருஷம் இருக்கட் டுண்டா, இப்பவே நம்ம ஃபிரண்ட்ஸ் Friends எல்லாம் நம்மையே ஒரு மாதிரி - பார்க் கிறாளேடா?

அந்தப் பசங்க இப்ப அப்படித் தாண்டா, கோபமா இருப்பா, நாலு நாள் ஆனா, அப்புறம் அதெல்லாம் அடங்கிடும். நீ ஏண்டா பயப்படுறே? வாடா, அய்ஸ்கிரீம் சாப்பிட்டு வரலாம்.

அரசாங்க அலுவலகத்தில்... உத்தியோகஸ்தர்கள் இருவர்:-

என்ன ஓய், வேம்புவா? வாரும், ஒரே குஷிதான் போலே இருக்கு! நம்மளவா, வெகுநாள் மனோபீஷ்டம் நிறைவேறிப் போச்சோல்லியோ?

ஆமாம், ஆமாம். சாம்பு சாஸ் திரிகளே! அவா, அதோட விட்டுடு வாண்ணு தோணல்லியே, அப்பீலுக் குப் போவாப் போல இருக்கே!

போனாதான், என்னங் காணும்? நம்ம அல்லாடியின் திறமை, சாமர்த் தியம், எல்லாம் எங்கே போயிடும் ஓய்! இப்பதான் அல்லாடியின் புத்தி தீட்சண்யட்தை தேசமே தெரிஞ்சுடப் போகுதுங்காணும்.

அதிருக்கட்டும். இப்ப நம்மள வாளை, ஊரெல்லாம் தூஷித்துப் பேசறதை, நெனச்சாத்தான், கொஞ்சம், என்னமோ போல இருக்கு ஓய்!

என்னங்காணும் வேம்பு! அதைப் பார்த்தே அசந்துட்டீர் போல இருக்கே! இப்படிப்பட்ட நேரத்திலே மனோ தைரியத்தை இழந்துடு வாளோ? அவாள்ளாம் இப்ப, அப் படித்தான் ஆத்திரமா கொதிச்சிண் டிருப்பா. இப்பத்தான் நாம கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையா, ஏதோ ஒண்ணும் அறியாதவா மாதிரி சந்தோஷத்தை வெளிக்குக் காட்டாம நடந்துக்கணும்.

அதென்னமோ, அவன்களைப் பார்த்தா, காந்தி செத்தப்ப முகத்தை வைச்சிண்டிருந்தான்களே, அப்ப டீண்ணா இருக் கானுங்க.

வருத்தம் இருக்காதோ அவாளுக்கு. இது ஒண்ணுதான் அவா வாழ வழியா இருந்தது. அதுவும் போச் சுண்ணா, அய்யோடாண்ணு குந்த வேண்டியதுதானே? இருந்தாலும், காந்தி செத்தப்ப மஹாராஷ்டிரத்திலே யெல்லாம் நடந்துகிட்டான்களே, ஆத்திரமா, அப்படி நடந்துக்க மாட் டாங்காணும். இவா தென்னாட்டுக் காராளோல்லியோ, நாசகாரியத்திலே பிரவேசிச்சுட மாட்டாங்காணும்!

என்ன இருந்தாலும், ஆத்திரம் வந்தா? அப்புறம் நம்ம கதி?

அதாங்காணும், இப்ப ஜாக் கிரதையா இருந்துட்டம்ணா, அப் புறம் நம்மபாடு வேட்டைதான். கொஞ்ச நாளிலே அதுங்கள்ளியே சிலது, இதையெல்லாம் மறந்துட்டு வாலைக் குழைச்சிண்டு, நம்ம பின்னாலியே வரும் ஓய்! அது வரையிலே தான் நாம நிஷ்காமிய கருமி மாதிரி நடந்துக்கணும் ஓய். அப்புறம் நம்ம அல்லாடிக்குக் கோயிலே கட்டினா கூட, அவாளே பொருளுதவி பண்ணுவாங்காணும்.

சரி, சரி, மணி 4 ஆச்சு, வாரும் ஆத்துக்குப் புறப்படலாம்.

பத்திரிகாலயத்தில்...

ஆசிரியரும், உதவி ஆசிரியரும்:-

என்ன, மிஸ்டர் சீனு! இது ரொம்ப ரொம்பத் தொல்லை யான்னா போச்சு. கம்யூனல் ஜி.ஓ. சட்டப்படி செல்லாதுண்ணு தீர்ப்பு கிடைச்சதிலேருந்து ஊரெல்லாம் ஒரே ரகளையான்னா இருக்கு.

ஆமாம், எடிட்டர் சார்! நியூஸ் வேறே அதைப்பத்தியே ஏராளமா வந்துண்டே இருக்கு. நாம்தான் இருட்டடிப்புச் செய்தாகுணுமே? மற்றவா பத்திரிகையிலே மட்டும் கொஞ்சமாவது வெளியிட்டுடுவாளே? என்ன செய்றதுண்ணு யோசிச்சிண்டு இருந்தேன்.

அந்த நியூஸே ஒரு நியூசன் சான்னா போச்சு, அதைப் போடற துக்கு எடம் குப்பைக் கூடைதான் சீனு. ஆனா, நம்மளவாளுடைய  இந்த ஜெயத்தைப் பாராட்டி - ஒரு சப் லீடர் எழுதக் கூடண்ணா அதிர் ஷ்டம் இல்லாம போச்சுங்கிறதை நினைச்சாத்தான் மனசு ரொம்ப கஷ்டப்படுது!

ஏன் சார்? வழக்கம்போல, வேறொரு பிரச்சினையிலே கலந்து, தென்னாப்பிரிக்கா பிரச்சினை மாதிரி ஒண்ணுலே சேர்த்து, நம்ம கருத்தை எழுதிட்டாப் போச்சு!

நம்ம கருத்தை யாருங்காணும் கேக்கிறா? நாம வெளிப்படையா வர்றமாண்ணுதானே பாக்கிறா? இவ்வளவு காலமா எதைப் பத்தி வாரந் தவறாம எழுதி ஜெயமாச்சோ, அதையே அப்படி குழப்பினா, நம்ம பத்திரிகைக்கு ஜனங்ககிட்டே என்னா மதிப்பிருக்கும்ணு, நம்ம ஆத்துக் காரியே கேட்பாளே நாளைக்கு?

அப்படீண்ணா, தைரியமா, ஜெயத்தைப்பாராட்டி எழுதிட வேண்டியதுதான்.

ஆத்துக்காரி சொல்லுவா ளேண்ணா? சொன்னா சொல்லட் டுமே, நம்ம கிட்டத்தானே சொல் லுவா? நீர் சொல்றாப்பிலே எழு திட்டா அவ்வளவுதான், வேறே வினை வேண்டியதில்லை. நம்ம பத்திரிகையிலே பாராட்டி எழுதினா, உண்மை புரியாதவாளும் புரிஞ்சு டுவாளே! அதிலும், இப்ப அந்த இனத்தா வேறே நம்ப பத்திரிகையை ஏராளமா படிச்சிண்டிருக்கா, இப்ப இதை எழுதினா, நம்ம பத்திரிகைக்கு நாமே உலை வைச்சுண்ட மாதிரி தான்.

ஆமாம் சார், இப்பவே கிளர்ச்சி யிலே நான்பிராமின் காங்கிரஸ்காரா உட்பட எல்லோரும் ஒண்ணு சேர்ந் துட்டா! இப்ப எதை எழுதினாலும் நெருப்பிலே நெய் வார்த்தாப் பிலேதான்.

ஆமாம் சீனு, அல்லாடியைப் பாராட்டி எழுதாட்டியும் போறது, அவர் ஒண்ணும் கோபிக்க மாட் டார். அவரது சேவையையும், புத்தி தீட்சண்யத்தையும் நாம எழுதித் தானா நம்மளவா தெரிஞ்சுக்கப் போறா? இல்லாட்டி, நாம எழுதி னாத் தான், மத்தவர் நம்பப் போறாளா என்ன?

ஆமாம், ஆமாம்! நம்ம ஆபீசை நோக்கி ஆபத்து வராம இருந்தா அதுவே போதும்!

அது கிடக்கட்டும், நம்மளவா பயந்தவா பாரும்! அவாளுக்கும் ஒண்ணும் கஷ்டம் வரக்கூடாது நம்ம பத்திரிகையாலே! அதைக் கவனியும் முதல்லே.

சங்கீத சபாவில் இரு ரசிகர்கள்:-

கச்சேரி எப்படி இன்னைக்கு?

கவனிக்கல்லியே!

ஏன்? ஓய்!

கம்யூனல் ஜி.ஓ. தொலைஞ்ச விஷ யத்திலே அதே நினைவா இருந்துட் டன் ஓய். அரியக்குடி பாட்டா நுழைஞ்சுது காதிலே, அல்லாடி பேச்சுண்ணா கேட்டுண்டிருந்தது!

அட, போங்காணும், நீர் இந்த லோகத்திலேயே இல்ல போலிருக்கே. ஊரெல்லாம் நடக்கிறதைப் பார்த்தா பெரிய கஷ்டமால்ல முடியும் போலத் தோணுது, நம்மளவாளுக்கு. அந்தத் திகில்லியே - சங்கீதம் காதிலே ஏறல்லைங்காணும் நேக்கு.

ஸ்திரீகள் சங்கத்தில் இருவர்:-

ஏண்டி, சுகுணா! நீ சொன்ன படியே ஆயிட்டுதேடி, உன் வாய்க்கு சர்க்கரை தாண்டி கொட்டணும்.

போடி, போடி லீலா! முந்தி யெல்லாம், நம்மளைக் கண்டா மத்தவா, என்னா அன்பா, திருப்தியா பார்த்திண்டிருந்தா? இப்ப அதெல் லாங் காணண்டி! ஒரே துவேஷமா, கோபமா பார்க்கிறாடீ.

ஆமாண்டி, அதான் பஸ்ஸிலே டிராம்லே எல்லாங்கூட நம்மைக் கண்டதும் எழுந்திருச்சு உட்காரச் சொல்லிண்டிருந்த புருஷாகூட இப்ப இடம்தர மாட்டேங்கிறாடி, காலெல்லாம் வலியா வலிக்குதடி.

இதையெல்லாம் பார்த்தா நேக்குக்கூட, ஏண்டி இந்த வீண் விரோதமெல்லாம்ணுதான் தோன்றது! ஜாதியாம், ஆசாரமாம், எல்லாம் நமக்குத்தாண்டி விஷமா வந்துது! - நம்ம புருஷா சொன்னா கேட்கிறாளா, என்ன? அதாலேதான் இந்தக் கஷ்டமெல்லாம் நமக்கு?

* * *

இவ்விதந்தான், உரையாடல்கள் நிகழ்ந்திருக்க வேண்டும், ஆதிக்க வகுப்பார் சந்திக்கும் இடங்களி லெல்லாம்.

கல்வித் துறையில் கம்யூனல் ஜி.ஓ. செல்லாது என்ற தீர்ப்புக் கிடைத்த வுடன், அவர்களது உள்ளமெல்லாம் உவகை வெள்ளம் கரைபுரளத் தொடங்கிய அதே நேரத்தில், தென்னாட்டுப் பெருங்குடி மக்கள், கம்யூனல் ஜி.ஓ.வை இழக்க மன மின்றி, காத்து நிற்கத் தீர்மானித்து, வரிந்து கட்டி, வரிசை வரிசையாகக் கிளம்பி, வானளாவ முழக்கமிட்டு, வரிப்புலிகளெனக் காட்சியளித்தது கண்டு, ஆதிக்கவாதிகள் திகில் கொண்டு, அச்சத்திற்கும், ஆசைக்கும் இடையிலே ஊசலாடுகின்றனர் இன்று.

அவர்களுடைய மனம் ஜெய பேரிகை கொட்டுகிறது. நாவோ, அதை வெளியிடத் துடித்து விளைவை எண்ணி மென்று விழுங்குகின்றது. அவர்களது மூளை வெற்றியை விவரிக்க, புதிய புதிய தொடர்களையெல்லாம் நினைவுபடுத்துகின்றது. கைகளோ தீட்டுதற்கு அஞ்சுகின்றன, தம் எண்ணம் வெளிப்பட்டு விடக்கூடாதே என்பதால். தமது இனத்தின் வெற்றிக் களிப்பும், பூரிப்பும் வெளியே பரவினால், மாற்றினத்தின் மரமண்டைகளும் மனப்பொம்மைகளுங்கூட உண்மையை உணர்ந்து, உரிமைப் போரில் பங்கு கொண்டு எதிர்ப்புச் சக்தியை, புரட்சித் தீயாக வளர்த்து விடுவரே என்ற அச்சமே, ஆதிக்கவாதி களின் நாவையும், கையையும் ஆடா மல், அசையாமல், ஆரவார மின்றியே அடங்கிக் கிடக்கச் செய்துள்ளது.

காவலுக்கு வைக்கப்பட்டவனே நடுநிசியிலே மாளிகையிலே நுழைந்து, தலையணைக்கடியிலே இருந்த சாவிக் கொட்தையும் எடுத்து, இரும்புப் பெட்டியையும் திறந்து பொருள் குவியலை அள்ளி மடியில் கட்டித் திரும்புகையில் கால் இடறியதால் செம்பு உருண்ட சப்தம் கேட்டு வீட்டுக்குரியவன் விழித்துக் கொண்டு, காவல்காரனைக் கூப்பிட, அவனோ, அதே இரும்புப் பெட்டிக்குப் பின் னால் ஒளிந்து கொண்டுள்ளதைப் போன்றுதான், இன்று வாய்மூடி மவுனிகளாக, இமை மூடாக் கண்ணினராகக் காட்சியளிக்கின்றனர் - ஆதிக்கவாதிகள்.

இந்துவும், மித்திரனும், கல்கியும், விகடனுங்கூட இந்த வெற்றி குறித் துப் பாராட்டி எழுத முன்வரவில்லை யெனில், அவர்களது திகைப்பு - குற்றம் செய்த உள்ளம் குறுகுறுக்குந் தன்மை தெளிவாகாமற் போகாது.

அவர்களது தந்திரமாகிய திறமை பொதுமக்களின் ஆத்திரத்தைக் கிளறிவிடாமல் தப்பித்துக் கொள்ள உதவுகிறது. உதவட்டும், வரவேற் கிறோம். ஆனால், அதே திறமைதான் - சூழ்ச்சியோடு கூடிய, சுயநலப் பேராசை எண்ணந்தான் அவர்களை - பொதுமக்களின் நிரந்தர வெறுப்புக்கு ஆளாக்கி, வருங்கால வாழ்வையே இழக்கச் செய்யக் காரணமாகும் என்பதை அவர்கள் உணர்ந்ததாகத் தெரியவில்லை.

எப்படி உணர முடியும் அந்த மேதைகளால்? அவர்கள்தான், பரம்பரை பரம்பரையாகப் பல நூறு ஆண்டுகளாகத் தந்திர மந்திரத் தினாலேயே, சோம்பேறிச் சுக வாழ்வைட் தேடிக் கொண்டவர் களாயிற்றே? பிறர் கஷ்டம் உணராத உயர்ஜாதிக்காரர் ஆயிற்றே? அப்படிப்பட்டவர்கள், மக்களாட்சிக் காலமாகிய இப்பகுத்தறிவு நூற்றாண் டில், அதே திறமைதான் தாம் வீழக் காரணமாகிவிடும் என்பதை எங்கே உணரப் போகிறார்கள்? அந்தட் தெளிவு எப்படிப் பிறக்கும் அகம் பாவப் பிறவிகளுக்கு? ஆதிக்கவாதி களின் திறமை, வழக்கு மன்றத்தை நாடி, சமூக நீதிக்கு வழிவகுத்த கம்யூனல் ஜி.ஓ. இந்த அரசியல் சட்டப்படிக் கல்வித் துறையில் செல்லத்தக்கதல்ல என்ற உயர்நீதி மன்றத் தீர்ப்பைத் தேடித் தந்தவுடன், பொதுமக்களிடம் ஏற்பட்டுள்ள ஏமாற்றமும், அவநம்பிக்கையும் சொல்லுந் தரத்தது அன்று.

ஜூலை 27-க்குப் பின்!

உயர்நீதிமன்றம் இந்தத் தீர்ப்பை வழங்கிய நாளான 27.07.1950  அன்று தோன்றிய அதிர்ச்சி, நாட்டு மக்களின் உள்ளங்களிலே ஏற்பட்ட கொதிப்பு, பிற்படுத்தப்பட்டவர்களின் நெஞ்சிலே நிறைந்த சோகம், மாண வர்களின் மனத்திலே பொங்கிய குமுறல் இன்னும் ஆறவில்லை, அண்மையில் ஆறவும் வழியில்லை.

இன்றைய தமிழகம் குமுறும் எரிமலையாக இருக்கிறது. தென் னாட்டுப் பொதுமக்களின் உரிமை உணர்ச்சியும், எழுச்சியும் ஓரள வேனும், ஆள வந்தோரால் மதிக் கப்படுகிறது என்பதற்குச் சில அறிகுறிகள் காணப்படுவதாலேயே குமுறும் எரிமலை புதைந்த படி உள்ளது, கனல் கக்கவில்லை; புரட் சிக் குழம்பு நாட்டில் பரவவில்லை, ஆதிக்க வெறியர்களை ஆபத்து இன்னும் அணைக்கவில்லை.

ஆனால், இந்த நிலைக்குக் கார ணமான தீர்ப்பைப் பெறுவதற்குட் தான் எவ்வளவு முயற்சி, என்னபாடு? அடடா, எவ்வளவு பெரிய மனிதர் களின் - அதிமேதாவிகளின் புத்திச் செலவு? சட்டத்தின்படி சரியென்றே ஒப்புக்கொள்ளினும், சமூக நிலைமைகளின்படி -

நியாயமில்லாத, கல்வித் துறையில் கம்யூனல் ஜி.ஓ. செல்லாது என்ற இந்தத் தீர்ப்பைப் பெறத்தானா இவ்வளவு காலமும், முயற்சியும் செலவாக வேண்டும்? என்ன பலன் கண்டார்கள்? மலையைக் கெல்லி எலியையாவது பிடித்திருக்கிறார்களா? என்றால், எலி இருந்திருக்க வேண்டிய வளையில் பாம்பல்லவா படமெடுத்துச் சீறு வதைக் காண்கின்றனர்!

பொதுமக்களோ, பிற்படுத்தப் பட்டவர்கள் எல்லோரும், ஜாதி, மதம், கட்சி முதலிய வேறுபாடுகள் எதையும் விலக்கி, சமூக நீதியை நிலைநாட்ட, உறுதிகொண்டு ஒன்று பட்டுவிட்டனர். மாணவர்களோ எத்தகைய விலைகொடுத்தும், சமூக நீதியை நிலைநாட்டத் தீர்மானித்து விட்டனர். வாலிபர்கள் போருக்குத் தயாராகி விட்டனர். இந்நிலையைக் கண்ட பின்பே, அரசியல் சட் டத்தையே மாற்றியமைக்க வேண்டி நேரிட்டாலும், மாற்றியமைத்தேனும், இன்னும் சிறந்த வடிவிலேயே சமூக நீதி நிலைநாட்டப்பட்டுத் தீருமே தவிர, சரியவிடப்பட மாட்டாது என்ற உறுதி பிறக்கின்றது நமக்கு.

Read more: http://viduthalai.in/page2/72378.html#ixzz2o6nrCdPH 

 

----------"விடுதலை” ஞாயிறுமலர் - 21-12-2013