இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம் - 24

இதுதான் வால்மீகி இராமாயணம்

(இதிகாசங்கள் என்றும் புராணங்கள் என்றும்  மக்களிடையே உலவ விடுகிறார்கள். இவற்றிற்குத் தெய்வீக முத்திரைகள் குத்துகின்றனர் இவற்றைப் படித்தால், இவற்றின்படி ஒழுகினால் நல்லது நடக்கும் - நற்கதி கிடைக்கும் என்றெல்லாம் இன்றுவரை கூடப் பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள். உண்மையில் அவை என்ன? இவற்றின் தன்மை என்ன? ஒழுக்கத்திற்கு இடம் இருக்கிறதா? பகுத்தறிவுக்கு வழி இருக்கிறது? ஒன்றும் இல்லை. வால்மீகி இராமாயணம் பற்றி சைவப் பெரும் புலவரான பண்டித இ.மு.சுப்பிரமணிய பிள்ளை  (சந்திரகேகரப் பாவலர்) குடிஅரசில் எழுதிய பகுதிகள் (நூலாகவும் வெளிவந்துள்ளன). இங்கே வாரம் இருமுறை வெளியிடப்படுகிறது. படியுங்கள் - பகுத்தறிந்து பாருங்கள் - தெளிவு பிறக்கும்.)

அயோத்தியா காண்டம்

ஏழாம் அத்தியாயம்

ராமனை உடனே அழைத்து வரும்படி தசரதனாலே ஏவப்பெற்ற சுமந்திரன் பல தெருக்களையும் கடந்து இராமனுடைய அரண்மனையையடைந்து, காவலுள்ள பல கட்டுகளையும் கடந்து உட்கட்டிற் புகுந்தான். அங்கேயும் பல இளமையான வீரர்கள் காவல் புரிந்தனர். அங்கே தொண்ணூற்றைந்து வயதுக்கு மேற்பட்ட கிழவர் சிலரும் கையிற் பிரம்பேந்தி நின்றனர். இராமன் தன் தந்தையின் அரண்மனையில் உண்டி முடித்துக்கொண்டு திரும்பி வந்தவுடன், அவனை அக்கிழவர்கள் தமது மடியில் வைத்துக் கொண்டு உச்சி நுகர்ந்து மார்புறத் தழுவிப் போகச் சொல்லுவார்கள். அதனால் இராமனுடைய உடலிலிருந்த குங்குமப் பூக்களாலும், கஸ்தூரி முதலிய நறுமணங்களாலும் அவர்களுடைய உடல்கள் பூசப்பட்டிருந்தன.

சுமந்திரன் விடைபெற்று உட்சென்று இராமனைக் கண்டு, வந்த செய்தியைக் கூறினான். இராமனுடைய உடலில் குங்குமம் கலந்து பன்றியினுடைய இரத்தம் போலச் சிவந்த சந்தனம் பூசப்பட்டிருந்தது. இராமன் சீதையைப் பார்த்து, என் சிறிய தாய் எனக்கு முடிசூட்டை அவசரப்படுத்தியிருப்பர். அதனால் நான் போய் வருகிறேன் என்று கூறி அவளுடைய பாதங்களைக் தொட்டு அவளைச் சமாதானப்படுத்திச் சென்றான். சீதையும் சிறிதுதூரம் பின்சென்று வாழ்த்தினள். இலக்குவன் இராமனுக்குக் காவல் செய்து சென்றான்.

கைகேயியின் அரண்மனையையடைந்த இராமன் உள்ளே சென்று தசரதன் வாடிய முகத்துடன் படுத்திருப்பதையும், கைகேயி பக்கத்தில் நிற்பதையும் கண்டு இருவரையும் தனித்தனியே வணங்கினான். தசரதன் ஒருமுறை இராமா! என்று கூப்பிட்டான். பின் கவலையால் நீர் பெருகிய கண்களுடன் பேசமுடியாம லிருந்தான். அத்துயரத்துக்குத் தான் காரணமாயிருக்கலாமோ என்று இராமன் சந்தேகித்தான். அக்கவலை தன்னாலே நேர்ந்திருக்கலாமென்றே எண்ணி இராமன் கைகேயியை நோக்கி, அம்மா! நான் ஏதேனும் குற்றம் செய்தேனோ? அவருக்கு நோயோ? தாங்கள் ஏதாவது கடுமையாகப் பேசி வருத்த முண்டாக்கினீரோ! உண்மையைக் கூறும் என்று கேட்டான். கைகேயி இராமா, அவர் உன்னிடத்தில் ஏதோ சொல்ல விரும்புகிறார். ஒருவேளை நீ கேட்க மாட்டாயோ என்ற அச்சத்தால் கலங்குகிறார். இவர் எனக்கு வாக்குறுதி செய்யத் தயங்குகிறார். அது நன்மையோ தீமையோ அப்படியே நடக்கிறனென்று நீ வாக்குறுதி செய்தாலுன்னிடம் அவருக்குப் பதிலாக நானே சொல்லுகிறேன் என்றாள். இராமன் தன்மேல் அவ்வாறு அய்யமுற்றதற்காக வருந்தி எதைச் சொன்னாலும் கேட்பதாக வாக்குறுதி செய்தான். உடனே கைகேயி நான் கேட்ட இரண்டு வரங்களால் பரதன் நாடாளவும், நீ பதினான்காண்டு காடாளவும் உன் தந்தை வாக்குறுதி செய்திருக்கிறார். நீயும் இப்போது செய்த வாக்குறுதிப்படி உடனே காட்டுக்குப்போ. இதை உன் தந்தை உன்னிடம் சொல்ல மாட்டாமல் தயங்குகிறார் என்று கூறினாள். தசரதன் தன் கண் முன்னாலேயே இக்கொடிய சொல்லைக் கேட்டுத் தவித்தான்.

அது கேட்ட இராமன், அம்மா! அப்படியே ஆகட்டும். ஆனால், ஒன்று மட்டும் என் மனத்தைப் புண்படுத்துகிறது. பரதனுக்கு முடிசூட்ட வேண்டியதைப் பற்றி அவர் ஏன் என்னிடம் சொல்லவில்லை? எனக்கு வருத்தமுண்டாகு மென்று சொல்லவில்லையென்றால், பரதன் என் தம்பியல்லனா? சீதையை நான் மணம் செய்யும்போது அவளைத் தனக்கு வேண்டுமென்று அவன் கேட்டாலும் உடனே கொடுப்பேன். இவ்வரசாட்சி எனக்கு ஒரு பொருட்டா? பரதன் நாடாளட்டும், நான் காடேகுகிறேன் என்று புகன்றான். கைகேயி அவனை உடனே காடேக  அவசரப்படுத்தி, உன் தந்தை வெட்கத்தால் உன்னோடு பேசவில்லை என்றாள். அதைக்கேட்ட தசரதன், என்ன அநியாயம் என்று கூறி மூர்ச்சித்து விழுந்தான். இராமன் ஓடி அவனையெடுத்தான். இராமன், அம்மா! குடிகளை என் வசப்படுத்தி அரசாள முயல எனக்கு எண்ணமில்லை. அவ்வாறு தாங்கள் வருந்தவேண்டாம். நான் தாமதித்திருந்தால், ஒரு வேளை பரதன் எனக்கரசைக் கொடுத்துவிடுவானோ என்று அஞ்சுகிறீரோ? நீங்களே என்னிடம் கட்டளையிட்டால் உடனே போகேனோ? இந்த அற்பமான காரியத்தைத் தாம் அரசரிடம் கேட்கவும் வேண்டுமோ? இதோ என் தாயிடமும் சீதையிடமும் விடைபெற்றுப் போகிறேன். அதுவரை தாமதியும் என்று கூறி அவளையும் தசரதனையும் வணங்கிச் சென்றான். தசரதன் வாய்விட்லறினான். இராமன் துக்கத்தை வெளிக்காட்டினால் தன் நண்பர் வருந்துவராதலால், அடக்கிக்கொண்டு வெளியே வந்தான். அப்போது அங்கிருந்த பெண்கள் யாவரும், இந்த இராமனைக் காட்டிற்கனுப்பி மிகுந்த துக்கத்தை உலகுக்கு உண்டாக்கப் போகிறார் அரசர் என்று வாய்விட்டுக் கதறித் தசரதனை நிந்தித்தார்கள். இக் கூக்குரல் தசரதனுடைய காதில் விழ, அவன் வெட்கமும் துக்கமும் கொண்டு மூர்ச்சித்தான். அக்கூக்குரலைக் கேட்ட இராமன் பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டு போய் இலக்குவன் பின் தொடர்ந்துவரக் கோசலையின் அரண்மனையையடைந்தான். இவ்வரலாற்றை ஆய்வோம்.

சுமந்திரனுடைய இழி குணத்தையும், செயலையும் பெண்வழிப்பட்ட தசரதன் கண்டித்தமையை முன் கட்டுரையிற் கண்டோம். தசரதன் இராமனை அந்தரங் கமாக அழைத்து அவனுக்கு மிகவும் வேண்டியவர். இரவு முழுவதும் சாக்கிரதையாகக் காவல் புரியச் சொல்லியதையும் அதன்படி சகோதர வஞ்சகனாகிய இராமனும் தனக்குற்ற நண்பர்களையழைத்துப் பேசியிருந்ததையும் முன் கட்டுரையில் கண்டோம். அதன்படியே அவன் மிகவும் வேண்டியவர்களாலே காவல் புரியப்பெற்றிருந்ததைச் சுமந்திரன் காண்கிறான். காவல் வீரரோடும் சில கிழவர்களும் இருந்தார்களாம். அவர்கள் இராமனை மார்போடணைத்து மடிமேல் வைப்பார்களாம். இராமன் பால்குடி மறவாத பிள்ளையல்லவா! அவனை அவ்வாறுதான் செய்தல் வேண்டும். என்னே அநியாயம்! சீதையை மணஞ்செய்து முடி சூட்டுக்குத் தயாராக இருந்ததோடு, பல தாரங்களோடு கூடி மகிழ்ந்திருந்த முழு ஆண்மகனான இராமனைக் கிழவர்கள் மார்போடணைப்பதாம்! மடிமீதிருத்துவதாம்! என்னே வித்தை! அதனால் இராமன மேலிருந்த வாசனைப் பூச்சுகளெல்லாம் அக்கிழவர்கள் மேல் ஒட்டுவதாம்! அவன் ஒவ்வொரு நாளும், அவனுடைய தந்தையாகிய தசரதனிடம்போய் உண்டி முடித்து வாசனை பூசித்திரும்பும்போதெல்லாம் இக்கிழவர்கள் இச்செயல் புரிவார்களாம்! 

இவ்விழி செயலுக்கு இராமனும் உட்பட்டிருந்தானாம்! அநியாயம்! அநியாயம்!! இவ்விதமான இழி செயல்புரிந்தே தசரதனும் இராம னிடம் மயங்கி, அவனை எப்போதும் தன் பக்கத்திலேயே வைத்துப்பார்க்க வேண்டுமென்கிறானென்று நாம் முன் கட்டுரையில் விவரித்த உண்மைகளை மேலே குறித்துள்ள உண்மைகள் நன்கு வலியுறுத்தப் போதிய சான்றுகளாகின்றன.

இராமனுடைய மார்பிலே பூசப்பெற்றிருந்த செஞ்சந்தனத்துக்கு உவமையாகப் பன்றியின் இரத் தத்தை வால்மீகி கூறுகிறார். இவ்வால்மீகியின் இழிந்த மனப்பான்மைதா னென்னே! சிவந்த நிறத்திற்கு உவமை கூறப்பன்றி யிரத்தந்தான் சிறந்த உவமையாகும் போலும்!

தன்னை விட்டுப்பிரிய மனமில்லாதவளாகிய சீதையை அவளுடைய கால்களைத் தொட்டு இராமன் சமாதானம் செய்தானாம். என்னே விந்தை! கணவர் மனைவியிடம் விடை பெறும்போது, ஆரியர்களுடைய முறை இதுதான் போலும்! இவ்விதமான ஒழுக்கங்களைத் தற்கால உலகம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டியது அவசியம், அவசியம். இதனால் தசரதன் கைகேயியைப் பலமுறை பணிவுடன் அவள் காலத் தொட்டு வேண்டுவதாகக் கூறியதும், ஒரு முறை அவள் காலில் வீழ்ந்ததும் வியப்பிற்கிடமானது அன்று. ஏனெனில், இவ்வாறு மனைவியின் காலைச் சாதாரணமாக விடைபெறும்போதே தொட்டு வேண்டி விடை பெறுவது அவ்வாரிய வகுப்பினரில் இயற்கையாக இருக்கிறது. என்னே இவர்தம் நாகரிகம்!

சகோதரனாகிய பரதனை வஞ்சித்து நாடாள எண்ணிப் புத்திரத்துரோகியாகிய தசரதனோடு கூடி முயன்ற தீயவனாகிய இராமன், கைகேயி வீட்டில் தசரதன் வாடிய முகத்தோடிருந்ததைக் கண்டவுடனே திகிலடைந்தான். தசரதனுக்கு அவ்வருத்தம் தன்னையொட்டியே ஏற்பட்டிருக்க வேண்டுமென எண்ணுகிறாள். அதாவது தன் முடிசூட்டைக் கைகேயி கலைத்திருக்க வேண்டும். அதனாலேயே தசரதன் வருத்தமுற்றுளா னெனத் தீர்மானித்து உண்மையை அறிய ஆவலோடும் கைகேயியிடம் தந்திரமாக நான் ஏதாவது தவறுதல் செய்தேனோ, அரசர்க்கு நோயோ, நீ அவர் மனம் வருந்தக்கூடிய பேச்சைப் பேசினாயோ என்று கேட்கிறான். இராமனைப் போலும் தந்திரசாலிகளைக் காண்பதரிது. சரித்திரங்களிலும் இவனைப் போன்றார் ஒரு சிலரே காணப்படுகின்றனர். முதலில் குற்றத்தைத் தன்மீதேற்றிக் கடைசியில் கைகேயி ஏதாவது கேடு செய்ததுண்டா எனத் தன் குறிக்கோளைக் கூறுகிறான். இராமன் தன்மீது  கைகேயி அய்யமுற்றதற்காக வருந்துவது போலும பாசாங்கு செய்கிறான். அவனுடைய மனம் அவனுடைய முடிசூட்டுக்குக் கேடு வந்ததை எண்ணியெண்ணி வருந்தியது. ஆனால் அவன் மிகவும் தந்திரசாலியாதலின், தன் வருத்தத்தை ஒரு சிறிதும் வெளிக்காட்டாது மறைக்கிறான்.

கைகேயி அன்றே பரதன் முடிசூடவேண்டுமென்று கூறினாளாதலின் எப்படியும் பரதன் அன்று வந்துவிடுவான், அவன் அன்று வந்துசேர அவள் முன் னேற்பாடு செய்திருக்க வேண்டும். அதனால் அவன் வரும்வரை ஏதாவது சாக்குக் காட்டிக் காடேகாமல் தாமதித்துவிட்டால் அவன் மிகவும் கண்ணோட்டமுள்ள வனும் சூதுவாது தெரியாதவனுமாதலின், எப்படியாவது தனக்கு நாட்டினைக் கொடுத்துவிடுவான் எனத் தந்திரமாக எண்ணிய இராமன், பரதனுடைய முடிசூட்டைப் பற்றித் தசரதன் என்னிடம் ஏன் கூறவில்லை என்று கேள்வி கேட்கிறான். ஆனால் தந்திரசாலியாதலின் தான் காடேகுவதில் தடையில்லை யென்றும் கூறிக்கொள்ளுகிறான்.

                         -------------------------"”விடுதலை” 29-08-2014

Read more: http://viduthalai.in/page1/86754.html#ixzz3BvgElbWv