இன்றும் பார்ப்பனர்கள் அப்படித்தான்!

இந்தக் காலத்திலும் பார்ப்பனர்களைப் பழிக்க வேண்டுமா? காலம் மாறிப் போச்சே -_ அவர்களும் பஞ்ச கச்சம் கட்டுவதை விட்டுத் தொலைத்து விட்டார்களே -_ இப்பொழுதெல்லாம் அவிட்டுத் திரியை எங்கே பார்க்க முடிகிறது? முனியாண்டி ஓட்டலிலும் சாப்பிடுகிறார்களே _- இந்தக் காலத்திலும் அவாளைப் பழிக்க வேண்டுமா என்று அவாளுக்கு வக்காலத்துப் போட்டு எகிறிக் குதித்து விளையாடும் விபீஷண தமிழர்களின் செவிட்டுச் சிந்தனைக்கு இதோ ஓர் எடுத்துக்காட்டு.

தினமணி (8.9.2013) தமிழ் மணி பகுதியில் கலாரசிகன் எனும் பெயரில் ஒளிந்து கொண்டிருக்கும் தினமணி ஆசிரியர் திருவாளர் வைத்தியநாதய்யர் வாள் எழுதியுள்ளதைப் படியுங்கள் - படியுங்கள்.

தமிழுக்காகவும், இந்திய சுதந்திரத் திற்காகவும் தமது வாழ்நாளை அர்ப் பணித்த அற்புதமான தியாகிகளில் ஒருவர் மறக்கடிக்கப்பட்டிருந்தால் கூடத் தவறில்லை, தவறாக சித்திரிக்கப் பட்டிருப்பதுதான் வேதனை. அவர் நடத்திவந்த சேரன்மாதேவி குரு குலத்தில் இரண்டு பிராமணச் சிறுவர்களுக்கு அவர் தனியாக உணவளிக்க ஏற்பாடு செய்தார் என்பதைப் பெரிதுபடுத்தி, வ.வே.சு. ஐயர் என்கிற தியாகியின், தமிழ்ப் பற்றாளரின் பங்களிப்பையே மறந்து விடுவது நியாயமே அல்ல.

"எங்கள் குழந்தைகளுக்குத் தனியாக உணவளித்தால்தான் உங்கள் குருகுலத்தில் அவர்களைப் படிக்க அனுப்புவோம்' என்று இரண்டு பெற்றோர் பிடிவாதம் பிடித்ததால், அதற்கு இணங்கியதுதான் அவர் செய்த தவறு. அன்றைய சமூகச் சூழலை முன்னிறுத்திப் பார்க்கும்போது வ.வே.சு. ஐயர் பாரதியைப் போன்ற சீர்திருத்தவாதியாக இருக்கவில்லை என்று கூறமுடியுமே தவிர, அவர் பழிக்கப்பட வேண்டியவர் என்று தள்ளிவிட முடியுமா? அவரது ஏனைய பங்களிப்புகளை நாம் தவிர்த்துவிடுவது நியாயமா?

""சேரன்மாதேவி குருகுலத்தில் நடந்த சம்பவத்தை மட்டும் வைத்து, வ.வே.சு. ஐயரின் தமிழ் மொழி, பண்பாடு, இன நாட்டுப்பற்றுகளைக் கருத்தில் கொள்ள மறுத்ததுதான் வரலாற்றுச் சோகம்'' என்று தமது "விடுதலைப் போரில் தமிழ் வளர்ந்த வரலாறு' நூலில் "சிலம்புச் செல்வர்' ம.பொ.சி. பதிவு செய்திருப்பார்.

"வீர விளக்கு', "இலக்கியச் செம்மல்', "ஒப்பிலக்கியத் திறனாய்வாளர்', "நவீன படைப்பிலக்கிய முன்னோடி', "கட்டுரை இலக்கியச் செம்மல்' எனப் பல்வேறு பரிமாணங்களைக் கொண்ட வர் வரகனேரி வேங்கட சுப்பிரமணிய ஐயர் எனும் வ.வே.சு. ஐயர்.

""கம்பீரமான தோற்றம். மார்பை எட்டிப் பார்க்கும் அழகான கறுப்புத் தாடி. அன்பு ஒழுகும் கண்கள். மூலை செருகிக் கட்டப்பட்ட முரட்டுக் கதர். மேலே உடம்பு முழுவதும் போர்த்தப் பட்ட ஓர் ஆடை. நெற்றியில் பிறைச் சந்தனக் குறி. உண்மை முனிவரின் தோற்றம். நிமிர்ந்த நடை. அவர் நடக்கும் நடை ஒரு தனி அழகு கொண்டது. நடப்பதற்கும் நடை என்று பெயர். ஒழுக்கத்திற்கும் தமிழில் நடை என்றுதான் பெயர். இரண்டிலும் சாலச்சிறந்தவர் வ.வே.சு. ஐயர்'' - இது "தமிழ்க் கடல்' இராய.சொ.வின் பதிவு.

""மேல்நாட்டு இலக்கியங்களை ஆழ்ந்து பயின்று கரைகண்ட ஐயர், அவற்றின் புதுமையையும், வன்மையை யும் தமிழ் மொழியில் ஏற்ற விரும் பினார். அந்த நோக்கம் நிறைவேறும் முன்னரே அவர் மறைந்து விட்டார். தமிழ் நாட்டின் வாழ்வே அவரது பெருங்கனவாயிருந்தது. அவரைப் பற்றி நினைக்கும்போது, உலகத்தில் உயர்ந்த இமயமலையும், உலகத்தில் பெரிய கங்கை நதியும், எண்ணுதற்கரிய எல்லையற்ற வானமுமே எனது சிந்தையில் தோன்றுகின்றன. ஐயருக்கு நிகராகச் சொல்லக்கூடிய பெருந் தமிழர் தமிழ்நாட்டில் இனிதான் தோன்ற வேண்டும்'' என்பார் பாரதி புகழ் பரப்பிய பரலி. சு.நெல்லையப்பர்.

1907 முதல் 1919 வரையில் உள்ள வ.வே.சு. ஐயரின் நாட்குறிப்புகளில் அணியிலக்கணம் பற்றிய பல்வேறு குறிப்புகள் படிப்பவரை வியப்படையச் செய்யும். ""தேச பக்தன்' பத்திரிகை ஆசிரியராக இருந்த வ.வே.சு. ஐயர் எழுதிய கட்டுரைக்காக அவர் மீது ராஜதுரோகக் குற்றம் சுமத்தப்பட்டு, ஒன்பது மாதக் கடுங்காவல் தண் டனை விதிக்கப்பட்டது. அவர் பெல்லாரி சிறைச்சாலைக்குக் கைதி யாக அழைத்துச் செல்லப்படுவதற்கு முன்னால் திருவல்லிக்கேணியில் மரணப் படுக்கையில் இருந்த தனது நண்பர் பாரதியாரைச் சந்தித்து விட்டுச் சென்றார். பாரதியை சந்தித்த கடைசி நண்பர் வ.வே.சு. ஐயர்தான்.

தமிழ் இலக்கியத்திற்கு, குறிப்பாக உரைநடை இலக்கியத்திற்கும், ஒப்பிலக்கியத்திற்கும் வ.வே.சு. ஐயரின் பங்களிப்பு மகத்தானது. பெ.சு.மணி தொகுத்து வெளியிட்டிருக்கும் "வ.வே.சு. ஐயரின் கட்டுரைக் களஞ்சியம்' என்கிற புத்தகம் அந்த மாமனிதரின் நிஜங்களைப் பதிவு செய்திருக்கிறது. வ.வே.சு. ஐயர் பற்றிய விரிவான ஆய்வுகளை நடத்தியிருக்கும் பெ.சு.மணியை எத்தனை பாராட்டி னாலும் தகும்.

இதுதான் தினமணியாரின் திருப்புகழ்!

குரு குலத்தில் இரண்டு பிராமணச் சிறுவர்களுக்கு அவர் தனியாக உண வளிக்க ஏற்பாடு செய்தார் என்பதைப் பெரிதுபடுத்தி,  வ.வே.சு. அய்யர் என்ற தியாகியின் _ தமிழ்ப் பற்றாளரின் பங்க ளிப்பையே மறைத்து விடுவது நியாய மல்ல என்று எவ்வளவுப் பெரிய ஜாதி வெறியை வருணாசிரமக் கண்ணோட் டத்தைச் சிறிய குமியில் அடைத்து வித்தை காட்டுவதைக் கவனித்தீர்களா?

குருகுலம் ஒன்றும் வ.வே.சு. அய்யரின் அப்பன் வீட்டுச் சொத்தல்ல; காங்கிரஸ் நிதியில் பொது மக்களின் உதவியில் நடத்தப் பெற்ற குருகுலமாகும்.

பாரத கலாச்சாரத்தைக் கட்டிக் காக்கும் நோக்கத்தோடு தொடங்கப்பட்டது. தேசிய உணர்வை ஊட்ட வேண்டும் என்ற உணர்வும் இருந்தது. அதன் அடிப்படையில்தான் தொடக்கத்தில் கல்லிடைக் குறிச்சியில் தமிழ்க் குரு வித்தியாலயா எனும் பெயரில் கல்விக் கூடம் தொடங்கப்பட்டது. (1923 டிசம்பர்) வரகனேரி வேங்கட சுப்பிரமணிய அய்யர் (வ.வே.சு. அய்யர்) அதன் பொறுப்பாளராக அமர்த்தப்பட்டார்.

ஆனால் அங்கு நடந்ததென்ன?  நாரா. நாச்சியப்பன் தீட்டிய குருகுலப் போராட்டம்   _ என்ன கூறுகிறது.

ஓமாந்தூர் இராமசாமி ரெட்டியார் ஒரு நல்ல தலைவர். பழுத்த காந்தியவாதி. கடைசி வரை காங்கிரஸ் இயக்கத்தில் இருந்தவர். எளிமையான தோற்றமுடைய வர். எப்பொழுதும் தூய வெள்ளைக் கதராடையே அணிவார். ஆடையைப் போலவே தூய வெள்ளை மனம் படைத்தவர். 1948ஆம் ஆண்டு வாக்கில் தமிழக முதலமைச்சராக இருந்தார். அவருடைய ஆட்சிக் காலம் தமிழக காங்கிரஸ் ஆட்சியின் பொற்காலம் என்று கூற வேண்டும். ஏனெனில் அவருடைய ஆட்சியில்தான் எவ்வித ஊழலுமற்ற ஒரு செம்மையான அரசு நடந்தது.

அப்படிப்பட்ட சிறப்பு மிக்க இராம சாமி ரெட்டியார் பல ஆண்டுகள் தொடர்ந்து காங்கிரஸ் செயற்குழுவில் உறுப்பினராக இருந்தார். இராமசாமிப் பெரியாருக்கும், வரதராசலு நாயுடுவுக்கும், திரு.வி.க.வுக்கும் எல்லாவிதத்திலும் உதவியாக இருந்தார். இந்த முப்பெருந் தலைவர்களுக்கும், ஒத்துழைக்கும் சிறந்த தொண்டராக விளங்கினார்.

நம் பண்டைய பெருமையைக் காப்பாற்றுவதற்கென ஏற்பட்ட குருகுலத்தில், வெள்ளையர் கலாச்சாரம் நுழைய முடியாத குருகுலத்தில், தன் பிள்ளையும் சேர்ந்து படிக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார்.

ஆங்கிலக் கல்வியின் தீமையை மேடையில் பேசிக் கொண்டே தங்கள் வீட்டுக் குழந்தைகளைக் கான்வென்டுக்கு அனுப்பும் இக்காலத் தமிழர் தலைவர்கள் போலில்லாமல் தன் பிள்ளையை பாரதக் கலாச்சார முறைக் கல்வி பயில குருகுலத்தில் சேர்த்து விட்டார்.

பையன் பள்ளியில் பயின்றான். ஆறு மாதங்கள் ஓடின. அரையாண்டுத் தேர்வு முடிந்து விடுமுறைக்காகப் பள்ளி மூடப்பட்டது. பிள்ளைகள் தத்தம் பெற்றோரைப் பார்க்கச் சொந்த ஊருக்குப் போய் வர அனுமதிக்கப்பட்டார்கள்.

ஓமாந்தூரார் பையனும் தன் வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தான்.

கட்சி வேலைகள், தொண்டு, மாநாடு என்று பல நாள் வெளியூர்களிலே சுழன்று கொண்டிருந்த இராமசாமி ரெட்டியார் வீட்டில் ஓய்வாக இருந்த ஒரு நாளில் தன் மகனோடு பேசத் தொடங்கினார்.

பையனின் படிப்பு எப்படியிருக்கிற தென்று விசாரிக்கத் தொடங்கினார்.

அவன் மூலம் குருகுலத்தில் ஏற்பட்ட முன்னேற்றங்களை அறிந்து கொண்டார்.

குருகுலத்தின் தினசரி வாழ்க்கை முறையைத் தெரிந்து கொண்டார்.

அவருடைய கேள்விகளுக்கு மகன் அளித்த பதில் மூலம் அவர் தெரிந்து கொண்ட செய்திகள் பல.

காலையில் 4 மணிக்கு எழுப்பி விடு வார்கள். கை கால் முகம் கழுவி பல் விளக்கிக் கொள்ள வேண்டும். பிறகு உடற்பயிற்சி நடக்கும்.

உடற்பயிற்சி முடிந்ததும் மலங்கழிக்கச் செல்ல வேண்டும். செல்லும் போது மண் வெட்டியுடன் போய் ஒரு குழி வெட்டி, அதில் மலங்கழித்த பின் மண்ணைப் போட்டு மூடி விட வேண்டும்.

குளித்து முடித்த பின் காலை 7.30 மணிக்கு ஒரு பெரிய கூடத்தில் எல்லா வகுப்பு மாணவர்களும், கூட வேண்டும். பார்ப்பன மாணவர்கள் ஒரு பக்கத்திலும், மற்ற மாணவர்கள் இன்னொரு பக்கத்திலும் நிற்பார்கள். தெய்வ வழிபாடு நடக்கும். ஐயர் பல பெரியோர்களின் வரலாறுகளைக் கூறுவார். புராணச் சொற்பொழிவுகள் நிகழ்த்துவார். ஒரு மணி நேரம் கழிந்த பின் மாணவர்களுக்கு காலை உணவாக கஞ்சி வழங்கப்படும்.

உழவு வேலை, தோட்ட வேலை, சமை யல் வேலை ஆகியவற்றில் மாணவர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் பிரித்துவிடப்படு வார்கள். நெல் பயிரிடப்பட்டிருந்தது. காய்கறிகள், பழ மரங்கள் வளர்க்கப் பட்டன. இவற்றில் எல்லாம் மாணவர்கள் ஈடுபடுத்தப்பட்டார்கள்.

பள்ளிக்கூடத்திற்கு புதிய கட்டடங்கள் கட்டும் வேலை நடக்கும். இதில் மாணவர்கள் கொத்தனார்களுக்கு செங்கல் எடுத்துப் போதல், சாந்து குழைத்தல் போன்ற வேலைகள் செய்வார்கள்.

மற்ற ஆங்கிலப் பள்ளிக்கூடங்கள் போலவே, வரலாறு, சமூகநலம், பூகோளம், விஞ்ஞானம் எல்லாப் பாடங்களும் சொல்லித் தரப்பட்டன. தமிழும், சமஸ் கிருதமும், இந்தியும் கற்றுத்தரப்பட்டன. பயிற்சி மொழியாக ஆங்கிலமே இருந்தது.

இந்த விவரங்களை யெல்லாம் கேட்டபோது ரெட்டியாருக்கு மகிழ்ச்சி யாகவே இருந்தது. பிள்ளைகள் வேற்றுமையின்றி எல்லா வேலையும் செய்வது எளிமையான வாழ்வுக்கு வழி வகுப்பதாகும் என்று மகிழ்ச்சியடைந்தார்.

ஆங்கிலம்தான் பயிற்சி மொழி என்று மகன் சொன்னபோது தேசிய உணர்வுள்ள ரெட்டியார் துடித்துப் போனார். ஆனால், கால நிலையை யொட்டி, வேறு அரசு பள்ளி மாணவர் களோடு போட்டி வரும் போது சரி சமமாக நிற்க உதவியாயிருக்கும் என்று தன்னைச் சமாதானப்படுத்திக் கொண்டார். இந்தி தேசிய மொழி அதைக் கற்றுக் கொள்வது நல்லது என்று எண்ணினார். 

சமஸ்கிருதம் இலக்கிய மொழி அதுவும் தேவைதான் என்று எண்ணினார். இந்தப் படிப்புகளில் பாரதக் கலாச்சாரம் எங்கேயிருக்கிறது, மற்ற பள்ளிக்கூடங்கள் போலத்தானே இருக்கிறது என்று எண்ணமிட்டார்.

சாப்பாடு நன்றாய் இருக்கிறதா? என்று தந்தையார் கேட்க, மகன், பழகிக் கொண்டு விட்டேன் என்று சொன்னான்.

பள்ளிக்கூடம் எப்போது திறக் கிறார்கள்? என்று தந்தையார் கேட்ட போது, நயினா, நான் அங்கே போக வில்லை; வேறு பள்ளிக்கூடத்தில் படிக்கிறேன் என்றான்.

எல்லாம் நன்றாகத் தானே சொன்னான். ஏன் போக மாட்டேன் என்கிறான். தாய்ப் பாசமா? வீட்டு நினைப்பா? என்று எண்ணினார் ரெட்டியார்.
என்னடா செப்புறே? என்று கேட்டார்.

எங்களையெல்லாம் கேவலமா நடத்துறாங்க நயினா! என்றான் பையன்.

உழவு வேலை செய்கிறது கேவலமா? கட்டட வேலை செய்வது கேவலமா? எல்லாத் தொழிலும் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்! தொழிலில் வேற்றுமை பார்க்கக் கூடாது என்றார் ரெட்டியார்.

அதைச் சொல்லவில்லை நயினா? நாங்கள் எல்லாம் சூத்திரப் பசங்களாம். பிராமணப் பசங்களுக்குத் தனியா சாப்பாடு போடுறாங்க. அவங்களுக்குச் சோமவாரம் சுக்கிரவாரம் கார்த்திகை இப்படி நாள்கள்ளே வடை பாயாசத்தோடு சாப்பாடு, எங்களுக்கெல்லாம் எப்பொழு தும் ஒரே மாதிரி சோறும் சாம்பாரும்தான்.

ஒரு நாள் தண்ணீர் தாகமெடுத்தது. வழியில் இருந்த பானையில் மொண்டு குடித்தேன். அது பிராமணப் பசங்க பானையாம். நான் தொட்டதும் தீட்டாகிப் போச்சாம். அந்த வழியாக வந்த பிரமச்சாரி வாத்தியார்,   பாதித் தண்ணீர் குடித்துக் கொண்டிருக்கும்போதே என் கன்னத்தில் ஓங்கி அடித்து விட்டார். சூத்திரப்பய உனக்கு என்ன கொழுப்பு என்று பொரிந்து தள்ளினார். தீட்டுன்னா என்ன நயினா? என்று கேட்டான் பையன்.

பிராமணப் பசங்கன்னா ஒசத்தியா நயினா? எங்களோட தோட்ட வேலைக்கெல்லாம் அவங்க வர்றதில்லை. சமையல் வேலையிலே மட்டும் தான் சேர்ந்துக்குவாங்க. அதிலேயும் பாத்திரம் கழுவுறது மட்டும் எங்க வேலை. ஒரு நாள் நானும் சமையல் கத்துக்கட்டுமா என்று கேட்டேன். சூத்திரப் பசங்க சமைச்சா பிராமணப் பசங்க சாப்பிட மாட்டாங்களாம். அந்த சமையல் ஐயர் என்னை முறைத்துப் பார்த்தார். இதெல் லாம் எனக்குப் பிடிக்கலை நயினா.

அடிபட்ட அன்னிக்கே வீட்டுக்கு வந்துவிடத் துடித்தேன். ரயிலுக்குப் பணமில்லே. அதனாலே பொறுத்துக் கொண்டேன்.

கேட்கக் கேட்க ரெட்டியாரின் உதடுகள் துடித்தன. கண்கள் சிவப்பேறின. நெஞ்சு குமுறியது. தான் ஏதோ பாவம் செய்துவிட்டது போன்ற உணர்வு அவரை வாட்டியது. காந்தியடிகளின் அஹிம்சை இயக்கத்திலே பெற்ற பயிற்சியைக் கொண்டு அவர் தம் மனத்தை அடக்கிக் கொண்டார்.

இரவு முழுவதும் தூக்கமில்லை.

மறுநாள் காலையில் மகனை அழைத்தார்.

நீ ஈரோட்டுக்குப் போ. பள்ளிக் கூடத்தில் நடந்த அட்டூழியங்களை ராமசாமி நாயக்கர் நயினாவிடம் செப்பு என்று அனுப்பி வைத்தார்.

புதிதாக ஒரு சிறுவன் தன்னைப் பார்க்க வந்திருப்பதைக் கண்டு, பெரியார், அவனை நீ யார்? என்ன வேண்டும்? என்று கேட்டார்.

நான் ஒமாந்தூர் ரெட்டியாரின் கொடுக்கு என்று தன்னை அறிமுகப் படுத்திக் கொண்டான் பையன்.

என்ன செய்தி? என்று கேட்டார் பெரியார்.

முதல் நாள் தன் தந்தையாரிடம் சொன்ன செய்திகளையெல்லாம் பையன் ஆதியோடந்தமாக மிகத் தெளிவாக விளக்கிச் சொன்னான்.

தனித்தனிச் சாப்பாடு, - தனித்தனி தண்ணீர்ப் பானை - சாதி வேற்றுமை - உயர்வு தாழ்வு - பெரியாருக்குச் சின்னம் பொங்கியது.

அந்தப் பார்ப்பனரை மிக உயர்ந்தவ ரென்று நம்பினோமே, நல்ல தேசபக்தர் என்று மதிப்புக் கொடுத்தோமே தமிழர்கள் பணத்தை யள்ளி யள்ளிக் கொடுத்தோமே!

இதைச் சும்மாவிடக் கூடாது என்று கொதித்துப் பேசினார் பெரியார்.

ஓமாந்தூரார் செல்வாக்குப் பெற்ற தலைவர். அவர் இப்பிரச்சினையை உடனடியாக காங்கிரஸ் செயலாளரின் கவனத்துக்குக் கொண்டு வந்தார்.

மற்ற தமிழ்ப் பிள்ளைகளின் பெற்றோர் இது பற்றி அறிந்தும் பேசாமல் இருந்துவிட்டனர். ஒவ்வொருவராக விசாரிக்கப்பட்ட போது, அவர்களும் மனம் நொந்து குருகுலத்தில் நடந்த கொடுமைகளை எடுத்துக் கூறினர்.

அவரச் செயற்குழுக் கூட்டம் ஒன்று கூடுமாறு அறிக்கை விட்டார், ஈரோட்டுப் பெரியார்.

--------------------------(குருகுலப் போராட்டம் நாரா. நாச்சியப்பன் பக்கம் 40-_45).

உண்மைகள் இவ்வாறு இருக்க தினமணி ஆசிரியர் ஏதோ ஒரு சின்னஞ்சிறு சமாச்சாரம் அதனைப் பெரிது படுத்தி விட்டார்கள் என்று எழுதுவது அறிவு நாணயம்தானா?

எது சின்ன விஷயம்? பெரிய விஷயம்? என்பது அவரவர்களின் மனப்பான்மையைப் பொறுத்தது.

ஒரு பெண்ணைக் கெடுத்தவன்கூட சில நிமிடச் சமாச்சாரம்; - இதனைப் பெரிதுபடுத்தலாமா என்று கூடக் கேட்கலாம் - அப்படித் தானிருக்கிறது வைத்திய நாதய்யர்வாளின் சமாதானம்!

அது சின்ன சமாச்சாரம் என்றால் காந்தியார் வரைக்கும் சென்று இருக்குமா?

டாக்டர் வரதராசலு நாயுடும், திரு.வி.க.வும், தந்தை பெரியார் போன்ற பார்ப்பன ஆதிக்க எதிர்ப்புக்காரர்கள் என்று கதை கட்டிவிட முடியுமா?

1925 சனவரி 17ஆம் தேதி நடைபெற்ற காங்கிரஸ் செயற்குழு இந்தப் பிரச் சினையை முன்வைத்துத் தீப்பற்றி எரிய வில்லையா?

ஆரியர்களின் வேத கால கலாச் சாரம்தான் நம்முடைய கலாச்சாரமா? அதற்கு முந்தைய திராவிடக் கலாச்சாரத் தில் ஜாதிப் பிரிவினைக்கே இடம் இல் லையே! அந்த உயர்ந்த கலாச்சாரத்தைத் தான் நாம் பின்பற்ற வேண்டும் என்று காங்கிரஸ் செயற்குழுவில் குமுறி எழுந்தவர் தந்தை பெரியார் அல்லர் - டாக்டர் வரதராசலு நாயுடு.

ஜாதிப் பாகுபாட்டுக்கும் உயர்வு தாழ்வுக்கும் வேதமும் சாஸ்திரமும் விதி வகுத்திருந்தால் அந்த வேதத்தையும், சாஸ்திரத்தையும் தீயிட்டுக் கொளுத்த வேண்டும்! என்று தீப்பிழம்பாகக் கிளர்ந்தெழுந்தார் தந்தை பெரியார்.

சின்ன விஷயம் என்று திருவாளர் சிணுங்குகிறாரே - ஏதோ நடந்து விட்டது; இனிமேல் குருகுலத்தில் இவ்வாறு நடைபெறாமல் பார்த்துக் கொள்கிறேன் என்று சொல்லக் கூடிய பெரிய உள்ளம் வ.வே.சு. அய்யருக்கு இல்லாமல் போனது ஏன்?

சின்ன விஷயமாக அதனை அவர் எடுத்துக் கொண்டிருந்தால் அவ்வாறுதான் நடந்து கொண்டிருப்பார் அவாளுக்கு வருணாசிரமக் காப்பு தானே பெரிய விஷயம்? ஜாதித் துவேஷம் தானே குருதி ஓட்டம்? அதனால் தான் பிடிவாதமாக இருந்தார். அந்தப் பூணூல் கோத்திரத் தடித் தனம்தான் அவரை அம்பலப்படுத்தியது. இந்தக் குற்றம் செய்த மெத்தப் படித்த (இலண்டன் வரை சென்று படித்தவர்) மேதாவியிடம் குடி கொண்டிருந்த சின்னப் புத்திக்கு வக்காலத்துப் போட்டு அந்தப் பெருங் குற்றத்தைச் செய்த - அதிகாரத்தைத் துஷ் பிரசாரம் செய்த வ.வே.சு. அய்யரைத் தூக்கி நிலை நிறுத்தப் பார்க்கும் இந்தப் பார்ப்பனர்களை அடையாளம் காண வேண்டாமா? 

2013லும் இந்த நிலைப்பாட்டைக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள் -அவர் ஏடு நடத்தும் அளவுக்கு விளம்பரம் பெற்ற வர்களின் புத்தி வேத காலத்திலிருந்து வெளியே வர மறுக்கிறது என்பதைத் தமி ழர்கள் நினைவு கொள்ள வேண்டாமா?

தமிழ் இலக்கியத்திற்கு, குறிப்பாக உரை நடை இலக்கியத்திற்கும் ஒப்பிலக்கணத் திற்கும் வ.வே.சு. அய்யரின் பங்கு மகத் தானது என்று மார்புப் புடைக்க எழுதி யுள்ளார். திருவாளர் வைத்தி அய்யர்.

வ.வே.சு. அய்யருடைய் தமிழ் இலக்கிய தொண்டுக்கு எடுத்துக்காட்டு ஒன்றே ஒன்று போதும். அது இதோ:

வ.வே.சு அய்யர் The Kural or the Maxims of Thiruvalluvar (1916) என்று ஆங்கிலத்தில் திருக்குறளை மொழி பெயர்த்திருக்கிறார். அதன் முன்னுரையில்,

.. Tradition declares that he was the child of a Brahmin father named Bhaghavan and a Pariah Mother Adi who had been brought up by another Brahmin and given in marriage to Bhaghavan. Six other children are named as the issue of this union, all of whom have dabbled in poetry.

திருவள்ளுவரின் தந்தையார் பகவன் என்ற பார்ப்பனராவார். இவர் தாயார் ஆதி என்கிற பறைச்சி. ஆதியை இன் னொரு பார்ப்பனர் வளர்த்துவந்து பகவ னுக்கு மணம் முடித்து வைத்தார். ஆதி பகவன் கூட்டுறவால் திருவள்ளுவரன்றி ஆறு குழந்தைகள் பிறந்தனர். அக்குழந்தைகளுக்குப் பெயர்களும் சூட்டப்பட்டன என்று மரபுவழிச் செய்தியாகச் சொல்லப்படுவதோடன்றி இதனைக் கவிதையாகவும் எழுதி வைத்துள்ளனர் என்று எழுதியுள்ளார். இக்கருத்தைக் கபிலனே சொல்லுவதாக ஒரு பாடல் அமைந்து இருக்கிறது. அதில் கூட அந்தணர் வளர்க்க யானும் வளர்ந் தேன் என்று கடைசி வரி முடிக்கப்பட் டுள்ளது. மேலும் அதே முன்னுரையில்,

“Thiruvalluvar does not treat of the fourth objective separately and Hindus say that he has submitted himself to the orthodox rule that none but a Brahmin should be a teacher of Spritual truth to mankind”

என்று வ.வே.சு. அய்யர் கூறுகிறார்.

அதாவது, திருவள்ளுவர் நான்காவ தான வீடுப் பேற்றைப் பற்றித் தனியாக ஏதும் கூறவில்லை. மனித குலத்திற்கு ஆன்மிக உண்மைகளைப் பார்ப்பனரைத் தவிர வேறு எவரும் போதிக்கக் கூடாது என்ற பழங்கால வைதிக (வேத) விதி களுக்குத் திருவள்ளுவர் தம்மை உட் படுத்திக் கொண்டார் என்று இந்துக்கள் கூறுகிறார்கள் என்று எழுதினார் வ.வே.சு. அய்யர்.

இக்கதைகளுக்கெல்லாம் காரணம் அறிவு என்பது ஒரு சாதிக்குரியது; வரு ணத்திற்குரியது என்பதை அடையாளப் படுத்துவது ஆகும் என்பதுதான்! 

இதனை தந்தை பெரியார் அவருக்கே உரிய பாணியில் திருக்குறளும் பெரியாரும் என்ற நூலில் பக்கம் 14-இல் குறிப்பிட் டுள்ளார். தந்தை பெரியார் கூறுகிறார்:

நம்மவன் ஒருவன் புத்திசாலியாக இருந்தால்கூட அதைப் பற்றி அந்தக் கூட்டத்தில் பேச சந்தர்ப்பம் எழுந்தால் அவர்கள் என்ன கூறிக் கொள்வார்கள் தெரியுமா?

அவன் ஒரு மகா புத்திசாலி என்ப தென்னவோ உண்மைதான். ஆனால், அவனுடைய பிறவியில்தான் எனக்குச் சந்தேகமாக இருக்கிறது. பிராமண விந்து சம்பந்தம் எதாவது இருக்க வேண்டும்; இன்றேல் இவ்வளவு புத்திசாலியாக இருக்க முடியாது என்றுதான் பேசிக் கொள்வார்கள்

இப்படிப் பெரியார் கூறுவதற்கு என்ன காரணம்? அறிவு ஒரு வருணத்தார்க் குரியது என்ற கருத்தினை உறுதிப்படுத்து வதற்காக எழுந்ததுதான் வருணாசிரமம் என்பதைச் சுட்டிக்காட்டத்தான் பெரியார் அவ்வாறு கூறினார்.

திருக்குறளை எழுதியவரின் பிறப்பை இவ்வாறு உயர் வருண நிலைக்கு ஏற்றி வைத்ததற்குப் பிறகு திருக்குறளின் கருத் துகளுக்குள் நுழைந்தனர். 

அக்கருத்துகள் நால்வருண சநாதன தர்மத்தைக் கட்டிக் காக்கவே எழுதப்பட்டன. இத்தகைய கருத்துகளை, உரைகளைப் பார்ப்பனர் - பார்ப்பனர் அல்லாதார் என இரு தரப்பு அறிவாளர்களும் எழுதினர்.

இப்போது டாக்டர் உ.வே. சாமிநாத அய்யர் என்ன சொல்லுகிறார் என்று பார்ப்போம்.

வேத வழக்கொடு இயைந்த பல செய் திகள் திருக்குறளில் உள்ளன. நித்திய நைமித்திக பூசைகள், நான்கு ஆச்சிரமம், ஐவகைக் கடன்கள், அந்தணர் முதலி யோர் ஒழுக்கம், வேதம் முதலியவற்றைப் பற்றிய செய்திகள் பல வகைகளில் இணைக்கப்பட்டு இருக்கின்றன.

திருமால் உலகளந்த செய்தியும் தாமரைக்கண்ணான் ஆதலும் உணர்த்தப்படுகின்றன. திருமகளும் அவள் தவ்வையும் இணைத்துச் சிலவிடங்களில் கூறப்படுகின்றன. தாமரையாள் என்று ஓர் இடத்தில் திரு மகளைக் குறிக்கின்றார். பிரமதேவனை, உலகியற்றியான் என்கிறார். இந்திரனைப் பற்றி இரண்டு இடங்களிற் கூறுகின்றார்.

இம்மை, மறுமை, வீடு என்னும் இம் மூன்றும் திருவள்ளுவருக்கு உடம்பாடு. அவர் கருத்தைப் புத்தேளுலகம் என்றும், மேலுலகம் என்றும், வானமென்றும் கூறுவர்; தேவரை அவியுணவின் ஆன்றோரென்பர்

(திருக்குறளும், திருவள்ளுவரும் என்ற தலைப்பில் 4.6.1936-இல் டாக்டர் உ.வே.சா. பச்சையப்பன் கல்லூரியில் பேசியது).

(திருக்குறளும் திராவிடர் இயக்கமும் பக்.45_-47- க. திருநாவுக்கரசு)

உ.வே.சா.விலிருந்து வ.வே.சு. அய்யர், சங்கராச்சாரியார்கள் உட்பட பார்ப்பனர் தமிழையும், உலக மறை தந்த திருவள் ளுவரை உட்படவும் எந்த கண் கொண்டு பார்க்கிறார்கள் பார்ப்பனர்கள் என்பதற்கு இன்னுமா எடுத்துக் காட்டுத் தேவை?

தினமணி ஆசிரியர் வ.வே.சு. அய்ய ரைத் தூக்கிச் சுமப்பதன் இரகசியம் இப்பொழுது புரிந்திருக்க வேண்டுமே! சும்மா ஆடுமா வைத்திகளின் பூணூல் கள்!

பார்ப்பனர்களைப் பரந்த மனப் பான்மையில் பார்த்து வழுக்கி விழும் தமிழர்கள் ஈரோட்டுக் கண்ணாடி போட் டுப் பார்த்தால் தான் உண்மையை உணர முடியும்.

 ******************************************************************************

திருக்குறள் பற்றி காஞ்சி ஜெயேந்திரர்

2.4.1982 அன்று ஈரோட்டில் திருக்குறள் முனுசாமி அவர்கள் தலைமையில் நடைபெற்ற திருக்குறள் பேரவை 4ஆம் ஆண்டு விழாவில் நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானம்.

திருக்குறளில் உள்ள அறத்துப்பாலை, அதிலும் முதலில் பத்து குறட்பாக்களை மட்டும் மாணவர்களுக்கு சொல்லிக் கொடுத்து விட்டு, பொருட்பால் காமத்துப் பாலைச் சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்று காஞ்சி மடத் தலைவரான தவத்திரு ஜெயேந்திர சரஸ்வதி துறவியார் திருக்குறளைப் பற்றித் திரிபான முறையில் தம் கருத்தைக் கூறியிருப்பது அதிர்ச்சியையும் வருத்தத்தையும் தருகிறது. காஞ்சி மடத்தார் அடுத்தடுத்து திருக்குறளைப்பற்றிப் புறங்கூறி வருவதற்குக் கண்டனம் தெரிவிப்பதுடன், அக்கருத்துக்களை திரும்பப் பெற வேண்டுமென காஞ்சி மடத்தை ஈரோடு திருக்குறள் பேரவை கேட்டுக் கொள்கிறது _ என்பதுதான் அத்தீர்மானம்.

ஆண்டாளின் திருப்பாவையில் குறிப்பிடப்படும் தீக்குறளைச் சென் றோதோம் என்ற பாடலுக்குத் தீய திருக்குறளை ஓத மாட்டோம் என்று பொருள் சொன்னவர்தானே இவரின் குருநாதர் காஞ்சி மூத்த சங்கராச் சாரியார் சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி? குறளை - என்றால் கோள் சொல்லுதல் என்ற பொருளில் கூறப்பட்டதை திரித்துத் திருக்குறளை இழிவுப்படுத் தியதைக் கவனிக்கத் தவறக் கூடாது. இவர்கள்தான் ஜெகத் குருக்களாம்

 *****************************************************************************

 --------------- மின்சாரம்  அவர்கள் 28-9-2013 “விடுதலை” ஞாயிறு மலரில் எழுதிய கட்டுரை