ஆலயம் என்பது ஆரியக் கோட்டை

சோதிடப் பரீட்சை

தாசரதி

தியாகராசனும், வேணுவும் பச்சையப்பன் கல்லூரிச் சிநேகிதர்கள். வெகுநாள் பழக்கம் இல்லாவிட்டாலும், இருவரும் மிகுந்த நட்புக் கொண்டிருந்தனர். வகுப்பில் இருவரும் சேர்ந்து வாசித்து வந்தனர். அதிகம் வளர்த்துவானேன்? இருவரும் மனமொத்த நண்பர்களாய் இருந்தார்கள்.

ஆனால், ஒரு விஷயத்தில் மாத்திரம் தியாகுவிற்கும், வேணுவுக்கும் அபிப்பிராய பேதமிருந்தது. நாரபுரம் நவீன சோதிட சாத்திரிகள்பேரில் வேணு அபாரமான அபிமானம் கொண்டிருந்தான். ஆனால், சோதிடத்தின் மேல் நம்பிக்கையற்றிருந்த தியாகுவுக்கு வேணுவின் வார்த்தைகள் வேப்பங்காய்களாய் இருந்தன. அடிக்கடி இருவருக்குள் தர்க்கம் நடக்கும்.

வார்த்தைகள் வலுத்தால் சண்டையில் முடியும் என்றறிந்த தியாகராசன் இறுதியில் சோதிட சாத்திரியாரையே பரீட்சிக்க நினைத்தான். அன்றைய தினசரியில் கண்ட விளம்பரம் அவன் கண்ணைப் பறித்தது.

நாரதபுரம்
நவீன சோதிட சாத்திரியார்
எதிர்காலக் கேள்வி நான்கிற்கு அணா எட்டு.
எழுதும் நேரத்தையாவது எந்தப் பூவின்
பெயரையாவது குறிக்கவும்

இதைக் கண்ட தியாகு எடுத்தான் காகிதத்தை; எழுதினான் பின்வருமாறு:
அய்யா, கீழ்க்கண்ட கேள்விகளுக்குத் தயவு செய்து விடைகளைத் தெரிவிக்கவும்.

1. என் தாயார் உடம்பு சீக்கிரம் குணமாகுமா?
2. என் நண்பர் வேணுவுக்கும், அவர் மனைவிக்கும் எப்பொழுது ஒற்றுமை ஏற்படும்?
3. அவருக்குப் பிறக்கப் போகும் குழந்தை ஆணா? பெண்ணா?

புஷ்பம் - கனகாம்பரம்

இதை உடனே தபாலில் சேர்த்துவிட்டான். அவசரத்தில் ஸ்டாம்பு (அஞ்சல் தலை) ஒட்ட மறந்துவிட்டதால், சாத்திரியார் இரண்டணா அதிகம் கொடுக்கவேண்டியது ஆயிற்று. தியாகு தன் நண்பன் விலாசத்தையே எழுதியிருந்தான்.

ஒரு வாரம் கழிந்தது. வேணுவுக்கு சாத்திரியாரிடமிருந்து வந்த கடிதத்தில் கண்டிருந்ததாவது:
உங்கள் தாயாரின் உடம்பு இன்னும் ஒரு வாரத்தில் குணமாகும். தங்கள் நண்பருக்கு ஆண் குழந்தை பிறக்கும். அது பிறந்தவுடன் அவர் குடும்பத்தில் அமைதி ஏற்படும்.
வேணு ஒன்றும் புரியாமல் விழித்தான். அருகிலிருந்த தியாகு வயிறு வெடிக்கச் சிரிக்காமல் இருக்க முடியுமா? தியாகுவின் தாயார் இறந்து அனேக வருடங்களாயின. வேணுவின் துரதிர்ஷ்டமோ, சாஸ்திரியாரின் துரதிர்ஷ்டமோ வேணுவுக்கு இன்னும் விவாகம் ஆகவில்லை!

--------------அண்ணா - திராவிட நாடு இதழ், 5.7.1942

கலிங்கராணி

மலர்புரி அரசி சமய நம்பிக்கை காரணமாக கடவுள்மீது கொண்ட காதலை, பூசாரி தனக்குச் சாதகமாக வைத்துக்கொண்டு, மனிதனுக்கு மகேசுவர நம்பிக்கையைக் கற்பித்து அவளை நம்புமாறு செய்துவிட்டான். மனிதனை மகேசுவரன் என்று நம்பிய மலர்புரி அரசி, ஆரியரின் சூழ்ச்சியால், மையல் கொண்டு மகவொன்றைப் பெற்று விட்டாள்.

ஆலயம் என்பது ஆரியக் கோட்டை என்பதும், தந்திரயந்திரம் என்பதும் பாமரருக்குப் பலிபீடம் என்பதும் சிந்தனைச் சுதந்திரத்தை இழந்தவர் சிக்கிச் சிதையும் சிலந்திக்கூடு என்பதும் அவருக்குத் தெரியும். அதனைத் தெரிந்திருந்த தமிழரோ அதனை மறந்தனர். சூதுகளை சூத்திரங்கள் என்று நம்பியும் மமதையாளரின் போக்கை மகிமை என்று எண்ணவுமான நிலை பெற்றது கண்டு வாடினார்.

-------------அண்ணா - (கலிங்கராணி - திராவிட நாடு இதழ், 12.7.1942)